Friday, March 23, 2012

Fucking Great Street art

Στα Εξάρχεια η ΖΩΗ είναι μια τέχνη που την πλέκουν δύο γυναίκες με κόκκινο μαλλί.
Ακόμη καλύτερα: στα Εξάρχεια πάντα υπήρχε και εξακολουθεί να υπάρχει ΖΩΗ.



Υ.Γ. Όσο περισσότερη ώρα κοιτάω αυτό το έργο τόσο περισσότερο μου αρέσει...

Sunday, March 11, 2012

"Μία διαφορετική ιστορία για το ενυδρείο της Βαρκελώνης" ή αλλιώς: "Η ιστορία του Πέδρο Μαρία δε Πέσκα με τη μεγάλη μύτη"


Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένας καταλανός χωρικός με μεγάλη μύτη. Τον έλεγαν Πέδρο Μαρία δε Πέσκα και ήταν ασπούδαχτος. Γι’ αυτό το λόγο δεν είχε και μεγάλες επαγγελματικές προοπτικές. Δεν του άρεσε όμως καθόλου να δουλεύει στους αγρούς και στα χωράφια. Έτσι, μια μέρα, αποφάσισε να εγκαταλείψει το χωριό του και να πάει στη Βαρκελώνη, την πρωτεύουσα της Καταλονίας, μπας και κάνει εκεί την τύχη του. Όλα αυτά, όχι παλιά, πριν από πολλά χρόνια, αλλά μόλις το 1995. Εκεί νοίκιασε ένα υπόγειο σπιτάκι στην Πλάζα Ιλαρί Σαλβαδό, πολύ κοντά στην Μπαρτσελονέτα. Ήταν πολύ χαρούμενος γιατί η θάλασσα του άρεσε πολύ. Και η τύχη του χαμογέλασε ακόμη περισσότερο όταν την δεύτερη κιόλας μέρα κατάφερε να βρει δουλειά.

Σην Βαρκελώνη μόλις είχε ανοίξει το Acquarium, το ένυδρείο, κοινώς, ένα από τα μεγαλύτερα θαλάσσια πάρκα της Μεσογείου. Μέσα στις τεράστιες δεξαμενές του έκρυβε εκατοντάδες είδη ψαριών, καρχαρίες και σκυλόψαρα. Επειδή, όπως ήδη είπαμε, μόλις είχε ανοίξει, προσλαμβάνανε πολύ κόσμο γιατί είχαν ανάγκη από προσωπικό. Προσλάβανε, λοιπόν και τον Πέδρο, του οποίου η αρμοδιότητα –λόγω και των λίγων ικανοτήτων του- ήταν οι δεξαμενές νούμερο 23 και 32. Ο Πέδρο έπρεπε κάθε μέρα να τις διατηρεί καθαρές, να ελέγχει τα θερμόμετρα ώστε το νερό να έχει πάντα τη σωστή θερμοκρασία, να ρίχνει τις κατάλληλες ποσότητες χλωρίου αλάτων και φυσικά να ταΐζει τα ψάρια.

Ο Πέδρο ήταν πολύ ευτυχισμένος. Όχι όμως και τα ψάρια. Τα περισσότερα από αυτά δεν μπορούσαν με τίποτα να θυμηθούν το πώς είχαν καταλήξει φυλακισμένα μέσα σε αυτές τις τεράστιες δεξαμενές. Ο κόσμος που περνούσε μπροστά από το κεντρικό τζάμι του ενυδρείου τους και τα χάζευε τους περνούσε παγερά αδιάφορος. Όχι, όμως και ο Πέδρο, που επειδή είχε αναλάβει την φροντίδα τους, τα ψάρια τον θεωρούσαν υπεύθυνο για την φυλάκισή τους. Και τον μισούσαν. Θανάσιμα.

Τα χρόνια πέρναγαν, τα ψάρια αναπαράγονταν, κάποια εγκατέλειπαν την μάταιη εκείνη γυάλα, το μίσος όμως για τον Πέδρο καλλιεργούνταν από γενιά σε γενιά. Κάποια στιγμή μάλιστα, τον είχαν καταραστεί: να πέσει μέσα στην τεράστια γυάλα τους, να μεταμορφωθεί σε ψάρι και να μην πεθάνει ποτέ. Να ζει για πάντα ανάμεσα στα ψάρια για να νιώσει και αυτός τη γεύση της φυλακής.

Και εγένετο. Μία ωραία πρωία, ο Πέδρο άνοιξε το τεράστιο καπάκι της δεξαμενής και πήρε την απόχη να βγάλει ένα σκουπίδι που είχε πέσει ανάμεσα στα ψάρια. Η απόχη όμως του γλίστρησε από τα χέρια και στην προσπάθεια του να την πιάσει, έχασε την ισορροπία του και μπλουμ! Έπεσε ολόκληρος μέσα στη δεξαμενή νούμερο 32. Καμία ανθρώπινη σκέψη δεν πρόλαβε να περάσει από το μυαλό του γιατί ευθύς αμέσως συρρικνώθηκε, έβγαλε λέπια και πτερύγια και άρχισε να κολυμπάει ανάμεσα στα ψάρια. Μοναδική τώρα πια ένδειξη ότι αυτό το ψάρι ίσως και να μην ανήκει στη ιχθυοφυλή είναι... η μύτη του!

Αν, λοιπόν, επισκεφτείτε ποτέ το ενυδρείο της Βαρκελώνης, στη δεξαμενή νούμερο 32, ακριβώς πριν ξεκινήσει το μεγάλο τούνελ, θα συναντήσετε ένα ψάρι διαφορετικό από τα άλλα. Θα είναι ο Πέδρο που θα σας κοιτάει με το εξεταστικό του βλέμμα. Κι ένω δίπλα σε κάθε δεξαμενη υπάρχουν φωτογραφίες με όλα τα ψάρια που εμπεριέχονται στην δεξαμενή και δίπλα στη φωτογραφία αναγράφεται η επίσημη ονομασία τους, όσο κι αν ψάξετε δεν θα βρείτε πουθενά τη φωτογραφία του Πέδρο. Είναι μερικές φορές που οι υπεύθυνοι του ενυδρείου αναρωτιούνται πώς βρέθηκε εκεί αυτό το περίεργο ψάρι, αλλά σύντομα το ξεχνάνε και ξαναγυρνάνε στις δουλειές τους!