Thursday, March 25, 2010

Μισάνθρωπος

- Εγώ ούτως ή άλλως είμαι μισάνθρωπος.
- Και η άλλη μισή τι είσαι;

*Ο μισάνθρωπος είναι κάτι σαν τον Μινώταυρο. Μισός άνθρωπος και μισός κάτι άλλο.

Friday, March 19, 2010

Der Himmel über Berlin | Τα φτερά του έρωτα





Όταν το παιδί ήταν παιδί βάδιζε με κρεμασμένα χέρια… Ήθελε να 'ναι ποτάμι το ρυάκι, και το ποτάμι ρέμα, κι η λιμνούλα, θάλασσα. Όταν το παιδί ήταν παιδί, δεν ήξερε ότι είναι παιδί…Όλα είχαν ψυχή γι' αυτό, κι οι ψυχές όλες… ήταν μία. Όταν το παιδί ήταν παιδί, δεν είχε γνώμη για τίποτα…Δεν είχε συνήθεια καμιά, καθόταν σταυροπόδι. Είχε τα μαλλιά ανάκατα και δεν έβγαζε καλή φωτογραφία.
Όταν το παιδί ήταν παιδί ήταν η εποχή που ρωτούσε αυτά που ακολουθούν. Γιατί εγώ είμαι εγώ και δεν είμαι εσύ; Γιατί είμαι εδώ και δεν είμαι εκεί; Πότε άρχισε ο χρόνος και που τελειώνει ο χώρος; Μήπως η ζωή κάτω από τον ήλιο είναι όνειρο μονάχα; Μήπως αυτά που βλέπω, που ακούω και μυρίζω είναι σημάδια ενός κόσμου που υπήρχε πριν απ' τον κόσμο μας; Υπάρχει αλήθεια κακό; Και άνθρωποι που είναι αληθινά κακοί; Πώς γίνεται Εγώ που είμαι Εγώ να μην υπάρχω πριν γίνω Εγώ; Και πώς κάποτε Εγώ, που είμαι Εγώ δε θα 'μια πια αυτός που είμαι;


Πάνε δέκα χρόνια τώρα που κατέχει την πρώτη θέση στις αγαπημένες μου ταινίες και καμιά άλλη ως τώρα δεν έχει καταφέρει να πάρει τη θέση της...
Πρόσφατα έτυχε την αναφέρουμε και να την ξανασυζητήσουμε πολύ.
Και όπως σχεδόν πάντα συμβαίνει όταν πολυ συζητάς κάτι, σε εκείνη τη βόλτα μου στα Εξάρχεια έπεσα πάνω σε αυτό:

Tuesday, March 9, 2010

Λένε...


Λένε για κάποιες γειτονιές της Αθήνας.
Λένε φράσεις όπως "έχει παραγίνει το κακό" και ότι "αν περάσεις από κει μετά τις 7 το βράδυ,
δε θα βγεις ζωντανός".
(Αλήθεια, δε γνωρίζω κανέναν που να πέρασε να μη βγήκε ζωντανός...)
Λένε για τις γειτονιές της Αθήνας που έχουν υποβαθμιστεί, που έχουν ξεπέσει,
που καλά είναι να μην πατάς το πόδι σου, που πρέπει να τις αποφεύγεις.
Λένε για τις γειτονιές της Αθήνας που δεν ακούς ελληνικά, που άμα πας θα σε θα βιάσουν,
θα σε ληστέψουν, θα σε μαχαιρώσουν.
Κι όμως μόνο σ' αυτές τις γειτονιές μυρίζει πλέον μαγειρεμένο φαγητό...

Saturday, March 6, 2010

Freeday for a different Friday!



Και ξαφνικά...
...εκεί που κάθεσαι κλεισμένος μέσα στο σπίτι σε κατάσταση ημικατάθλιψης, εντελώς συμβιβασμένος με την πραγματικότητα ότι θα περάσεις το υπόλοιπο βράδυ δουλεύοντας, άπειρα ποδηλατικά καμπανάκια ακούγονται από το δρόμο.

Βγαίνεις στο μπαλκόνι και βλέπεις δεκάδες ποδήλατα να περνάνε απο κάτω με εκατοντάδες φωτάκια να αναβοσβήνουν, κουδουνάκια να χτυπάνε και σφυρίχτρες να σφυρίζουν.

Έτσι όπως είσαι, παρατάς το avast να συνεχίσει το scan, το hew στο standby και το γκρινιάρ να κοιμάται στο καλάθι του.

Αντί για τη μπάλα αρπάζεις το ποδήλατο και κατεβαίνεις στο δρόμο. Νιώθεις σα να ήρθαν οι φίλοι σου να σε πάρουν έξω μαζί τους να πάτε να παίξετε, κι ας μην ξέρεις παρά μόνο πέντε-δέκα από τα εκατό και βάλε παιδιά που μαζεύονται...

Συμβαίνει μόνο μία φορά την εβδομάδα: οι δρόμοι και οι περιοχές της Αθήνας αποκτούν άλλο χρώμα και άλλη διάσταση: γίνονται μαγικοί. Και εσύ γίνεσαι παιδί που κατεβαίνεις με ταχύτητα μεγάλη μια τεράστια κατηφόρα με τον αέρα να σε χτυπάει στο πρόσωπο...

Υ.Γ. Κάθε Παρασκευή βράδυ οι freeday αλωνίζουν όοοοοολη την Αττική. Κάθε φορά έκπληκτα βλέμματα σε κοιτάνε και ρωτάνε τι γίνεται. Οι αντιδράσεις είναι ποικίλες. Αλλά αναρωτιέμαι πώς γίνεται μετά από τόσο καιρό να υπάρχουν ακόμη άνθρωποι που δε γνωρίζουν τι εστί freeday! Είναι πλέον σα να μην ξέρεις κάθε πότε είναι ο δακτύλιος!