Tuesday, February 28, 2012

Η νύχτα των παλιάτσων


Ο Έφηβος είναι ένας νεαρός σκλάβος στα ορυχεία μιας μυθικής χώρας, της Πριβίας. Μια μέρα το σκάει από τη σκλαβιά και διασχίζοντας τη χώρα, φτάνει στο λιμάνι της πρωτεύουσας προκειμένου να μπαρκάρει με τους πειρατές για τα ξένα. Εκεί γνωρίζει τη Στέλλα, μια μικρή πόρνη, και την ερωτεύεται. Όμως λίγο πριν μπαρκάρουν οι δυο ερωτευμένοι γίνεται πόλεμος και ο Έφηβος συλλαμβάνεται και στέλνεται στο μέτωπο ενώ η Στέλλα καταλήγει σκλάβα του υπουργού Πολέμου. Όταν φτάνουν τα νέα ότι ο Έφηβος σκοτώθηκε στη μάχη, η Στέλλα χάνει τα λογικά της και τρελαίνεται. Στην πραγματικότητα όμως ο νέος γλιτώνει και πάει στη μυθική «Χώρα των Παλιάτσων», μαθαίνει την τέχνη τους, και επιστρέφει στην Πριβία μετά από δώδεκα χρόνια για να πάρει την εκδίκησή του.




Για την νύχτα των παλιάτσων μου πρωτομίλησε μία φίλη, η οποία μου σύστησε ανεπιφύλακτα να πάω να την δω.
Το κίνητρο έγινε ακόμη πιο ισχυρό όταν έμαθα ότι πρόκειται για μία μουσικοθεατρική παράσταση, η οποία δεν παρουσιάζεται σε κάποια θεατρική σκηνή αλλά στον χώρο "Δυναμό" (Παραμυθίας 28-30, Κεραμεικός) και δεν υπάρχει εισιτήριο αλλά ένα καπέλο που βγαίνει στο τέλος της παράστασης.
Κατ' εμέ, αν η τέχνη μπορούσε να επιβιώσει στον ματαίο τούτο κόσμο έτσι, αυτός ο "τρόπος πληρωμής" είναι ο πιο θεμιτός απ' όλους. Παρακολουθείς, αξιολογείς τόσο την παράσταση με τα δικά σου κριτήρια και αναλόγως με τις οικονομικές σου δυνατότητες...πληρώνεις.

Το θέμα όμως δεν είναι μόνο η ελεύθερη, στην ουσία, είσοδος. Το θέμα ότι στη σκηνή του Δυναμό, παρακολούθησα μία μουσικοθεατρική παράσταση, η οποία με άγγιξε όσο λίγες.
Μίαμιση ώρα έμμετρων διαλόγων, χορευτικών και μουσικής (κιθάρα, λαούτο, ακορντεόν και τουμπερλέκι, είναι μόνο όσα θυμάμαι) ξετύλιξε μπροστά στα μάτια μου την ιστορία των παλιάτσων που θέλουν να αλλάξουν τον κόσμο. Διακωμωδήθηκε η εξουσία, πολιτική και εκκλησιαστική, σε μία εποχή που στην Ελλάδα δύσκολα θα βρεθεί πολίτης να διαφωνήσει. Τραγουδήθηκε ο έρωτας, εξυμνήθηκε η ελευθερία του ανθρώπου και η φτώχεια έγινε πολύχρωμη.

Η ομάδα Τσιριτσάντσουλες με εντυπωσίασε απ' όλες τις απόψεις. Από άποψη κειμένων, υποκριτικής, κουστομιών και σκηνικών αλλά και από τον τρόπο που μέσα σε ένα μόνο έργο κατάφερε να αναμείξει τόσες πολλές και διαφορετικές επιρροές: comedia dell' arte, θέατρο του δρόμου, καραγκιόζης, αρχαίο δράμα, καμπαρέ και ο κατάλογος είναι ακόμη μακρύς...

Το κείμενο σου φαίνεται τόσο επίκαιρο που σου δίνει την αίσθηση ότι είναι κομμένο και ραμμένο στα μέτρα όσων ζούμε τον τελευταίο καιρό. Γι' αυτό μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση όταν έμαθα ότι πρόκειται για ένα κείμενο που γράφτηκε 10 ολόκληρα χρόνια πριν, μεταξύ 1999 και 2002. Τελικά το ίδιο επιτακτικές ήταν κάποιες ανάγκες και τότε, απλώς, μερικοί αργήσαμε να το συνειδητοποιήσουμε...

Με χειροποίητα κουστούμια και σκηνικά, με ηθοποιούς που είναι ταυτόχρονα και μουσικοί, τραγουδιστές, ακροβάτες, συγγραφείς και σκηνοθέτες, η ομάδα Τσιριτσάντσουλες αποδεικνύει ότι όπου υπάρχει θέληση και μεράκι τα πάντα μπορούν να συμβούν! Και ότι μία παράσταση μπορεί να ανέβει ακόμα και με ελάχιστο budget.

Θα μπορούσα να γράψω ένα τεράστιο κείμενο με όλα όσα με εντυπωσίασαν αλλά φοβάμαι ότι θα σας κουράσω και δεν είναι αυτός ο σκοπός μου. Σκοπός μου είναι να σας πείσω να παρακολουθήσετε την παράσταση, να εντυπωσιαστείτε για τους δικούς του λόγους ο καθένας, όσοι κοιμούνται να ξυπνήσουν και όσοι είναι ξύπνιο να πολεμήσουν!

Κάθε Κυριακή, Δευτέρα και Τριτη, λοιπόν, στις 9, στο "Δυναμό", Παραμυθίας 28-30 στον Κεραμεικό!
_________________________________________________________

ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ

Παίζουν: Μανώλης Καρυωτάκης, Στέφανος Φίλος, Ντίνα Καφτεράνη, Χρήστος Συρμακέζης, Ερμιόνη Δόβα, Ντίνα Μαυρίδου, Μαρίνος Μουζάκης

Κείμενο – σκηνοθεσία – μουσική: Μαρίνος Μουζάκης

Μάσκες: Διονύσης Ματαράγκας

Κοστούμια - σκηνικά αντικείμενα: Εύη Χατζησσάβα, Χριστίνα Χριστοδούλου, Ντίνα Μαυρίδου

Διδασκαλία πολυφωνικών τραγουδιών: Ειρήνη Τηνιακού

Το τσιφτετέλι και τις σούστες συνέθεσε ο Στέφανος Φίλος

Οργάνωση παραγωγής: Ηρώ Κατσιφλώρου, Νίκος Γιούσεφ

Βοηθός σκηνοθέτη: Ντίνα Μαυρίδου

Γραφιστική επιμέλεια - φωτογραφίες: Δημήτρης Μητσόπουλος

Παραγωγή: Τσιριτσάντσουλες 2011

Tuesday, February 7, 2012

Δείξε μου το έντυπο υλικό της χώρας σου να σου πω ποιος είσαι

Έλειψα από την Ελλάδα 4 μέρες όλες κι όλες.
Με το πού έπεστρεψα, τα πρώτα πράγματα που αντίκρισα με έκαναν να νιώθω σαν να έλειψα έναν ολόκληρο χρόνο. Ήταν οι αφίσες και τα περιοδικά.

Με την πρώτη ματιά σκέφτηκα ότι έρχεται το Bollywood στην Ελλάδα. Έπειτα, λέω, μπορεί να είναι και ο Κόπερφιλντ και κάνει τίποτα ταχυδακτυλουργικά. Πλησίασα και τελικά ήταν ο Νίκος Πορτοκάλογλου που θα εμφανίζεται στο Γυάλινο Μουσικό Θέατρο. wtf? Και γιατί τον κάναν έτσι αναρωτήθηκα; "Συμβαίνει και στις καλύτερες οικογένειες", μου απάντησα και και με τα μπαγκάζια μου στον ώμο σύνεχισα να τραβάω προς το σπιτι.


Στην άλλη γωνία, άλλη έκπληξη με περίμενε. Νόμισα ότι αναστήθηκε ο Michael Jackson. Ή ότι τέλος πάντων κάποιοι τρελοί -σαν αυτούς που τους τη βαράει και ανά τακτά χρονικά διαστήματα γεμίζουν τον τόπο με αφίσες του Ανδρέα Παπανδρέου- γέμισαν τα Εξάρχεια με αφίσες του εκλιπόντα. Πλησίασα και κρατούσε και κιθάρα. Τελικά ήταν ο Μιχάλης Τζουγανάκης που θα εμφανίζεται στο Σταυρό του Νότου. wtf? Και γιατί τον καναν έτσι αναρωτήθηκα; Εκεί δεν πρόλαβα να μου απαντήσω γιατί το μάτι μου έπεσε στην ακριβώς από πάνω του αφίσα.


Στην αρχή νόμισα ότι διαφημίζεται κάποια ροζ γραμμή τηλεφώνου ή κάποιο night club της Συγγρού. Μετά θυμήθηκα ότι είμαι στην Θεμιστοκλέους και κάτι τέτοιο δε συνάδει με το τοπίο. Ήταν η Νατάσα Μποφίλιου που θα εμφανίζεται στο Gazoo. wtf? Και γιατί πρέπει να είναι έτσι η αφίσα;


Αλλά η μοίρα είναι σκληρή και εκεί που πιστεύεις ότι τίποτα χειρότερο δεν μπορεί να σου συμβεί σου βγάζει κοροϊδευτικά τη γλώσσα και τσουπ! Να 'σου η Lifo με το εξώφυλλο της εβδομάδας! Καλέ; Ποιός είναι αυτός; Κάποιον μου θυμίζει. Α! Ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου. Καλέ αυτός δεν είναι που κάποτε νομίζαμε ότι είναι στο εξώφυλλο τουΒραχνού Προφήτη επειδή δεν είχαμε δει ποτέ την φάτσα του; Αυτός δεν είναι που αρνούνταν πεισματικά να κυκλοφορήσει αφίσα ή εξώφυλλο δίσκου με το πρόσωπό του; Πού στα media κάναμε αμάν και πώς να τον ανταμώσουμε; που στην ζωή του εμφανίστηκε μία και μοναδική φορά στην τηλεόραση και αν μπορούσε θα έσβηνε αυτή τη στιγμή από την ιστορία της ελληνικής τηλεόρασης; Πού μέχρι πριν από μία βδομάδα, μόλις, έλεγε στην ελληνοφρένεια ότι δεν του αρέσει να δίνει πολλές συνεντεύξεις και μας είχε συναρπάσει με τη θεωρία του περί αποχής από τα ΜΜΕ; Και εντάξει. Άνθρωποι είμαστε και αλλάζουμε και κάνουμε και εξώφυλλο, γιατί όχι; Αλλά κι αυτοί οι άνθρωποι της Lifo τι στο καλό είχαν στο μυαλό τους όταν έφτιαχναν το εξώφυλλο; Βελάκια παίζανε και δεν είχαν στόχο; Γιατί έπρεπε να το κάνουν τόσο κακόγουστο και ο Θανάσης να έχει μία φάτσα λες και βλέπει τη φάτσα του σε εξώφυλλο;

Άβυσσος η ψυχή των καλλιτεχνών αλλά και των γραφιστών ακόμη μεγαλύτερη!