Wednesday, September 26, 2012

Encardia: Μια βραδιά ΟΧΙ σαν όλες τις άλλες

Χτες (προχτές, πλέον) οι Encardia μαζί με το Νίκο Πορτοκάλογλου και την Enza Magnolo έπαιζαν στο Κηποθέατρο του Παπάγου. Από τις 20:00 τα εισιτήρια είχαν εξαφανιστεί και στο ταμείο έδιναν μόνο τα εισιτήρια της προπώλησης. Πούλησα σε μια γιαγιά ένα εισιτήριο που μου περίσσευε, αυτή το άρπαξε και άρχισε να τρέχει προς την είσοδο φωνάζοντας: "Είμαι τυχερή, είμαι τυχερή!". Και όντως, ήταν, αν κρίνω από αυτό που έζησα μετά κι εγώ...




Πρώτα απ' όλα, δεν είχες την αίσθηση ότι βρίσκεσαι σε μια συναυλία αλλά στο πάρτι κάποιων φίλων σου. Και αυτό το σχόλιο δεν θα το έγραφα αν πίστευα ότι ισχύει μόνο για μένα. Αλλά νομίζω ότι ισχύει για τουλάχιστον 70 άτομα από το κοινό. 4,6%. Δεν είναι άσχημο ποσοστό. Από τη στιμή που έμπαινες στο θέατρο άρχιζαν οι αγκαλιές, τα φιλιά και τα χαμόγελα.

Οι Encardia, λοιπόν, έχουν την ικανότητα να σε μεταφέρουν σε μια άλλη διάσταση από την πρώτη στιγμή που θα πατήσουν το ποδαράκι τους πάνω στη σκηνή. Έτσι, ξεχνάς όλα σε απασχολούσαν λίγα δευτερόλεπτα πριν και αρχίζεις να ταξιδεύεις στους ρυθμούς της ταραντέλας και των παραδοσιακών τραγουδιών της Κάτω Ιταλίας. Όταν, δε, τα τραγούδια είναι στα γκρεκάνικα, η μαγεία είναι ακόμη μεγαλύτερη γιατί ακούς τραγούδια σε μια γλώσσα που σου είναι ξένη και ταυτόχρονα οικεία. Με θυμάμαι χρόνια τώρα να ανατριχιάζω με τους στίχους: "sto peto mou grameni se vasto", "oria poy einai ta spitia fabricata, ki ories oi porte mola ta klidia"...


Στην ταινία "Encardia, η πέτρα που χορεύει" για την οποία θα μιλήσουμε σε κάποιο άλλο ποστ, ακούγεται η φράση ότι: "αυτή η μουσική σου γαργαλάει τις πατούσες". Ε, δεν θα μπορούσε να υπάρξει πιο εύστοχη περιγραφή. Και αυτό δεν χρειάζεται να σας το περιγράψω με λόγια μιας και μιλάνε μόνες τους οι εικόνες! Ακόμη και αυτοί που δεν χορεύουν ποτέ στη ζωή τους (γκούχου, γκούχου), χόρευαν από μέσα τους.

  



Όσον αφορά τον Νίκο Πορτοκάλογλου, τώρα, αν ανήκεις στην κατηγορία αυτών που από το 2004 "λιώνουν" τον δίσκο "Αγάπη μου fidella" των encardia τότε σίγουρα θα πρέπει να χάρηκες ιδιαιτέρως που συμμετείχε στη χτεσινή βραδιά και σου έδινε την ευκαρια να ακούσεις live αυτό το τραγούδι με την ιδιαίτερη χροιά της φωνής του. Να μη μιλήσουμε για το "Ό,τι δε σε σκοτώνει" και το "Ρίσκο" που από τότε που γράφτηκαν ήταν ταραντέλες και δεν το γνώριζαν! =Ρ
Πέρα από την πλάκα τώρα για μένα που τα συγκεκριμένα τραγούδια τα έχω ακούσει τόσες φορές που πλέον τα έχω βαρεθεί, τα πειράγματα που τους έκαναν μου άρεσαν τόσο που θα μπορούσα να αρχίσω να τα ξανακούω με τον ίδιο ζήλο με παλιά. Και τέλος, "Bukura more" γιατί εκτός από ταραντέλες, το πρόγραμμα είχε και το αυτό το αρβανίτικο τραγούδι που εγώ προσωπικά το λατρεύω.





Enza Mangnolo τώρα. Εδώ δυσκολεύομαι περισσότερο απ' όλα. Θα προτιμούσα να έγραφα απλώς και μόνο αυτό το όνομα και όλοι να καταλάβαιναν ως δια μαγείας όλα όσα θα ήθελα να πω. Πρωτοσυνάντησα την Enza Magnolo στο αγρόκτημα του Giovanni Avantagiato στο Corigliano d' Otranto σε ένα ταξίδι-εμπειρία ζωής με τους Encardia. Ήταν απόλυτο σκοτάδι, η Enza τραγουδούσε και ο ήχος που έφτανε στ' αυτιά σου ήταν σα να προερχόταν από τα έγκατα της γης. Κάπως έτσι ήταν και χτες μόνο με περισσότερα φώτα. Μια ξυπόλητη πιτσιρίκα που σε μάγευε όχι μόνο με την φωνή της αλλά και με την παρουσία της. Που έβγαινε στη σκηνή αλλά έμοιαζε σα να είναι κάπου αλλού. Και η αλήθεια είναι ότι η περιγραφή που έκανε ο Βαγγέλης Παπαγεωργίου πριν την εμφάνισή της, και που δυστυχώς δεν μπορώ να την αναπαράγω, ήταν σαν να μιλούσε για κάποια ηρωίδα του Ernesto Sabato ή του Llosa.







Για όλα τα υπόλοιπα θα προσπαθήσω (δεν υπόσχομαι να τα καταφέρω) να είμαι πιο λακωνική:

Χορος: την Γιάννα Χαμαλέλη την θαυμάζουμε χρόνια τώρα στις εμφανίσεις της μαζί με τους Encardia. Έτσι, χτες, για άλλη μια φορά στόλιζε τα τραγούδια με το χορό της. Στην Τarantella di San Vito την συνόδευσε ένας ανεπίσημος χορευτής των Encardia, ο οποίος εμφανίστηκε ξαφνικά στη σκηνή και κανείς δεν ξέρει από πού κρατάει η σκούφια του. Πολλοί μπορεί να τον μπέρδεψαν με τον Δημήτρη Τσεκούρα. Δεν ήταν όμως. Φήμες λένε ότι όταν ήταν μικρός μια ταραντούλα είχε τρυπώσει κάτω από τα σεντόνια της κούνιας του και όταν γνώρισε τους Encardia εκείνο τον παλιό τσίμπημα άρχισε πάλι να τον ενοχλεί. Πολλοί τον χαρακτήρισαν ως έναν πολλά υποσχόμενο ανερχόμενο καλλιτέχνη! =Ρ  Ρίξτε μια ματιά στο βίντεο για να καταλάβετε και μόνοι σας.






Συνταξιδιώτες της Κάτω Ιταλίας:
μπορεί κάποιους από εσάς να σας είδα στην είσοδο πριν μπούμε μέσα, μπορεί με κάποιους άλλους να πήγαμε μαζί, το πιο συγκινητικό όμως για μένα ήταν ότι η "Μεγάλη Συνάντηση" έγινε πάνω στη σκηνή στην πρώτη ταραντέλα που σηκώθηκε ο κόσμος να χορέψει. Τότε εν μέσω χορού άρχισαν να πέφτουν αγκαλιές και φιλιά και τα ζευγάρια να εναλλάσσονται έτσι ώστε να μπορέσουν όλοι να χαιρετηθούν με όλους. Ήταν σαν να βρισκόμασταν και πάλι στο κατάστρωμα του πλοίου ή σε κάποιο από τα χωριά της Κάτω Ιταλίας.



Πισίνες της φωτιάς: εμφανίστηκαν σε ένα μόνο τραγούδι και ύστερα εξαφανίστηκαν χωρίς κανείς να τους πάρει χαμπάρι. Όταν οι Encardia άρχισαν να παίζουν το αγαπημένο τραγούδι των Πισίνων της Φωτιάς, Barbarosa, ένα πανό ξεδιπλώθηκε στην άκρη της σκηνής με το αινιγματικό σύνθημα: "Memento Balaki". Κανείς δεν μπόρεσε να το αποκρυπτογραφήσει, ήταν όμως τέτοια η επιρροή που άσκησε στο συγκρότημα που αντί για το καθιερωμένο: "Λαλερολαλέρερο, λαλερολαλέρερο" στο ρεφρέν του τραγουδιού, αυτοί τραγούδησαν: "Memento Balaki, memento balakiii". Έρευνες πραγματοποιούνται για να διαλευκανθεί η παρέμβαση αυτή.




