Sunday, February 21, 2010

Μια Κυριακή στα Εξάρχεια...

Τις Κυριακές που τα ρολά των μαγαζιών είναι κατεβασμένα

και ο κόσμος πολύ λιγότερος, είναι πολύ πιο εύκολο να παρατηρήσεις ότι αυτή η γειτονιά είναι γεμάτη χρώματα...


Το δε σοκ το παθαίνεις όταν συνειδητοποιήσεις την ησυχία που επικρατεί. Τα αμάξια που πηγαινοέρχονται είναι ελάχιστα, άπειρες θέσεις για παρκάρισμα, οι δρόμοι δεν είναι μποτιλιαρισμένοι και κορναρίσματα ακούγονται σπάνια...




Συναντάς φωτογραφιες που δεν καταλαβαίνει τι είναι και τι κάνουν εκεί:

κονωνικά μηνύματα:

(και αυτό κοινωνικό μήνυμα εμπεριέχει. Αν "διαβάσεις" πίσω από το σχέδιο, λέει: "πηδήξτε να σωθείτε)

Βοξ και Ριβιέρα να περιμένουν να ανοίξει ο καιρός για να συνεχίσουν να γράφουν ιστορία και να μπαίνουν στους στίχους των τραγουδιών:


Και λες, την επόμενη Κυριακή αυτό θα ξανακάνω. Θέλω να περάσω περπατώντας από όλους τους δρόμους και τα δρομάκια. Όμως την άλλη Κυριακή κάτι τυχαίνει και τελικά αυτή την τόσο όμορφη βόλτα καταλήγεις να την κάνεις μια φορά το χρόνο...

Tuesday, February 16, 2010

Ίσως ανόητα υποδήθηκα το ρόλο γελωτοποιού πολύ μετρίας κλάσης

Και ξαφνικά σου έρχονται στα χείλη στίχοι από ποιήματα που έχεις χρόνια να διαβάσεις.
Κι απορείς... με την πουτάνα του μνήμη που σε ελέγχει αυτή αντί να την ελέγχεις εσύ...

Ποιός μου χτυπᾷ τὸ τζάμι;
Μὴ μοῦ χτυπᾶτε.
Δὲν εἶμαι ῾δῶ.
Ἐδῶ κατοικεῖ ἡ Μοναξιὰ
μὲ μόνιμη νοικάρισα τὴ Πλήξη.

Μὴ μοῦ χτυπᾶτε λοιπὸν τὸ τζάμι.
Μάταια χτυπᾶτε.
Ἐγὼ δὲ μπορῶ ν᾿ ἀνοίξω.
Δὲ μπορῶ νὰ συρτῶ
οὔτ᾿ ὡς τὴ πόρτα τοῦ σπιτιοῦ μου,
οὔτ᾿ ὡς τὴ πόρτα τοῦ ἄλλου κόσμου.

Μὴ μοῦ χτυπᾶτε λοιπὸν τὸ τζάμι.
Δὲν εἶμαι ῾δῶ.
Ἐδῶ εἶν᾿ ἕνα ξερὸ ἔντομο
σ᾿ ἕνα κόσμο, -φέρετρο-
ὅπου ἀπαγορεύεται -μὲ κίνδυνο ἀνάστασης-
ἀκόμη κι ὁ θάνατός σου!

Μὴ μοῦ χτυπᾶτε λοιπὸν τὸ τζάμι.
Κάνετε λάθος.
Λάθος στὸ σπίτι.
Λάθος στὴ πόρτα.
Λάθος στὸν αἰῶνα.
Λάθος. Λάθος. Λάθος!

Γι᾿ αὐτὸ πάψτε.
Πάψτε -γιὰ τὸ Θεό- νὰ μοῦ χτυπᾶτε!
Σᾶς τὸ ξαναλέω- μή!
Ἐδῶ δὲ κατοικῶ ἐγώ.
Ἐδῶ κατοικεῖ μία αἱμοβόρα
κι ἀκροβάτισα ἀράχνη,
ποὺ πρὶν λίγο ἔφαγε μία πεταλούδα.
Μιὰ χρυσή, λεπτὴ πεταλούδα,
ποὺ -ἀλίμονο- εἶχε τ᾿ ὄνομά μου!

Ἄρα δὲν εἶχα ἀγαπηθεῖ, αὐτὸ ἦταν ὅλο
Ἴσως ἀνόητα ὑποδύθηκα τὸ ρόλο
Γελωτοποιοῦ πολὺ μετρίας κλάσης
Λησμονημένος σὲ μιὰν ἄχρηστη ἀποθήκη
Ἠλίθιος κοῦκλος μὲ σπασμένη μύτη

(Τέσσερα Ποιήματα ἀπὸ τὴν συλλογή:
«Κάτω Ἀπὸ Τὰ Κάστρα Τῆς Ἐλπίδας»)

Τα υπόλοιπα ποιήματα, εδώ

Sunday, February 14, 2010

Les gens que j' aime

Σήμερα, για πρώτη φορά στα 26 μου χρόνια λέω να είμαι και εγώ στο κλίμα της ημέρας!
Σε ένα όμως περισσότερο αγαπησιάρικο επίπεδο, παρά ερωτικό.
Αφιερώνω λοιπόν την παρακάτω φωτογραφία σε όλο τον gens que j' aime!
Έλεγα να το κάνω ονομαστικά αλλά μετά σκέφτηκα τις παρεξηγήσεις, τις αυτοκτονίες, τα παράπονα, τις καταθλίψεις, όλα αυτά γενικά που θα προκαλούσα και αποφασίσα να το αφήσω έτσι και όποιος το δει θα ξέρει αν τον αφορά ή όχι!

Tuesday, February 9, 2010

Για όλες τις εποχές που πέρασαν και δεν θα ξαναρθούνε



Το έπαιξε τυχαία, πριν λίγο, ενώ δούλευα, το shuffle και ξαφνικά ένα καλοκαιρινό αεράκι πλημμύρισε το δωμάτιο.
Κι ένας άνεμος νοσταλγίας.
Το έψαξα μάταια στο youtube για να το μοιραστώ με όσους κάνουν ακόμη τον κόπο να ανοίγουν αυτό εδώ το blog.
Δεν το βρήκα, αλλά "δε θα μου χαλάσει το ποστ, το γεγονός ότι λείπουν ακόμη από το youtube τα άγνωστα-καλά", είπα.

Να λοιπόν οι στίχοι, να και το τραγουδάκι:

Ταράτσα

Ήθελα να καθόμαστε ξανά σε μια ταράτσα

να μετράμε τα αστέρια που θα επισκεφτούμε

Πρώτες του Ιουνίου με γυμνά επιτέλους μπράτσα

Να πετάμε στο γκρεμό όλους αυτούς που λέμε ότι δε ζούνε

Και να μένουμε μονάχοι μας

Του κόσμου η σωτηρία στη ράχη μας

Και μεθυσμένοι να την κουβαλάμε

Θριαμβικά να τραγουδάμε και στο τέλος να πηδάμε

Δίχως φόβο στο κενό


Στίχοι, Μουσική: Θέμος Σκανδάμης

Sunday, February 7, 2010

Εκεί, στο μακρινό και παγωμένο Hasselt


Το τι εστί Hasselt μπορεί να σας το πει καλύτερα ετούτος εδώ ο κύριος που κυκλοφορεί στα στενά του με ένα ποδήλατο και μια μπλούζα: Pascal in Belgium.

Εγώ το μόνο που μπορώ να σας πω είναι ΤΙ βλέπει ο εν λόγω κύριος απέναντι ακριβώς από το σπίτι του...



Wednesday, February 3, 2010

Μα Μαα Μάαστριχτ!

Η πρόσοψη με τίποτα δε σε επηρεάζει για το τι κρύβεται στο εσωτερικό του...
Λες, ίσως άλλος ένας καθεδρικός. Μπορεί και να σκεφτείς: "πήξαμε στους καθεδρικούς".


Αν όμως η περιέργεια νικήσει και πλησιάσεις, έστω και λίγο, τόσο δα λιγουλάκι να αγαπάς το βιβλίο, θα μείνεις με το στόμα ανοικτό...και θα αρχίσεις να καταριέσαι την ώρα και τη στιγμή που αποφάσισες να μάθεις αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά και όχι ολλανδικά ώστε να μπορέσεις να χωθείς εκεί μέσα το πρωί και να βγεις το βράδυ! Ει δυνατόν, να κρυφτείς κάπου μέχρι να κλείσουν και μετά να περιηγηθείς σαν ποντίκι σε κάθε γωνιά!



Ο μόνος λόγος λοιπόν που ο CaptainBook.gr δεν ανοίγει φυσικό κατάστημα είναι ότι δεν υπάρχει παρόμοιος χώρος στην Ελλάδα για να το στέγάσει! =Ρ
Μετά, από αυτό δε μπορείς να συμβιβαστείς με οτιδήποτε λιγότερο και συμβατό!


Φυσικά, οι φυσιογνωμίες που συναντάς εκεί, ταιριάζουν απόλυτα με το χώρο: