Αγαπημένα πρόσωπα, αγαπημένα μάτια

Χαμένη μέσα στους φακέλους του υπολογιστή μου έπεσα πάνω σε κάτι βίντεο που μου θύμισαν εποχές που έχουν φύγει ανεπιστρεπτί...
Μήπως πάσχω από νοσταλγικό σύνδρομο; (υπάρχει καταρχάς κάτι τέτοιο;)
Όταν έκλεισε το καφενείο της κυρά Ζωής ήταν σα να τέλειωσε και μια εποχή. (Τη θέση του έχει πάρει ένα υπερμοντέρνο μεζεδοπωλείο.) Μία εποχή που σημαδεύεται από πολύ συγκεκριμένα πρόσωπα με τα οποία δέθηκα μέσα σε πάρα πολύ σύντομο χρονικό διάστημα.
Νιώθω πολύ τυχερή που έζησα αυτή την εποχή γιατί στις μέρες μας που όλοι βγαίνουν να πάνε στα μπαράκια να πιούνε ένα ποτό, εμείς είχαμε το στέκι μας και ανάμεσα σε ανθρώπους κυριολεκτικά όλων των ηλικιών κάναμε τα δικά μας, τόσο προσωπικά γλέντια. Πώς είναι η στοχευμένη διαφήμιση; Εμείς είχαμε στοχευμένη διασκέδαση!
Θα ήθελα πάρα πολύ να ανεβάσω μερικά από αυτά τα βίντεο αλλά σέβομαι όλους όσους είναι μέσα και μπορεί να μη θέλουν χμμ δημοσιότητες!
Αλλά δε μπορώ να αντισταθώ και να μην ανεβάσω 2 αντιπροσωπευτικότατες φωτογραφίες...




Υ.Γ. Ώρες ώρες αποζητώ την αναβίωση όλων αυτών των στιγμών. Κάτι σαν την αναβίωση των Ελευσίνιων μυστηρίων, ένα πράμα. Αλλά βαθιά μέσα μου ξέρω ότι τα συναισθήματα που μοιραζόμασταν όλοι τότε δεν πρόκειται να επιστρέψουν...