Wednesday, December 14, 2011

Ένα βράδυ στο Βοτανικό


Η Μάρθα πάντα συνήθιζε να "συχνάζει" σε μέρη που θύμιζαν μια άλλη εποχή. Μιαν άλλη παλιότερη Αθήνα (βλ. Κρατήρας).
Κάπως έτσι ένιωθες και τις προάλλες φεύγοντας από την παρουσίαση του δίσκου "Η Μάρθα Φριντζήλα τραγουδά Θέμο Σκανδάμη", που έγινε στο Baumstrasse, στο Βοτανικό.


Saturday, October 22, 2011

Το χαρούμενο φυστίκι

Το χαρούμενο φυστίκι, αν δεν το κάναμε χαρούμενο θα ήταν πολύ δυστυχισμένο.
Γιατί ήταν τόσο ερμητικά κλειστό που δεν θα κατέληγε ποτέ σε κάποιο στομάχι.
Η μοναδική ελπίδα για να καταλήξει φαγωμένο θα ήταν κάποιος να το συμπιέσει -σίγουρα με την βοήθεια κάποιου αντικειμένου- τόσο πολύ, που το κέλυφός του θα κατέληγε αναμφισβήτητα θρυμματισμένο στα σκουπίδια.

Εμείς (=εγώ + ο κούκος), αποφασίσαμε να μην το καταδικάσουμε σε αυτό το άδοξο τέλος. Και με 5 "πινελιές" το βαφτίσαμε "Το χαρούμενο φυστίκι" και το παραδώσαμε στην αθανασία.
Όλα αυτά έγιναν πριν πολύ πολύ καιρό...

Χτες, που αποφασίσαμε να τακτοποιήσουμε και να ξεσκονίσουμε τις βιβλιοθήκες (πράγμα το οποίο συμβαίνει ακόμη πιο σπάνια απ' ότι το να "βαφτίζουμε" φυστίκια) ανακαλύψαμε
"Το χαρούμενο φυστίκι στο Παρίσι". Το είχαμε παντελώς ξεχάσει ότι το είχαμε στείλει διακοπές εκεί πέρα εδώ και ένα χρόνο περίπου...


Ο αναμνηστικός πύργος του Άιφελ μπορεί να γίνει ΑΚΟΜΗ πιο κιτς. Στέκεται πάντω σε βάση με λαμπάκια τα οποία αναβοσβήνουν και εναλάσσονται χρωματικά από το πράσινο στο μπλε και από το μπλε στο κόκκινο. Ναι, I admit it. Τα λατρεύω αυτά τα κιτς αντικειμενάκια!


Υ.Γ. Τα βιβλία στο background της φωτογραφίας δεν είναι καθόλου τύχαια εκεί. Αυτά θέλουμε προωθήσουμε στην παρούσα φάση. =Ρ

Wednesday, October 5, 2011

Ο μισός βέσπα @ Hoxton

Δεν συνηθίζω να "ανεβάζω" δελτία τύπου.
Το βιβλίο όμως "Ο μισός βέσπα" είχε ξεκινήσει να κλέβει την παράσταση από πολύ νωρίς,
ήδη από το εξώφυλλό του (βλ. μπρος-πίσω).

Όταν δε, το είχα διαβάσει, για την ακρίβεια ρουφήξει, σε ένα καράβι με προορισμό την Κρήτη, με είχε ενθουσιάσει. Μία μίνι παρουσίαση του βιβλίου μπορείτε να βρείτε εδώ.

Χτες το βράδυ, λοιπόν, όταν έλαβα το Δελτίο Τύπου για την παρουσίαση του βιβλίου γέλασα και σκέφτηκα: "Αυτό είναι δελτίο τύπου. Ευχαριστιέσαι να το διαβάζεις. Όχι σαν όλες τις άλλες τυπικούρες που κυκλοφορούν". Αν βέβαια έχεις διαβάσει και το βιβλίο καταλαβαίνεις πολύ καλύτερα το πνεύμα και το χιούμορ του Δελτίου Τύπου.
Απολαύστε το και εσείς λοιπόν και τα λέμε τη Δευτέρα στο Hoxton (που αν ήξερε η Έσσλιν το ΠΟΣΟ ΔΕΝ παταω στο Γκάζι, θα καταλάβαινε ότι πολύ μεγάλη η χάρη της)!!

Δευτέρα 10 Οκτωβρίου 2011, στις 9 το βράδυ, στο μπαρ Hoxton (Βουτάδων 42, Γκάζι).

Γνωρίστε το βιβλίο ο μισός βέσπα, τη συγγραφέα Κατερίνα Έσσλιν, τις συνθήκες κάτω από τις οποίες γεννήθηκαν οι χαρακτήρες (και τη μουσική που ακούνε).

Τρυφερό και κυνικό ταυτόχρονα, ρομαντικό (αν το διαβάσεις Πέμπτη απόγευμα) και χυδαίο (αν το διαβάσεις Κυριακή πρωί), το βιβλίο αποτελείται από δεκαεννιά «μυθιστορήματα του ενός λεπτού» που κάθονται χαλαρά σ’ ένα παγκάκι (άλλοτε κλαίγοντας γοερά κι άλλοτε χαζεύοντας τις πάπιες).


Παρουσιάζει: η ηθοποιός Εύα Κοτανίδου.


Ομιλητές: ο συγγραφέας Γιώργος Κ. Ψάλτης, ενώ θα σας χαστουκίσουν ευγενικά (δηλαδή θα διαβάσουν αποσπάσματα) ο συγγραφέας/σκηνοθέτης Αχιλλέας Κυριακίδης και ο creative/τραγουδοποιός Μιχάλης Μουλάκης (ο οποίος θα μοιραστεί και την εμπειρία του σε σχέση με το βιβλίο — ως ο πρώτος επίσημος αναγνώστης του, πολύ πριν τυπωθεί).

(Υπάρχει και αφηγητής-έκπληξη, ο οποίος, όχι, δεν είναι ο Σπάιντερμαν, όπως σας είχαμε τάξει αρχικά.) Επιπλέον, ίσως έρθει και η συγγραφέας — αν εκείνη την ώρα δεν κάτσει να δει το τούρκικο (αγκαλιά με τον Σπάιντερμαν).

(Αν ψάχνετε απαντήσεις στα βασανιστικά ερωτήματα «γιατί τα διηγήματα ονομάστηκαν μυθιστορήματα του ενός λεπτού;» και «ποιο το νόημα της σελίδας 57;», αυτή είναι η τυχερή σας βραδιά, ενώ θα έχετε την ευκαιρία να κερδίσετε το βιβλίο σε ένα μίνι-διαγωνισμό σουρεαλισμού.)


ΥΓ.
Σημείωση: δεν έχει ποδόσφαιρο εκείνο το βράδυ. (Αλλά αν θέλετε φέρτε την μπάλα σας και τα βολεύουμε.)

Sunday, October 2, 2011

Οριζοντιότητα, φωνές λαϊκής εξουσίας στην Αργεντινή


Κάποιοι το αποκάλεσαν "προκήρυξη", αλλά δεν είναι. Είναι ένα βιβλίο με μαρτυρίες και συνεντεύξεις βασισμένες στην εξέγερση της Αργεντινής και στα γεγονότα της Plaza de Mayo το Δεκέμβριο του 2001 και όχι μόνο. Σε αντίθεση με κάποιους, εμείς χαιρόμαστε που πλέον κυκλοφορεί και στα ελληνικά!

H πρωτοβουλία κατοίκων Καισαριανής, με την αυτόνομη συνέλευση Ζωγράφου, την ανοιχτή συνέλευση κατοίκων Αγ. Παρασκευής, Αγ. Δημητρίου και Βύρωνα-Παγκρατίου-Καισαριανής έκδοσαν το βιβλίο «Οριζοντιότητα, φωνές λαϊκής εξουσίας στην Αργεντινή». Πρόκειται για ένα συλλογικό μεταφραστικό εγχείρημα που παρουσιάζει ένα σύνολο εμπειριών από πρόσωπα που συμμετείχαν σε διάφορα κινηματικά εγχειρήματα στην Αργεντινή.

«Αποφασίσαμε να μεταφράσουμε αυτό το βιβλίο επειδή πιστεύουμε ότι είναι χρήσιμο για το εγχώριο κίνημα, ως ένα παράδειγμα μιας πρωτογενούς εμπειρίας συγκρότησης κινήματος. Διαβάζοντάς το συναντήσαμε στις αφηγήσεις τα προβλήματα που συναντάμε στις εγχώριες κινηματικές διαδικασίες. Συναντήσαμε όμως, παράλληλα, και τις λύσεις που προσπάθησαν και προσπαθούν να δώσουν οι εκμεταλλευόμενοι σ’ αυτά τα προβλήματα. Τέτοια προβλήματα μπορούν να ξεκινούν από το πως συγκροτείται μια συνέλευση γειτονιάς και πόση ώρα πρέπει να κρατάει μια συνέλευση, όταν την άλλη μέρα έχουμε να πάμε στην δουλειά, μέχρι το πώς και με ποιο τρόπο μπορούν να συντονιστούν οι συνελεύσεις γειτονιών και ποια είναι τα όρια των οριζόντιων δομών και της έλλειψης γενικότερης πολιτικής στρατηγικής του κινήματος», γράφουν οι ίδιοι οι μετραφραστές του βιβλίου.

Και φυσικά ένα τέτοιο βιβλίο δεν θα μπορούσε να κοστίζει παραπάνω από τα 6 ευρώ που είναι η αρχική του τιμή. Άρα, αξίζει να το αποκτήσετε! =)

Monday, July 4, 2011

Carottes in love

Ύστερα από την ντομάτα με αρχίδια, την ντομάτα που κάνει την πάπια και το ζήτημα με τα φασολάκια, σειρά έχουν τα... ερωτευμένα καρότα! Όπως βλέπετε, τρέφω μια ιδιαίτερη αγάπη για τα ζαρζαβατικά...

Μέσα στη μιζέρια του καιρού μας, τα ερωτευμένα καρότα αποτέλεσαν την μοναδική χαρούμενη νότα στη ζωή μας αλλά και στη ζωή πολλών απ' όσους τα είδαν, μετα από πολύ καιρό...

Απολαύστε τα!




Υ.Γ.1: Πριν λίγες μέρες ένας σοφός, που πολύ θα ήθελα να μπορούσα να τον αποκαλώ φίλο, μας μίλαγε για το δυαδικό αριθμό. Μέσα στα πολλά όμορφα, μας είπε και ότι "χωρίς το δυαδικό αριθμό δεν υπάρχει ζωή". Λίγες μέρες μετά είδα τα λόγια του να σχηματοποιούνται από τη φύση.

Υ.Γ.2: Φυσικά και δεν μπόρεσα να τα φάω. Τα αφήνω στο ψυγείο να πεθάνουν παρέα.

Friday, June 17, 2011

Βρείτε τι δεν ταιριάζει! =Ρ



Όλα ξεκίνησαν όταν το σημερινό μεσημεριανό μας (φασολάκια, αν δεν το καταλάβατε ακόμη) είχε...κλωστές. Εντάξει, ένα λάθος κάναμε κι εμείς. Αλλά όλοι οι φίλοι μας θεώρησαν σωστό να το κάνουν ολόκληρο θέμα. Μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτων, όσοι ήξεραν και δεν μας ήξεραν για τα κλωστιασμένα μας φασολάκια! Σωρηδόν ερχόντουσαν τα τηλεφωνήματα από Ελλάδα και εξωτερικό για να μας κοροϊδέψουν!

Το 'να έφερε το άλλο, το ζήτημά μας πήρε πανελλαδικές διαστάσεις και ξεκινήσαμε να το συζητάμε με τους θεσσαλονικείς φίλους μας, με τους οποίος, όπως αποδείκτηκε, εκτός από τις διαφορές στα τυριά και τα σουβλάκια έχουμε και... στα φασολάκια!

Το 'να έφερε το άλλο, όπως είπαμε και googlarαμε το διάσημο ζαρζαβατικό!

Friday, June 10, 2011

Water torture


Τώρα που έπιασαν οι ζέστες ξεκίνησε και το μαρτύριο της σταγόνας.
Προσπαθείς να εξασκήσεις την ισορροπία σου προχωρώντας στα υποτυπώδη πεζοδρόμια του κέντρου και ανά μισό μέτρο, τσικ τσικ, η δαιμονισμένη σταγόνα του air condition θα σε πετύχει πότε στο μαλλί, πότε στο χέρι, πότε στη μύτη, πότε στο βυζί.

Σωστά. Γιατί σε κάνενα σχολείο αυτής της χώρας δεν διδάσκουν, το αυτονόητο, ότι πρέπει να βάζουμε αυτά τα γ&%#$% μπουκαλάκια στις απολήξεις των σωλήνων του air condition μας. Και ότι είναι αυτονόητο σε αυτή τη χωρα, αυτομάτως ακυρώνεται (βλ. διαβάσεις πεζών, πεζοδρόμια, ράμπες ΑΜΕΑ κλπ κλπ κλπ...)

Είσαι πεζός; Στ' αρχίδια μου. Εγώ γουστάρω να δουλεύω στη δροσιά του γραφείου μου και σε έχω χεσμένο.

Thursday, June 2, 2011

Μία νύχτα χάρισμά σας


Όταν ποδηλατώντας ανεβαίνω την Πειραιώς πάντα αντιμετωπίζω το αιώνιο δίλημμα:
να συνεχίσω όλο ευθεία μέχρι την Ομόνοια και να φτάσω σπίτι μου μια ώρα αρχύτερα ή να στρίψω δεξιά στον πεζόδρομο της Ερμού, μοιραία να ελαττώσω ταχύτητα και να φτάσω σπίτι μία ώρα αργότερα αλλά έχοντας απολαύσει μία όμορφη βόλτα, με πολλές στάσεις ποτέ για να απαθανατίσω μία ωραία εικόνα και πότε για να χαζέψω γύρω μου;

Σήμερα, διάλεξα το δεύτερο και βγήκα κερδισμένη. Ανηφορίζοντας την Ερμού ξαφνικά ο δρόμος μπροστά μου κλεινόταν από λαοθάλασσα. Και ενώ η πρώτη σκέψη ήταν: "ωχ, πώς περνάμε τώρα από 'δω μέσα", αφέθηκα και απόλαυσα ένα από τα πιο όμορφα απρόσμενα καλοκαιρινά event!

Εκ των υστέρων έμαθα ότι επρόκειτο για την έναρξη του Φεστιβάλ Αθηνών.
Ένα φωτεινό τροχόσπιτο, πολλοί καλλιτέχνες με διάθεση και χιούμορ, σκηνοθετική επιμέλεια και παρουσίαση από το Γιώργο Νανούρη και δεν χρειαζόσουν παρά μόνο λίγα λεπτά για να νιώσεις ότι το καλοκαίρι έφτασε.



Τα συναισθήματα ήταν αντικρουόμενα. Από τη μία πλευρά ένιωθες τη χαρά μιας καλοκαιρινής βραδιάς στον πεζόδρομο του Θησείου και ήταν σαν να ζεις σε μία χώρα που όλα να κυλάνε πρίμα.
Από την άλλη, η επιλογή των τραγουδιών ήταν τέτοια που δεν σε άφηνε να ξεχάσεις οικονομικά και κοινωνικά προβλήματα...
Όπως και ΄να χει, αν και σε πολλά τραγούδια ήθελα να βάλω τα κλάματα, απόλαυσα μία βραδιά που μου έφτιαξε το κέφι και που μου ήρθε από το πουθενά!



"Μία νύχτα χάρισμά σας": μ' άρεσε πολύ και ο τίτλος της παράστασης που αυτό ακριβώς έκανε. Χάρισε σε όσους βρέθηκαν εκεί μία όμορφη νύχτα στην κατα τ' άλλα μίζερη πραγματικότητα...

Thursday, May 26, 2011

Sophie en Grece

Μία από τις εικόνες που έκανε περισσότερο εντύπωση στην Sophie όταν επισκέφτηκε την Αθήνα, ήταν αυτή:

Wednesday, April 27, 2011

Tweets και ατάκες που μας κράτησαν συντροφιά φέτος το Πάσχα!


Όσο όλος ο κόσμος στριμωχνότανε στα προαύλια των εκκλησίων για να παραλάβει το "άγιο φως", προσέχοντας να μην στάξει το κερί στα καλά του ρούχα και έχοντας ντυθεί σαν να πήγαινε στο γάμο του Κυρίου, ενώ το μόνο που είχε στο μυαλό του ήταν αυτό που έχουν όλοι οι καλεσμένοι σε κάθε γάμο: το τραπέζι που ακολουθεί, εμείς τουιτάραμε και περάσαμε πολύ πολύ όμορφα!!
  • Κάθε φορά που βλέπω παπάδες σκέφτομαι πως η τελική μάχη ανάμεσα στο καλό και το κακό έγινε εδώ και αιώνες. Και το καλό έχασε.
  • Κυκλοφορεί νοθευμένο Άγιο Φως! Η μπροστινή γιαγιά μου άναψε με αναπτήρα και το κυκλοφόρησε!
  • Η Ελλάδα δεν παράγει τίποτα! Μέχρι και το Άγιο Φως από το Ισραήλ το εισάγουμε! Πώς να μην χρεοκοπήσει ύστερα!
  • Χριστός Ανέστη RT please
  • Χριστός Ανέστη επιβεβαιωμένο από τηλ. (indymedia)
  • Εμπρός Χριστέ, μη σκύβεις το κεφάλι, ο μόνος δρόμος είναι ανάσταση και πάλι!
  • Ιησού, σε 5' βγαίνεις!
  • Στην Αλεξανδρούπολη αναστήσανε. Αν όχι, τότε κέρδισε ο Μπάοκ!
  • Η σταύρωση δεν ειναι εικονα στις ειδήσεις στο Γολγοθά γεννιούνται οι συνειδήσεις (indymedia και πάλι)
και φυσικά:

ΑΡΝΗΣΟΥ ΤΟ ΑΡΝΙ ΣΟΥ!!

Χρόνια Πολλά! =)

Saturday, April 16, 2011

Ένα βράδυ, σχεδόν καλοκαίρι....



Επειδή είναι θέμα ωρών η παλιά, καλή και πιστή μου, ψηφιακή sony, να δώσει τη θέση της στην ανεπανάληπτη slr Φωτούλα, λέω ανεβάσω μερικούς από τους τελευταίους..."πυροβολισμούς" της πρώτης...

Εγώ που λέτε, το Γκάζι το αποφεύγω όπως ο διάολος το λιβάνι και χειρότερα ακόμη. Παραείναι "in" για τα γούστα μου, εκτός του ότι χρόνια προσπάθησα, αλλά ποτέ δεν κατάφερα να καταλάβω όλα αυτά τα τσούρμα που στριμώχνονται στα μαγαζιά με τσίτα τη μουσική, καβαλάνε ο ένας τον άλλον, με την ιδρωτίλα και την τσιγαρίλα να μπερδεύεται με την dolce και την channel, πληρώνουν από 8€ και πάνω το ποτό και έπειτα μιλάνε για την γαμάτη βραδιά που περάσανε.
Γενικά, όλα αυτά τα μέρη που σαν μαγνήτης τραβάνε τον κόσμο εμένα με απωθούν. Αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία...


Δίπλα, λοιπόν, στο πολυφημισμένο Γκάζι, βρίσκεται ο Κεραμεικός και το Μεταξουργείο. Όλα τα μαγαζιά που βρίσκονται εκεί λέμε ότι βρίσκονται στον Κεραμεικό γιατί το Μεταξουργείο έχει κακή φήμη, οπότε πρέπει να το βαφτίσουμε αλλιώς για να τραβήξουμε τον κόσμο. Αλλιώς δεν θα πατήσει ψυχή από τον φόβο μην φάει πισώπλατη μαχαιριά. Τέλος πάντων. Άλλη, διαφορετική ιστορία και αυτό.



Κάπου λοιπόν, ανάμεσα σε Κεραμεικό και Μεταξουργείο, ξεκινάει η οδός Σφακτηρίας.
Η Σφακτηρία είναι βραχονησίδα της Μεσσηνίας, κοντά στην Πύλο.
Εμένα, όμως,το ονομά της μόνο νησί δεν μου φέρνει στο νου. Κινέζικο βασανιστήριο ή έστω μεσαιωνικό όπλο εκτέλεσης, μπορεί.


Παρόλ' αυτά, η οδός Σφακτηρίας, διαφέρει από όλους τους υπόλοιπους δρόμους της Αθήνας γιατί έχει πολύχρωμες λαμπες, που δίνουν άλλη ατμόσφαιρα στον πεζόδρομο!
Σου φτιάχνουν τη διάθεση μιας και δίνουν λίγο χρώμα στη ζωή σου θυμίζοντας λούνα παρκ!


Μέσα σε αυτό το δρόμο βρίσκεται και το "Τριφασικόν". Πολύ όμορφο διακοσμημένο μαγαζάκι, με φωτογραφίες παντού ολόγυρα να τραβάνε τα βλέμματα, φυσιολογικές τιμές και νόστιμα φαγητά! Όσες φορές εγώ έχω πάει, το έχουμε ρίξει σε κάτι βαριές και ασήκωτες συζητήσεις. Ίσως να φταίνει η "ambiance". Ίσως, πάλι, να μην φταίει τίποτα και όταν εσείς το επισκεφτείτε, να περάσετε τέλεια!!

Thursday, April 14, 2011

Δείξε μου το σκύλο σου να σου πω ποιος είσαι...!

Τις προάλλες ο petshopas μας, μας είπε ότι το Πάσχα αυξάνονται οι πωλήσεις σκυλοτροφών με γεύση αρνί!
Χριστιανοί οι σκύλοι! Γιορτάζουν τη γιορτή της ορθοδοξίας με το πατροπαράδοτο αρνάκι!
Αναρωτιέμαι αν τα αφεντικά τους περνάνε τις σκυλοτροφή στη σούβλα, να την γυρνάνε δίπλα στο αρνί και το κοκορέτσι!

Wednesday, April 6, 2011

Μη μ' αφήσεις ποτέ


Το καλό με τον κινηματογράφο είναι ότι η αίσθηση που μπορεί να σου δώσει η μεγάλη οθόνη δεν θα μπορούσε ποτέ να στη μεταδώσει η μικρή...

Το κακό είναι ότι σε στιγμές "πανικού" που θες είτε να ουρλιάξεις, είτε να πλαντάξεις στο κλάμα και να ρουφήξεις δυνατά τη μύτη σου δεν μπορείς να το κάνεις γιατί βρίσκεσαι περικυκλωμένος από δεκάδες άλλες φάτσες που ή κάνουν στα κρυφά κάτι παρόμοιο ή απλώς αδιαφορούν παντελώς...

Το μυθιστόρημα του Ισιγκούρο "Μη μ' αφήσεις ποτέ" (εκδ. Καστανιώτης, 2011) δεν με ενέπνεε να το διαβάσω όσες φορές κι αν έπεφτα πάνω του. Είναι αρκετός καιρός τώρα που αποφεύγω να διαβάσω οποιοδήποτε βιβλίο ψυχανεμίζομαι ότι μπορεί να μου προκαλέσει θλίψη, όσο πολλά υποσχόμενο κι αν είναι αυτό. (Μην κοιτάτε που ξεγελάστηκα με Το Δωμάτιο. Αυτό είναι άλλο θέμα)

Η ταινία όμως είναι ταινία είπα. Και πήγα και την είδα. Αμ δε! Είναι από τις ταινίες επιστημονικής φαντασίας που όμως επειδή δίνεται τόσα απλά και καθημερινά χωρίς τα ψεύτικα εφέ και τις υπερβολές σε πειθεί ότι πρόκειται για ένα σενάριο που στο μέλλον κάλλιστα θα μπορούσε να αποτελέσει πραγματικότητα. Στο πρώτο μέρος της ταινίας δεν καταλαβαίνεις απολύτως ξεκάθαρα τι συμβαίνει. Ίσως να είναι μονάχα και μια άμυνα του οργανισμού να αρνείται να καταλάβει. Στη συνέχεια, θες δε θες καταλαβαίνεις και το αποδέχεσαι. Και μπαίνεις και 'συ στο άρρωστο παιχνίδι...

Οι ερμηνείες είναι εκπληκτικές και ενίοτε σπαρακτικές. Γεγονός άλλωστε που δικαιολογεί απόλυτα και το Βραβείο Καλύτερης Γυναικείας Ερμηνείας στην Κάρεϊ Μάλιγκαν. Πηγαίντε να την δείτε με κρυμμένο ένα φλασκί ουίσκυ στη μέσα τσέπη του σακακιού σας. Θα σας χρειαστεί.

"Μη μ' αφήσεις ποτέ" λοιπόν. Ένας τίτλος που μόνο ως τραγική ειρωνεία θα μπορούσε να ερμηνευτεί και μία ταινία που σου κάνει καλά να συνειδητοποιήσεις το ότι οι ψυχές κάποιων ανθρώπων δεν κοστίζουν λιγότερο από κάποιων άλλων...


Χρήσιμες πληροφορίες:
Σκηνοθεσία: Μαρκ Ρόμανεκ (One hour photo)
Σενάριο: Αλεξ ΓκάρλαντΚαζούο Ισιγκούρο
Ηθοποιοί: Κάρεϊ ΜάλιγκανΚίρα ΝάιτλιΑντριου Γκάρφιλντ
Από 7 Απριλίου στους Κινηματογράφους!


Sunday, March 20, 2011

Κούφο by winter...

Αγαπώ τους ανθρώπους που πεθαίνουν μπροστά
στη θάλασσα,
έτσι όπως σκύβουν το κεφάλι πίσω, ψηλα, πολύ ψηλα
να δουν πως σβήνει το πέταγμα ενός γλάρου

Ολυμπία Καράγιωργα
Χειμώνας στη Λέρο


Ανάμεσα στις φωτογραφίες δεν χωράνε λέξεις...
Το μόνο σίγουρο είναι ότι σήμερα κλείνω μία βδομάδα που έχω επιστρέψει στην Αθήνα και τα βράδια δεν βλέπω κάτι άλλο στον ύπνο μου πέρα από θάλασσες και νησιά...














Thursday, February 24, 2011

Μία απλή Καθημερινή στο Αστυνομικό Τμήμα

Χτες, στην Κολοκοτρώνη, έξω από το φροντιστήριο στων ισπανικών, μου κλέψανε την Ευτέρπη. Την Ευτέρπη που την υπεραγαπούσα, που την είχα 3 ολόκληρα χρόνια, που είχαμε οργώσει παρεούλα όλη την Αττική και την Κέρκυρα, που δεν με είχε προδώσει ποτέ και που μόλις είχε αλλάξει λάστιχα και κυριολεκτικά πετούσε…. =.(

Νόμιζα ότι καθαυτό το γεγονός ήταν το πιο ψυχοφθόρο. Όπως πάντα όμως γελάστηκα. Γιατί σήμερα πείστηκα να πάω στο Τ.Α. Ακροπόλεως να δηλώσω την κλοπή, μόνο και μόνο για να έχω τη δήλωση κλοπής ώστε να μπορέσω να το πάρω πίσω αν (λέμε τώρα) βρεθεί ποτέ.

Μόλις λοιπόν έφτασα, ανέβηκα στον τέταρτο με τα πόδια γιατί το ασανσέρ δεν λειτουργούσε. Αφού λοιπόν είχαν ανοίξει καλά καλά τα πνευμόνια από το ανέβασμα, μπαίνω σε ένα χώρο όπου δεν μπορούσες να πάρεις ανάσα από το ντουμάνι. Μόλις με είδαν έσβησαν τα τσιγάρα τους σε κάτι πλαστικά ποτήρια, λες και ήμουν εγώ ο μπάτσος. Μήπως κάτι δεν έχουν καταλάβει;

Κάπου εκεί ξεκίνησε το μαρτύριο. Δύο ανθρωπόμορφα δίποδα κάτω των 25 ετών (αν η ηλικία τους μετριέται σε ανθρώπινα έτη και όχι σε μονάδες μέτρησης ρύπων) καθόντουσαν σε δυο γραφεία. Κάθισα στο ένα να συμπληρώσω τα απαραίτητα χαρτιά ενώ στο γραφείο πίσω μου γινόταν ο μαύρος χαμός. Δεν έχει νόημα να περιγράψω αναλυτικά την όλη κατάσταση. Πίσω μου πάντως ήταν μια ξένη κοπέλα, μάλλον από την Αλβανία, που ομολογουμένως δεν μιλούσε και με τον καλύτερο τρόπο στο ανθρωπόμορφο. Αυτό που δεν μπορεί να συλλάβει ο εγκέφαλός μου είναι γιατί το ανθρωπόμορφο έπρεπε να αντιδράσει δεκαπέντε φορές χειρότερα από αυτήν. Ενώ δεν μπορούσα να βουλώσω τα αυτιά μου γιατί χρειαζόμουν τα χέρια μου για να γράψω ακούω τον τύπο να ουρλιάζει:

- Τι Σεπτέμβρης μωρή μαλακωωωωωω;;; Νοέμβρης ήταν μαλακισμένηηηη. Α στο διάολο μαλάκω. Με κάνεις τόση ώρα και ψάχνω! Θα σηκωθώ πάνω να σε σαπίσω στο ξύλο που με κάνεις και ψάχνω τόση ώρα.

Εκείνη την ώρα μπαίνει και ένα άλλο ανθρωπόμορφο στο γραφείο που άρχισε επίσης να την βρίζει και να της λέει:

- Ξεκουμπήσου μωρή από ‘δω μη σου δώσω μία και κατέβεις κουτρουβαλώντας τις σκάλες, και άλλα τέτοια ωραία.

Όση ώρα εγώ επεξεργαζόμουν το αν θα έπρεπε να φύγω τρέχοντας από κει μέσα, απέναντί μου καθόταν μία άλλη κοπέλα που τόση ώρα δεν είχε βγάλει μιλιά. Πρέπει να ήταν η μπατσίνα ή φίλη των μπάτσων. Δεν μπόρεσα να καταλάβω. Τότε το τρίτο ανθρωπόμορφο την ρώτησε γιατί κάθεται εκεί. Και αυτή δίνει την αποσβολωτική απάντηση:

- Παρακολουθώ εδώ πέρα. Έχει πολύ πλάκα. Και άρχισε να γελάει.

Εγώ, αντί να ξεράσω πάνω στα πόδια της, έβαλα τα κλάματα... Καλός μαλάκας και του λόγου μου.


Wednesday, February 9, 2011

Les mains en l' air



Les mains en l' air - Ψηλά τα χέρια
Romain Goupil

Να το δείτε γιατί θα παρακολουθήσετε παιδικές φατσούλες να δίνουν μαθήματα υποκριτικής, θα θυμηθείτε την παιδική σας ηλικία, τις παιδικές σας αγάπες και τις πρώτες σας παιδικές επιχειρήσεις.
Κυρίως όμως θα συνειδητοποιήσετε πόσο ξέγνοιαστη παιδική ηλικία είχατε σε σχέση με αυτά τα παιδιά, που μια ιστορία σαν αυτή του σεναρίου, αποτελεί την καθημερινότητά τους.
Εγώ, όταν ήμουν παιδί, στενοχωριόμουν που ο Τάσος θα άλλαζε σχολείο και δε θα τον ξανάβλεπα και που το Στ2 θα χωριζόταν σε Α1 και Α2. Δεν στενοχωριόμουν επειδή ο φίλος μου κινδύνευε να απελαθεί. Ούτε έτρεμα από το φόβο μου όταν στο δρόμο διασταυρωνόμουν με μπάτσ, εμ…, αστυνομικούς, ήθελα να πω. Το ψέμα και τη βία της αστυνομίας τα γνώρισα όταν πλέον είχα ενηλικιωθεί και όχι από τα 10 μου.

- Πότε θα έρθει η σειρά μου; ρώτησε ένα παιδί, (στην πραγματική ζωή, όχι σε αυτή της οθόνης) και αυτό έγινε η αφορμή γι' αυτήν την ταινία. Ο Romain Goupil ακόμη και τώρα αναρωτιέται: Τι μπορείς να απαντήσεις σε ένα παιδί που σε ρωτάει "Πότε θα έρθει η σειρά μου;", "Πώς μπορείς να του εξηγήσεις ότι δεν έχει χαρτιά και τι είναι αυτά τα χαρτιά που πρέπει να έχει;".

Όσο για το σκηνοθέτη… Ο Romain Goupil είναι 40 χρονών και μοιάζει με 60. Πράγμα που σημαίνει ότι έζησε τον Μάη του ’68. Είναι ο σκηνοθέτης της ταινίας «Να πεθάνεις στα 30». Έχει χιούμορ και μιλάει απλά για πράγματα πολύπλοκα. Το κυριότερο βέβαια είναι το ότι είναι Γάλλος, γεγονός που για μένα θα αρκούσε και από μόνο του! =Ρ



* Δίπλα στην οθόνη του υπολογιστή έχω εδώ και καιρό κολλημένο ένα χαρτάκι με την φράση: "Το να έχεις παιδική ηλικία είναι το να ζεις χίλιες ζωές πριν τη μία". Σήμερα που θέλησα να το χρησιμοποιήσω δεν μπορώ να θυμηθώ με τίποτα την πηγή του! Αν μπορεί κανείς ας βοηθήσει!

Τι προλαβαίνετε:
  • Την Παρασκευή 11/02, ώρα 18:00 Μasterclass με θέμα "Δουλεύοντας σαν ηθοποιός και σκηνοθέτης ταυτόχρονα" στο Ίδρυμα Κακογιάννη (Πειραιώς 206, Ταύρος, τηλ. 210 3418550)
  • Την Παρασκευή 11/02,ώρα 22:30 Κινηματογράφος ΊΛΙΟΝ. (Τροίας 34 & Πατησίων, Μετρό Βικτώρια, τηλ. 210 8810602). Συζήτηση του σκηνοθέτη με το κοινό για την εμπειρία του σχετικά με το Μάη του '68 στη Γαλλία και προβολή της ταινίας "ΝΑ ΠΕΘΑΙΝΕΙΣ ΣΤΑ 30".

Tuesday, February 8, 2011

Σπαμ εδώ, σπαμ εκεί, που είναι το σπαμ (ΟΕΟ);


Εγώ που λέτε είμαι γραμμένη σε πολλααααα newsletter βιβλιοπωλείων και εκδοτικών οίκων.
Γράφομαι λοιπόν στα εν λόγω newsletters ε, και τι να περιμένω. Περιμένω να λάβω κανένα μειλάκι με νέες κυκλοφορίες, προτάσεις βιβλίων, νέα γύρω από το βιβλίο ε, και τέτοια παρόμοια λογοτεχνικά πραγματάκια.

Σήμερα είδα στα εισερχόμενά μου ένα mail από τις εκδόσεις Άγκυρα.
Διαβάζω τον τίτλο: "Candia house" και αρχίζω να αναρωτιέμαι τι στο καλό βιβλίο μπορεί να έβγαλαν με αυτό τον τίτλο που πιο πολύ στρώμα θυμίζει, παρά βιβλίο ή ... house!

Και... κλικ! Το ανοίγω!
Και διαβάζω το παρακάτω:
candiahouse_newsletter.jpg
1

Το Candia House, είναι ένα ξενοδοχείο – boutique, 20 λεπτά έξω από το πανέμορφο Ναύπλιο, κυριολεχτικά πάνω στην πεντακάθαρη παραλία της Κάντιας.

Δέκα υπερπολυτελεί δωμάτια και μεζονετούλες, κάθε ένα διακοσμημένο με άψογο γούστο έχει το δικό του ύφος και τη δικιά του ατμόσφαιρα.

Όλα τα δωμάτια διαθέτουν σαλόνι, υπέροχες κρεβατοκάμαρες, μπάνιο, τηλεόραση, ψυγείο, κλιματισμό και βεράντες με θέα την θάλασσα.

009.jpg

Επίσης, όσοι θέλουν , μπορούν ν' απολαύσουν το πρωινό τους ή και ένα ελαφρύ γεύμα δίπλα στην πισίνα μας.H θαυμάσια πεντακάθαρη οργανωμένη παραλία που βρίσκεται κυριολεκτικά δίπλα στο CANDIA HOUSE δίνει την ευκαιρία σε όσους το επιθυμούν να κάνουν το καθημερινό τους μπάνιο όποια στιγμή θέλουν.

Δίπλα στο ξενοδοχείο υπάρχουν πολλά ταβερνάκια με ιδιόκτητα καίκια που καθημερινά σερβίρουν φρέσκο ψάρι αλλά και ότι άλλο επιθυμεί η ψυχή σας .Γι΄αυτό το CANDIA HOUSE είναι ιδανικό και για οικογένειες.

Για όσους θέλουν να επισκεφτούν το Αρχαίο θέατρο της Επιδαύρου, σε 30’ λεπτά μπορούν να φτάσουν στο Λυγουριό.

Το CANDIA HOUSE διαθέτει και Προεδρική σουίτα, για πελάτες που θέλουν οι διακοπές τους να έχουν υψηλή ποιότητα και φροντίδα.Επίσης ιδανική για τα ζευγάρια που μόλις παντρεύτηκαν ή γιορτάζουν την επέτειό τους.

Οι τιμές μας ξεκινάνε από 90,00 ευρώ τα 2 άτομα.

Επισκεφτείτε την ιστοσελίδα μας:www.candiahouse.gr

Candia House Hotel

Anna Papadimitriou

General Manager

Candia Nafplio

Tel: 0030 210 2693800-4

Mobile: 6973701188

1

Σύμφωνα με το άρθρο 14 του Νόμου 2672/98 (ΦΕΚ 290, τεύχος Α'), το e-mail αυτό σε καμία περίπτωση δεν μπορεί
να θεωρηθεί spam, διότι περιέχει τα στοιχεία του αποστολέα και δυνατότητα διαγραφής από τη λίστα παραληπτών.
.



Στον επίλογο το άρθρο περί spam ήταν σα να μου είχε βγάλει την γλώσσα και να μου έκανε: νιανια νιανια!

Αναρωτήθηκα τι μπορεί να εννοεί ο ποιητής:

1. Ποιός τα γ&^%$ τώρα τα βιβλία! Πάμε διακοπές στο Ναύπλιο!
2. Το βιβλίο περνάει κρίση! Γι' αυτό επεκτείνουμε τις επιχειρήσεις μας!
3. Συνεχίστε να αγοράζετε τα βιβλία των εκδόσεων μας! Μας βοηθάτε έτσι να χτίζουμε ξενοδοχιακές μονάδες.
4. Αγαπητέ πελάτη, σε έχουμε γραμμένο. Δε σε σεβόμαστε και ο μόνος τρόπος να στο δείξουμε είναι αυτό το mail.
5. Οι εκδόσεις Άγκυρα έκλεισαν. Κάναμε τα βιβλία τούβλα και χτίσαμε το candia house!

Σκέφτομαι ότι αυτό το newsletter δεν το λαμβάνουν μόνο κοινοί θνητοί. Το λαμβάνουν συνεργάτες τους, δημοσιογράφοι, συγγραφείς άντε και κάποιοι οι οποίοι μπορεί να ανήκουν στο target group των Προεδρικών σουιτών που αναφέρονται στο παραπάνω μέιλ. Καλά δεν ντρέπονται; Είσαι ένας από τους μεγαλύτερους εκδοτικούς οίκους στην Ελλάδα και μου στέλνεις newsletter για να μου διαφημίσεις την ξενοδοχιακή σου μονάδα;

Τα συμπεράσματα δικά σας...

Sunday, January 23, 2011

Αυτά που κοροϊδεύουμε, λουζόμαστε

Χτες το βράδυ, μετά από μία ολόκληρη δεκαετία αποχής, η μοίρα μου με έριξε σε ένα μαγαζί από αυτά που η ελληνική κοινωνία αρέσκεται να τα αποκαλεί "κλαμπ". (Φταίει ο χαρακτήρας ορισμένων ανθρώπων που τους κάνει να μην μπορούν να πουν όχι και η βραχεία ανθρώπινη μνήμη που σε κάνει να ξεχνάς τι έχεις να αντιμετωπίσεις).

Είχα καιρό να νιώσω αυτό που λέμε «έξω από τα νερά μου», αλλά μου δόθηκε η ευκαιρία γι’ αυτό που ο φίλος Δ. αποκαλεί ανθρωπογεωγραφία. Άπειρες κοπέλες να στέκονται με τις ώρες πάνω σε δεκάποντα, παντού γύρω καρό πουκαμισάκια και το ποτό 10€. Να μη μιλήσουμε για το μπουκάλι στο τραπέζι. Channel, Luis Vuitton και Dolce & Gabbana. Μία ληστεία όλων των υλικών αγαθών εκεί μέσα θα αρκούσε για να λύσει το υποτιθέμενο οικονομικό πρόβλημα της Ελλάδας για τουλάχιστον ένα τρίμηνο (και δε θα με έβρισκε και καθόλου αντίθετη).

Σε ένα υπερυψωμένο σημείο του «κλαμπ», πάνω από κάτι σκαλάκια, ένα τσούρμο πανομοιότυπων κοριτσιών. Όλες με μακριά μαλλιά και μαύρα αμάνικα φορέματα. Η Ειρήνη μου είπε ότι είναι οι λεγόμενες «κλώνοι». Μέσα στον πανικό δεν κατάλαβα αν είναι κάποιο είδος σέκτας ή κάποιο είδος υπαλλήλων που υπάρχουν σε κάθε τέτοιου είδους μαγαζί. Ομολογουμένως πάντως μου έκαναν μεγάλη εντύπωση.

Στη σκηνή ένα απίστευτο φλωράκι, με φράντζα κολλημένη με ζελέ σε μια αριστερή χωρίστρα (μετά από κάτι τέτοια αναρωτιέμαι πώς τολμούσαν στο σχολείο να μου λένε ΕΜΕΝΑ ότι είμαι σα να με έχει γλείψει αγελάδα!!!), σακάκι και γραβάτα μισή ρίγα. Το college boy λοιπόν ζητούσε από το εκστασιασμένο κοινό να σηκώσουν το χέρι τους όσοι νιώθουν ευτυχισμένοι. Με τόση ευτυχία δεν μπορώ να καταλάβω γιατί αυτή η χώρα πάει κατά διαόλου. Στίχοι χωρίς κανένα νόημα και ο κόσμος να τραγουδά σα να του διαπερνούn όλο του το είναι.

Γυρνώντας προς το σπίτι, ένα σύνθημα που συνάντησa στο δρόμο μου, συνόψισε σε δύο γραμμές όλα όσα προσπάθησα μετά πολλοίς κόποις να εκφράσω στο παραπάνω ποστ…


Tuesday, January 18, 2011

Αφού τα βλέμματα σκοτώνουν κι έχω πια πεθάνει

Ετούτο το τραγούδι μου το πρωτόμαθε ο φίλος Balidor.
Με το που μου το σύστησε το είχα στο repeat για καμιά βδομάδα.
Τώρα, ξεκαθαρίζοντας τα αρχεία του υπολογιστή έπεσα πάλι πάνω του και είναι ξανά στο repeat όση ώρα ανεβάζω παρουσιάσεις, ενημερώνω βιβλία, σιχτιρίζω τον υπολογιστή που έχει φουλάρει και σέρνεται και την μαύρη μου τύχη που ενώ θέλω τόσα πολλά ακόμη να κάνω είμαι ένα κινούμενο πτώμα, το οποίο ανά διαστήμα πετάγεται πάνω κι αρχίζει να κουνιέται στους ρυθμούς του τραγουδιού τραγουδώντας το.
Κι όσο κι αν μισώ τον Παυλίδη στα live τόσο μου αρέσει στα cd! =)

Το ποδήλατο
Στίχοι-Μουσικοί: Παύλος Παυλίδης

Σ' είδα μια μέρα να περνάς στο δρόμο μες στην πόλη
δίπλα στη στάση παγωμένοι περιμέναν όλοι
βάδιζα άσκοπα χωρίς να ξέρω που πηγαίνω
σαν κάποιος άνθρωπος που ο κόσμος θεωρεί χαμένο

Σ' είδα τυχαία να περνάς με το ποδήλατο σου
κοίταζες λες κι ο κόσμος φτιάχτηκε για να ειν' δικός σου
αφού τα βλέμματα σκοτώνουν κι έχω πια πεθάνει
μοιάζει ο παράδεισος με δρόμο που σε σένα φτάνει

Μοιάζει σα να 'ρθες από κάποιο ουρανό του νότου
σαν κάποιος άγγελος που έψαχνε το διάβολο του
Αφού ακόμη και ένας άγγελος λυπάται μόνος
μπορεί γι’ αυτό να σ’ έχει φέρει εδώ μπροστά μου ο δρόμος

Σ' είδα μια μέρα να περνάς με το ποδήλατο σου
κοίταζες λες κι ο κόσμος φτιάχτηκε για να ειν' δικός σου

Wednesday, January 12, 2011

Νέο trend: αναμνηστικά σύρματα στα τουριστικά μαγαζιά της Ακρόπολης! Σπεύσατε!

Πάει καιρός τώρα που αυτό το blog έχει αρχίσει να αραχνιάζει...

Η αλήθεια είναι ότι περίμενα να κάνω ποδαρικό και να σας ευχηθώ την καλή χρονιά με ένα ευχάρσιστο post. Αδίκως όμως. Φέτος, δεν μπήκα ούτε στιγμή στο χριστουγεννιάτικο πνεύμα (ούτε αυτό μπήκε μέσα μου) και γι' αυτό δεν φταίω αποκλειστικά και μόνο εγώ αλλά και οι συνθήκες που ήταν μονίμως ακατάλληλες...

Η πρώτη είδηση που άκουσα το 2011 ήταν για το τείχος του Εβρολίνου. Ένιωσα περίεργα. Στην αρχή έμεινα άναυδη. Κανένα συναίσθημα δε με διαπέρασε. Δεν ήξερα πώς να αντιδράσω. Να αδιαφορήσω; Να εξοργιστώ; Τελικά, απλά κατέληξα στο να οικτήρω και να οικτίρομαι...

Σκίτσο του Γιάννη Καλαϊτζή (Ελευθεροτυπία, 09.01.2011)

Το ελληνικό κράτος διαχειρίζεται τόσο δεξιότεχνα το θέμα των μεταναστών που τα συρματοπλέγματα στον Έβρο ήταν το μοναδικό που έλειπε για την τελειοποίηση του σχεδίου. Εκτός κι αν αναμένεται να μαυρίσουν τόσο ακόμη τα πράγματα σε ετούτη εδώ την χώρα που το μεταναστευτικό είναι μοναχά η πρόφαση και είμαστε εμείς αυτοί που θέλουν να εγκλωβίσουν, για να μην το σκάσουμε. Δεν ξέρω για εσάς αλλά εγώ ήδη άρχισα να αισθάνομαι μαντρωμένη κι ας απέχει ο Έβρος τόσα χιλιόμετρα από εδώ που είμαι.

Στα μάτια πάντως τα δικά μου το μόνο που φαίνεται είναι ότι απλά βρέθηκε η λύση για την μεγαλύτερη και ευκολότερη εξόντωση αυτών των ανθρώπων. Μια απλή αύξηση των θανατηφόρων "ατυχημάτων". Γιατί θα πρέπει να είσαι τουλάχιστον ηλίθιος για να μην συνειδητοποιείς ότι η θέληση και η ανάγκη για φυγή ξεπερνάει κάθε είδους συρματόπλεγμα. Φτάνει μια φορά στη ζωή σου να έχεις δει τους μετανάστες στην Πάτρα για να νιώσεις αυτό το πράγμα και όχι μόνο αυτό... Πόσο είπαμε θα κοστίσει αυτό το έργο; Πόσα θα είναι τα έξοδα για την συντήρησή του; Τι; Δεν θα μπορούσαν να διατεθούν διαφορετικά αυτά τα χρήματα για το μεταναστευτικό;

Κατα τ' άλλα, η ζωή προχωρά και χτες στην είσοδο της πολυκατοικίας μας βρήκαμε κολλημένο το παρακάτω χαρτάκι:

Σωστά. Γιατί ο Έλληνας ο μάστορας κάνει την καλή δουλειά. Οι άλλοι κάνουν σκάρτα πράγματα. Ο μάστορας είναι Έλληνας και τον επιδεικνύει γιατί αυτό θα του φέρει πελατεία.
Κάτι τέτοια εμένα προσωπικά μου προκαλούν ναυτία. Στην αρχή σκέφτηκα να τον πάρω τηλέφωνο και να βάλω κι όποιον ξέρω και δεν ξέρω, να του τηλεφωνεί και να τον ρωτάει από πού είναι. Μόλις απαντάει: "Έλληνας", να του λένε:
- Α...Έλληνας; Κρίμα. Δε μας κάνετε. Εμείς θέλαμε ξένο.
Αναρωτιέμαι πώς αντιδρά ο εν λόγω "κύριος" αν τυχόν τον πάρει κάποιος ξένος για να του ζητήσει τις υπηρεσίες του. Καταδέχεται άραγε να πάει να δουλέψει σπίτια τους;

Τελικά, κατέληξα στο ότι δεν αρκεί να κάνεις ολους αυτούς τους τύπους απλά και μόνο να σταματήσουν να γράφουν τέτοιες "διαφημίσεις" στα φλαϊεράκια. Πρέπει και να τους κάνεις να συνειδητοποιήσουν πόσο βλακωδώς σκέφτονται...Αλλά κάτι τέτοιο είναι τόσο δύσκολο...

Πριν κάποιους μήνες είχαμε λάβει και ένα άλλο διαφημιστικό από μία εταιρεία ταχυμεταφορών. Δεν θα σταθώ στο πόσο ύπουλο τρόπο χρησιμοποίησε η εταιρεία για να φτάσει η προσφορά της στα χέρια μας, αν και ήταν το πρώτο που πρόσεξα. Θα σταθώ στο ότι το διαφημιστικό φυλλάδιο έγραφε με κεφαλαία:
ΟΙ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΙ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ ΚΑΙ ΜΟΝΟ ΕΛΛΗΝΕΣ.
Συγχαρήτηρια φίλε. Στηρίζεις την εγχώρια οικονομία. Αλλά μόλις έχασες έναν πελάτη.

Ουφ. Τα 'πα και τρέμω λίγο λιγότερο τώρα. Την επόμενη φορά πάλι. Και εις άλλα με υγεία.

Υ.Γ. Μα πόσο αφελής είμαι. Το όλο σχέδιο του Έβρου είναι απλά ένα σχέδιο ενίσχυσης της ελληνικής οικονομίας. Στόχος είναι να το γκρεμίσουμε τσάκα τσάκα και μετά να πουλάμε τα συρματοπλεγματάκια σε όμορφα κουτάκια στα τουριστικά μαγαζιά της Ακρόπολης! (σας θυμίζει τίποτα;)