Thursday, September 12, 2013

Το δέντρο που αγάπησα

Το δέντρο-σύμβολο των φετινών διακοπών. Τα δύο δέντρα που η σύνθεσή τους τα ταυτίζει στο βλέμμα και στη σκέψη σου και θεωρείς ότι είναι ένα. Σαν δύο ερωτευμένα σώματα που δυσκολεύεσαι να ξεχωρίσεις το ένα από το άλλο. Το δέντρο,  λοιπόν, που μοιάζει σαν κορνίζα μέσα από την οποία βλέπεις το Αιγαίο. Στην άκρη του γκρεμού σαν να πήγαινε να αυτοκτονήσει και τελευταία στιγμή άλλαξε γνώμη και αποφάσισε να κοκαλώσει εκεί.

Δέντρο-σύμβολο γιατί μόλις το αντικρίζαμε καταλαβαίναμε ότι ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ είχαμε βρει το σωστό μονοπάτι για το «σπίτι» μας και δεν μπορείτε να φανταστείτε την αγαλλίαση που μας πλημμύριζε, δέντρο-σύμβολο γιατί μέχρι εκεί έπρεπε να σκαρφαλώσεις, να σουρθείς, να περπατήσεις, να τρέξεις (ανάλογο ρήμα με την ψυχολογική διάθεση κάθε φορά) για να πιάσει σήμα το κινητό σου και να επικοινωνήσεις με τον έξω κόσμο. Δέντρο-σύμβολο γιατί στις ρίζες του μπορούσες να αράξεις και να αγναντεύεις πέρα με τις ώρες. Δέντρο-σύμβολο γιατί από μόνο του στα μάτια μου φάνταζε σαν ένα έργο τέχνης. Δέντρο-σύμβολο γιατί από τις πρώτες κιόλας φορές είχαμε φτάσει να το αποκαλούμε: «το δέντρο μας». «Το δέντρο μας» αναφωνούσαμε κάθε φορά που το βλέπαμε λες και των άλλων τα μάτια δεν το έβλεπαν, παρά μόνο τα δικά μας. Δέντρο-σύμβολο γιατί αυτό και μόνο στέκει αιτία και αφορμή για να επιστρέψεις και να ξαναεπιστρέψεις σε αυτό τον τόπο…
Νομίζω ότι πρώτη φορά στη ζωή μου αγαπώ τόσο πολύ ένα δέντρο.

"...πήγαινε σπίτι σου, λοιπόν, και παρακάλα να κάνει ο κεραυνός πως δεν τα είδε.."