Κρασί: έρεε έφθονο και έφτασε για όλους λευκό και κόκκινο κρασί encardia προσφορά του Ξενοφώντα από Wine Point (Αθ. Διάκου & Πορινού 2, Ακρόπολη), ο οποίος δεν έπαψε στιγμή να χορεύει (οι πιο μυημένοι θα τον αναγνωρίσετε στα βίντεο και τις φωτογραφίες)



Γλυκό: στο τέλος της συναυλίας, για να γλυκαθούμε το ζαχαροπλαστείο Φύσις (Μεσογγείων 450, Αγ. Παρασκευή) μοίρασε παστέλια σε όλο τον κόσμο!

Είναι πολλά που ξεχνάω. Έχω όμως ήδη πει και πάρα πολλά. Όπως και να ΄χει, όσοι διαβάζετε αυτό το κείμενο, να ξέρετε ότι γράφτηκε από μία φανατική ακροάτρια. Οπότε κάποια συναισθήματα μπορεί να προβάλλονται εντονότερα απ' ότι ήταν. Ή ΟΜΩΣ ΚΑΙ ΗΠΙΟΤΕΡΑ!!!! ;)



Υ.Γ. Αυτό το ποστ, οι φωτογραφίες και τα βίντεο θα ήθελα να είναι αφιερωμένα σε όλους όσους μοιραστήκαμε αυτή τη βραδιά. Θα προσπαθήσω να σας αναφέρω όλους έναν προς έναν αλλά να είστε επιεικείς αν ξεχάσω και κάποιον γιατί είμαστε και πολλοί, ζωή να χουμε! Αφιερώνονται λοιπόν στους: Μαρία, Ελπίδα, Μερούκο, Τεό, Γιάννη, Μαρινάκη, Χρυσάνθη, Ναταλία, Αθηνά, Ρηνιώ, Δημήτρη, Ιωάννα, Νόρα, Αδάμ, Ειρήνη, Άγγελο, Μαρία, Ευγενία, Μαρία, Νίκο, Στάθη, Πάνο, Ηλία, Εμμανουήλ, Πέτρο, Δέσποινα, Γιώργο, Άγγελο, Μαρία, Δαμασκηνή, Άννα, Ναυσικά, Νίκο, Γιάννη, Μαρία, Κωνσταντίνα, Γιώτα, Ελίνα και Πανταλέο παρόλο που αυτός ο τελευταίος έλειπε! =)

Sunday, September 23, 2012

Παγκόσμια Ημέρα Χωρίς Αυτοκίνητο

Μήπως έφτασε ο καιρός να ξεσκουριάσουμε λιγάκι εδώ μέσα;
Παγκόσμια ημέρα χωρίς αυτοκίνητο χτες. Και είναι τέτοια η ψυχολογία μας που φτάνοντας στην Ακαδημίας και βλέποντας τους δρόμους κλειστούς τα πρώτα πράγματα που αναρωτηθήκαμε ήταν τι πορεία να είχε, τι να καίγεται και πού να έχουν πέσει δακρυγόνα.

Όταν, βέβαια, φτάνοντας στην Πανεπστημίου άρχισαμε να βλέπουμε μουσικά δρώμενα, ποδήλατα και κόσμο σε ξυλοπόδαρα αρχίσαμε να ψιλαζιόμαστε ότι ίσως και να συμβαίνει κάτι άλλο.

Ναι, έφτασε και φέτος η μοναδική αυτή μέρα του χρόνου που το κέντρο της Αθήνας μοιάζει με κάτι άλλο παντελώς άγνωστο και διαφορετικό...Όταν, βέβαια, συναντήσαμε τις άμαξες και τα πόνυ εκεί είπαμε ότι εντάξει, κάποιος πια το παράκανε!

Άμαξες, λοιπόν, πόνυ, γήπεδα ποδοσφαίρου να πρασινίζουν την Πανεπιστημίου, χούλα χουπ, ποδήλατα, rollers, κρουστά, encardia και πολλά χαμόγελα!














 Η πραγματικότητα, βέβαια, βρίσκεται πάντα εκεί να σου υπενθυμίσει ότι τίποτα δεν έχει αλλάξει, μόνο και μόνο επειδή για μια μέρα οι δρόμοι άλλαξαν και οι πολίτες κατάφεραν να ξεχαστούν: