Friday, November 26, 2010

Περί χασαπικής

Ο Κούκος αγαπάει τον χασάπη μας. Όχι. Μην πάει ο νους σας σε διάφορα πονηρά.
Είναι καθαρά χασαπική αγάπη. Τον αγαπάει που είναι καλός, χαμογελαστός,
ευγενικός και εξυπηρετικός.
Αν και, μεταξύ μας, πιστεύω ότι αυτό που έχει παίξει καθοριστικό ρόλο είναι τα λουκάνικα που του κάνει δώρο κάθε φορά που πάει για να ψωνίσει.
Ο χασάπης μας -επειδή δεν είναι ένας όποιος κι όποιος χασάπης- έχει στο χασάπικό του τυπωμένες κόλλες Α4 που από τη μία πλευρά έχουν ένα αφιέρωμα που του έχει κάνει γνωστή free press εφημερίδα και από την άλλη συνταγές μαγειρικής. Συνταγές με κρέας φυσικά. Ο Κούκος επιμένει να έχουμε τη φωτογραφία του χασάπη μας στο ψυγείο.


Τι να κάνουμε. Στις σχέσεις πρέπει και οι δύο να κάνουν υποχωρήσεις.
Πριν από λίγο που πήγα να ανοίξω την κατάψυξη να πάρω παγάκια για ένα ποτό, το μάτι μου έπεσε στο καινούριο φυλλάδιο που προστέθηκε στην πόρτα της κατάψυξής μας:


Πόσο σουρεάλ ακόμη μπορεί να γίνει αυτό το σπίτι αναρωτήθηκα;
(παραθέτω εδώ την συνταγή μπας και φάνει χρήσιμη σε κανέναν γκουρμεδιάρη. Γιατί σε μας αποκλείεται!!)

Thursday, November 25, 2010

Καροτissimo!

Αυτά είναι τα καρότα από ένα οικογενειακό ποταπό μποστανάκι:


Αυτά τα είναι τα καρότα που αγοράστηκαν από ένα συνοικιακό σουπερ μαρκετ.


Αισθάνεστε και εσείς ότι κάτι δεν πάει καλά;
(θα μου πείτε, σιγά το νέο. Εντάξει, είπα να το αναφέρω)

Wednesday, November 17, 2010

Thursday, November 11, 2010

Μην παίζεις με τα χώματα

Εγώ από θέατρο δεν ξέρω. Έτσι κάθε φορά που ξεκινάω να πάω (1-2 φορές το χρόνο) αναρωτιέμαι αν έχω διαλέξει την σωστή παράσταση ή αν θα χάσω απλά τον χρόνο μου, χωρίς να καταλάβω τίποτα απ' όσα συμβαίνουν στη σκηνή.

Την Στέλλα Βλαχογιάννη την "γνώρισα" μέσα από το Ιατρείο Ασμάτων, όπως μάλλον και πολύς άλλος κόσμος. Ήταν έρωτας κεραυνοβολος, χωρίς όμως αυτό να σημαίνει ότι τα μεσάνυχτα κάθε Τετάρτης ήμουν καρφωμένη στο ραδιόφωνο για να ακούσω την εκπομπή της. Πήρα το βιβλίο της, με αποσπάσματα από την ραδιοφωνική εκπομπή και το διάβαζα σε δόσεις γιατί όλο μαζί δεν αντεχόταν. Από τη μία ήθελες να το ρουφήξεις και από την άλλη σε έπνιγε και έπρεπε οπωσδήποτε να κάνεις διάλειμμα. Άλλες φορές μικρό και άλλες μεγάλο, ανάλογα με την ψυχολογική σου κατάσταση.

Όταν άκουσα ότι στο studio Μαυρομιχάλη παίζεται το "Μην παίζεις με τα χώματα", βασισμένο στο Ιατρείον Ασμάτων, σκέφτηκα ότι θα πήγαινα ασυζητητί. Αν μη τι άλλο, αν η παράσταση ήταν μούφα, τουλάχιστον θα παρακολουθούσα κάμποση ώρα απαγγελία ποίησης, σκέφτηκα.

Για να διαβάζετε λοιπόν αυτό εδώ το ποστ, σημαίνει ότι αποζημιώθηκα και με το παραπάνω.

Οι τρεις ερμηνεύτριες (Θεοδώρα Σιάρκου, Ειρήνη Μουρελάτου, Σοφία Καραγιάννη) ήταν πραγματικά εκπληκτικές. Μπορεί η ελληνική τηλεόραση να πάσχει αλλά από θέατρο καλά πάμε, σκέφτεσαι. Οι επιλεγμένοι μονόλογοι ήταν καθαρός ποιητικός λόγος. Ήταν επίσης από τις λίγες φορές που παρατηρούσα τον ρόλο των αντικειμένων πάνω στη σκηνη. Λιτά και απέριττα. Συνειδητοποιούσες ότι αν κείμενο, ηθοποιοί και σκηνογράφος έχουν το χάρισμα, τότε άνετα μπορείς να παρακολουθείς ένα σακάκι να πηγαινοέρχεται στη σκηνή και να νομίζεις ότι είναι ένας άντρας που πάει πάνω κάτω.

"Δεν ξέρω αν είστε από τους ανθρώπους που θυμούνται σε ποιο μέρος άφησαν και από κάποιο μέλος του σώματός τους, αλλά θα ήταν ενδιαφέρον αν μαθαίναμε έτσι την γεωγραφία..."

Ποίηση, αφαιρετικός λόγος, σουρεαλισμός, συμβολισμός, χιούμορ και η απώλεια σε όλο της το μεγαλείο να απλώνεται στον χώρο και να σε κατακλύζει. Αν είστε από τους ανθρώπους που όταν κλαίνε ή δακρύζουν σε δημόσιους χώρους εύχονται να ανοίξει η γη να τους καταπιεί, πιάστε μια γωνίτσα και μην ανησυχείτε καθόλου: όλοι θα είναι στην ίδια ψυχολογική κατάσταση με σας!

Και να θυμάσαι: να μην παίζεις με τα χώματα. Γιατί τα χώματα είναι το πρωτογενές υλικό: αυτό απ' όπου προερχόμαστε, αυτό όμως και στο οποίο καταλήγουμε. Τα χώματα είναι η παιδική μας ηλικία είναι όμως και ο θάνατος. Μπορεί να είναι βρόμικα αλλά και καθαρά πολύ. Η όμορφη αλλά ταυτόχρονα και η άσχημη πλευρά της φύσης (μας).

Saturday, November 6, 2010

Είδαμε φως και μπήκαμε!


Σήμερα το βράδυ οι atenistas μαζεύτηκαν στην πλατεία Κοτζιά για να διαμαρτυρηθούν με τον δικό τους τρόπο για την κατάσταση που επικρατεί στο κέντρο της πόλης...


Για να είμαι ειλικρινής εμένα προσωπικά, το σκηνικό δεν με είχε πείσει και πάρα πολύ να συμμετάσχω... Αν μην τι άλλο όμως, η εικόνα κάμποσων δεκάδων ανθρώπων με κεριά, έξω από το δημαρχείο θα ήταν ένα ενδιαφέρον θέαμα.


Για να καταφέρω να φτάσω μέχρι την Πλατεία Κοτζιά χρειάστηκε να προσπεράσω τουλάχιστον 3-4 άτομα που έτειναν τα γυμνά τους μπράτσα προς έναν άλλον που ετοίμαζε τις σύριγγες, να ανεβοκατέβω πολλές φορές τα πεζοδρόμια -με το ακόμη κουτσό μου πόδι- αφού οι ευσυνείδητοι οδηγοί δεν αποφάσιζαν αν θα αφήσουν όλατα αμάξια τουςπάνω στο πεζοδρόμιο ή όλα κάτω, να πηδήξω στοίβες με σκουπίδια παντός είδους που μου έκλειναν το δρόμο και να αντικρύσω τη βιτρίνα ενός καταστήματος μέσα στα αίματα. Ε, μετά από όλα αυτά, σκέφτηκα ότι όλη αυτή η διαμαρτυρία ίσως να είχε και κάποιο νόημα.
(Α! Ξέχασα να σας πω! Σε λίγες ώρες από τη στιγμή που τα γράφω όλα αυτά είναι εκλογές! Και ο νέος δήμαρχος θα λύσει στο άψε σβήσε αυτή την κατάσταση. Οπότε υπό αυτή την οπτική η σημερινή συγκέντρωση δεν είχε κανένα μα κανένα νόημα!)


Τέλος πάντων. Η ουσία είναι ότι Σάββατο βράδυ η πλατεία Κοτζιά ήταν γεμάτη, ο κόσμος χαρούμενος και το θέαμα με τα κεριά πολύ όμορφο αν και η όλη ατμόσφαιρα που είχε φτιαχτεί θύμιζε λίγο Μεγάλη Παρασκευή!


Διάλογοι:

- Σκέψου κάτι καλό να πούμε σε κανέναν τουρίστα άμα ρωτήσει γιατί γίνεται όλο αυτό εδώ σήμερα!
- Θα πούμε ότι πέθανε ο δήμαρχος και ότι όλοι αυτοί εδώ είναι φίλοι, γνωστοί του και ψηφοφόροι του!


- Κλαίτε και 'σεις; Ήταν συγγενής σας;
- Ήταν καλός ο μακαρίτης.
- Εμένα μου άφησε και κάτι.

- Σαν Μεγάλη Παρασκευή είναι.
- Δηλαδή μεθαύριο ψήνουμε;

- Είναι όντως σαν Μεγάλη Παρασκευή. Στην πορεία όλοι σκορπάνε. (για την πορεία που θα πήγαινε μέχρι Πλ. Βάθης).