Sunday, January 23, 2011

Αυτά που κοροϊδεύουμε, λουζόμαστε

Χτες το βράδυ, μετά από μία ολόκληρη δεκαετία αποχής, η μοίρα μου με έριξε σε ένα μαγαζί από αυτά που η ελληνική κοινωνία αρέσκεται να τα αποκαλεί "κλαμπ". (Φταίει ο χαρακτήρας ορισμένων ανθρώπων που τους κάνει να μην μπορούν να πουν όχι και η βραχεία ανθρώπινη μνήμη που σε κάνει να ξεχνάς τι έχεις να αντιμετωπίσεις).

Είχα καιρό να νιώσω αυτό που λέμε «έξω από τα νερά μου», αλλά μου δόθηκε η ευκαιρία γι’ αυτό που ο φίλος Δ. αποκαλεί ανθρωπογεωγραφία. Άπειρες κοπέλες να στέκονται με τις ώρες πάνω σε δεκάποντα, παντού γύρω καρό πουκαμισάκια και το ποτό 10€. Να μη μιλήσουμε για το μπουκάλι στο τραπέζι. Channel, Luis Vuitton και Dolce & Gabbana. Μία ληστεία όλων των υλικών αγαθών εκεί μέσα θα αρκούσε για να λύσει το υποτιθέμενο οικονομικό πρόβλημα της Ελλάδας για τουλάχιστον ένα τρίμηνο (και δε θα με έβρισκε και καθόλου αντίθετη).

Σε ένα υπερυψωμένο σημείο του «κλαμπ», πάνω από κάτι σκαλάκια, ένα τσούρμο πανομοιότυπων κοριτσιών. Όλες με μακριά μαλλιά και μαύρα αμάνικα φορέματα. Η Ειρήνη μου είπε ότι είναι οι λεγόμενες «κλώνοι». Μέσα στον πανικό δεν κατάλαβα αν είναι κάποιο είδος σέκτας ή κάποιο είδος υπαλλήλων που υπάρχουν σε κάθε τέτοιου είδους μαγαζί. Ομολογουμένως πάντως μου έκαναν μεγάλη εντύπωση.

Στη σκηνή ένα απίστευτο φλωράκι, με φράντζα κολλημένη με ζελέ σε μια αριστερή χωρίστρα (μετά από κάτι τέτοια αναρωτιέμαι πώς τολμούσαν στο σχολείο να μου λένε ΕΜΕΝΑ ότι είμαι σα να με έχει γλείψει αγελάδα!!!), σακάκι και γραβάτα μισή ρίγα. Το college boy λοιπόν ζητούσε από το εκστασιασμένο κοινό να σηκώσουν το χέρι τους όσοι νιώθουν ευτυχισμένοι. Με τόση ευτυχία δεν μπορώ να καταλάβω γιατί αυτή η χώρα πάει κατά διαόλου. Στίχοι χωρίς κανένα νόημα και ο κόσμος να τραγουδά σα να του διαπερνούn όλο του το είναι.

Γυρνώντας προς το σπίτι, ένα σύνθημα που συνάντησa στο δρόμο μου, συνόψισε σε δύο γραμμές όλα όσα προσπάθησα μετά πολλοίς κόποις να εκφράσω στο παραπάνω ποστ…


Tuesday, January 18, 2011

Αφού τα βλέμματα σκοτώνουν κι έχω πια πεθάνει

Ετούτο το τραγούδι μου το πρωτόμαθε ο φίλος Balidor.
Με το που μου το σύστησε το είχα στο repeat για καμιά βδομάδα.
Τώρα, ξεκαθαρίζοντας τα αρχεία του υπολογιστή έπεσα πάλι πάνω του και είναι ξανά στο repeat όση ώρα ανεβάζω παρουσιάσεις, ενημερώνω βιβλία, σιχτιρίζω τον υπολογιστή που έχει φουλάρει και σέρνεται και την μαύρη μου τύχη που ενώ θέλω τόσα πολλά ακόμη να κάνω είμαι ένα κινούμενο πτώμα, το οποίο ανά διαστήμα πετάγεται πάνω κι αρχίζει να κουνιέται στους ρυθμούς του τραγουδιού τραγουδώντας το.
Κι όσο κι αν μισώ τον Παυλίδη στα live τόσο μου αρέσει στα cd! =)

Το ποδήλατο
Στίχοι-Μουσικοί: Παύλος Παυλίδης

Σ' είδα μια μέρα να περνάς στο δρόμο μες στην πόλη
δίπλα στη στάση παγωμένοι περιμέναν όλοι
βάδιζα άσκοπα χωρίς να ξέρω που πηγαίνω
σαν κάποιος άνθρωπος που ο κόσμος θεωρεί χαμένο

Σ' είδα τυχαία να περνάς με το ποδήλατο σου
κοίταζες λες κι ο κόσμος φτιάχτηκε για να ειν' δικός σου
αφού τα βλέμματα σκοτώνουν κι έχω πια πεθάνει
μοιάζει ο παράδεισος με δρόμο που σε σένα φτάνει

Μοιάζει σα να 'ρθες από κάποιο ουρανό του νότου
σαν κάποιος άγγελος που έψαχνε το διάβολο του
Αφού ακόμη και ένας άγγελος λυπάται μόνος
μπορεί γι’ αυτό να σ’ έχει φέρει εδώ μπροστά μου ο δρόμος

Σ' είδα μια μέρα να περνάς με το ποδήλατο σου
κοίταζες λες κι ο κόσμος φτιάχτηκε για να ειν' δικός σου

Wednesday, January 12, 2011

Νέο trend: αναμνηστικά σύρματα στα τουριστικά μαγαζιά της Ακρόπολης! Σπεύσατε!

Πάει καιρός τώρα που αυτό το blog έχει αρχίσει να αραχνιάζει...

Η αλήθεια είναι ότι περίμενα να κάνω ποδαρικό και να σας ευχηθώ την καλή χρονιά με ένα ευχάρσιστο post. Αδίκως όμως. Φέτος, δεν μπήκα ούτε στιγμή στο χριστουγεννιάτικο πνεύμα (ούτε αυτό μπήκε μέσα μου) και γι' αυτό δεν φταίω αποκλειστικά και μόνο εγώ αλλά και οι συνθήκες που ήταν μονίμως ακατάλληλες...

Η πρώτη είδηση που άκουσα το 2011 ήταν για το τείχος του Εβρολίνου. Ένιωσα περίεργα. Στην αρχή έμεινα άναυδη. Κανένα συναίσθημα δε με διαπέρασε. Δεν ήξερα πώς να αντιδράσω. Να αδιαφορήσω; Να εξοργιστώ; Τελικά, απλά κατέληξα στο να οικτήρω και να οικτίρομαι...

Σκίτσο του Γιάννη Καλαϊτζή (Ελευθεροτυπία, 09.01.2011)

Το ελληνικό κράτος διαχειρίζεται τόσο δεξιότεχνα το θέμα των μεταναστών που τα συρματοπλέγματα στον Έβρο ήταν το μοναδικό που έλειπε για την τελειοποίηση του σχεδίου. Εκτός κι αν αναμένεται να μαυρίσουν τόσο ακόμη τα πράγματα σε ετούτη εδώ την χώρα που το μεταναστευτικό είναι μοναχά η πρόφαση και είμαστε εμείς αυτοί που θέλουν να εγκλωβίσουν, για να μην το σκάσουμε. Δεν ξέρω για εσάς αλλά εγώ ήδη άρχισα να αισθάνομαι μαντρωμένη κι ας απέχει ο Έβρος τόσα χιλιόμετρα από εδώ που είμαι.

Στα μάτια πάντως τα δικά μου το μόνο που φαίνεται είναι ότι απλά βρέθηκε η λύση για την μεγαλύτερη και ευκολότερη εξόντωση αυτών των ανθρώπων. Μια απλή αύξηση των θανατηφόρων "ατυχημάτων". Γιατί θα πρέπει να είσαι τουλάχιστον ηλίθιος για να μην συνειδητοποιείς ότι η θέληση και η ανάγκη για φυγή ξεπερνάει κάθε είδους συρματόπλεγμα. Φτάνει μια φορά στη ζωή σου να έχεις δει τους μετανάστες στην Πάτρα για να νιώσεις αυτό το πράγμα και όχι μόνο αυτό... Πόσο είπαμε θα κοστίσει αυτό το έργο; Πόσα θα είναι τα έξοδα για την συντήρησή του; Τι; Δεν θα μπορούσαν να διατεθούν διαφορετικά αυτά τα χρήματα για το μεταναστευτικό;

Κατα τ' άλλα, η ζωή προχωρά και χτες στην είσοδο της πολυκατοικίας μας βρήκαμε κολλημένο το παρακάτω χαρτάκι:

Σωστά. Γιατί ο Έλληνας ο μάστορας κάνει την καλή δουλειά. Οι άλλοι κάνουν σκάρτα πράγματα. Ο μάστορας είναι Έλληνας και τον επιδεικνύει γιατί αυτό θα του φέρει πελατεία.
Κάτι τέτοια εμένα προσωπικά μου προκαλούν ναυτία. Στην αρχή σκέφτηκα να τον πάρω τηλέφωνο και να βάλω κι όποιον ξέρω και δεν ξέρω, να του τηλεφωνεί και να τον ρωτάει από πού είναι. Μόλις απαντάει: "Έλληνας", να του λένε:
- Α...Έλληνας; Κρίμα. Δε μας κάνετε. Εμείς θέλαμε ξένο.
Αναρωτιέμαι πώς αντιδρά ο εν λόγω "κύριος" αν τυχόν τον πάρει κάποιος ξένος για να του ζητήσει τις υπηρεσίες του. Καταδέχεται άραγε να πάει να δουλέψει σπίτια τους;

Τελικά, κατέληξα στο ότι δεν αρκεί να κάνεις ολους αυτούς τους τύπους απλά και μόνο να σταματήσουν να γράφουν τέτοιες "διαφημίσεις" στα φλαϊεράκια. Πρέπει και να τους κάνεις να συνειδητοποιήσουν πόσο βλακωδώς σκέφτονται...Αλλά κάτι τέτοιο είναι τόσο δύσκολο...

Πριν κάποιους μήνες είχαμε λάβει και ένα άλλο διαφημιστικό από μία εταιρεία ταχυμεταφορών. Δεν θα σταθώ στο πόσο ύπουλο τρόπο χρησιμοποίησε η εταιρεία για να φτάσει η προσφορά της στα χέρια μας, αν και ήταν το πρώτο που πρόσεξα. Θα σταθώ στο ότι το διαφημιστικό φυλλάδιο έγραφε με κεφαλαία:
ΟΙ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΙ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ ΚΑΙ ΜΟΝΟ ΕΛΛΗΝΕΣ.
Συγχαρήτηρια φίλε. Στηρίζεις την εγχώρια οικονομία. Αλλά μόλις έχασες έναν πελάτη.

Ουφ. Τα 'πα και τρέμω λίγο λιγότερο τώρα. Την επόμενη φορά πάλι. Και εις άλλα με υγεία.

Υ.Γ. Μα πόσο αφελής είμαι. Το όλο σχέδιο του Έβρου είναι απλά ένα σχέδιο ενίσχυσης της ελληνικής οικονομίας. Στόχος είναι να το γκρεμίσουμε τσάκα τσάκα και μετά να πουλάμε τα συρματοπλεγματάκια σε όμορφα κουτάκια στα τουριστικά μαγαζιά της Ακρόπολης! (σας θυμίζει τίποτα;)