Το δε σοκ το παθαίνεις όταν συνειδητοποιήσεις την ησυχία που επικρατεί. Τα αμάξια που πηγαινοέρχονται είναι ελάχιστα, άπειρες θέσεις για παρκάρισμα, οι δρόμοι δεν είναι μποτιλιαρισμένοι και κορναρίσματα ακούγονται σπάνια...
Βοξ και Ριβιέρα να περιμένουν να ανοίξει ο καιρός για να συνεχίσουν να γράφουν ιστορία και να μπαίνουν στους στίχους των τραγουδιών:
Και λες, την επόμενη Κυριακή αυτό θα ξανακάνω. Θέλω να περάσω περπατώντας από όλους τους δρόμους και τα δρομάκια. Όμως την άλλη Κυριακή κάτι τυχαίνει και τελικά αυτή την τόσο όμορφη βόλτα καταλήγεις να την κάνεις μια φορά το χρόνο...