Tuesday, September 29, 2009

"στο διπλό κρεβάτι το σεντόνι είναι μονό"*

Τώρα πια τα σεντόνια δε μπαίνουν μόνο ασιδερώτα στη ντουλάπα, αλλά και χάλια διπλωμένα.
Δεν υπάρχει κάποιος άλλος να πιάσει τις δύο άκρες, να απομακρυνθείτε, να τα τεντώσετε, να τα τινάξετε και μετά να πλησιάσετε ο ένας τον άλλον και να δώσετε μάκι την ώρα που ο ένας δίνει τις άκρες στον άλλον. Και ξανά πάλι το ίδιο για να το διπλώσετε στα τέσσερα και ξανά και ξανά και να θες να διπλώσεις το σεντόνι 100 φορές, να το κάνεις ένα τόσο δα μικρό κομματάκι...!**


*Αθάνατες παλιές αγάπες: John Σαββιδάκης!!!
**Πώς φαίνεται ότι επιτέλους ξεκίνησα να κάνω δουλειές στο σπίτι!!!

Monday, September 28, 2009

Το παν είναι το στυλ!


Βάζεις που βάζεις λουκέτο, κάντο τουλάχιστον με στυλ!

Sunday, September 27, 2009

Πτήση αλά ελληνικά


Πρέπει να είμαι ο μοναδικός άνθρωπος στον πλανήτη που έχει βάλει τα κλάμματα στο "My life in ruins". Και μάλιστα σε περισσότερα του ενός σημεία!!! Χαχ, τι πλάκα που όταν είσαι σε φορτισμένη συναισθηματική κατάσταση μπορείς να βάλεις τα κλάματα με το οτιδήποτε.
Θυμάμαι παλιά είχα βάλει μέσα σε μία μέρα τα κλάματα, αρχικά επειδή είδα ένα αδέσποτο (και δώστου βροχή το κλάμα) και έπειτα επειδή είδα μία πεταλούδα στο δρόμο που την πάτησε το μπροστινό μου αμάξι. Μιλάμε άμα τα έχει παίξει το νευρικό σύστημα μέχρι και το Woody Allen μπορεί να συνατήσεις στο δρόμο και εσύ να βάλεις τα κλάματα.

Τέλος πάντων. Δεν είαι αυτό το θέμα μου. Το θέμα μου είναι ότι πρέπει να εφαρμοστούν στους δημόσιους κλειστούς χώρους (βλ. καμπίνα αεροπλάνου) μηχανήματα που να μετράνε την ποσότητα κολώνιας/αρώματος ανά άτομο/επιβάτη. Πρέπει να εφευρεθεί και μία μονάδα μέτρησης. Π.χ.: φσιτιά. Δηλαδή: αυτή/ός έχεις 50 φσιτιές αρώματος πάνω του.

-Επ, φιλαράκι, πρόβλημα. Έφαγες πόρτα. Η είσοδος επιτρέπεται μέχρι 5 φσιτ σε βαρύ άρωμα και 10 στα άλλα τα ελαφριά που δεν κρατάνε πολύ!

Θα μπορούσαν για παράδειγμα όταν περνάς στο check-in από τον ανιχνευτή μετάλλων να μετριούνται ταυτόχρονα και τα φσιτ σου. Αν η ιδέα σας φαίνεται ενδιαφέρουσα να μου το πείτε να την προωθήσω στη Βουλή τώρα που είναι ακόμα καιρός.

Αν δεν καταλάβατε ήδη, ταξίδευα επί 3μιση ώρες πίσω από μία 60άρα που μύριζε 3χειρότερα και από αν είχε λουστεί το μπουκαλάκι της Μυρτούς, και που η κακομοίρα νόμιζε ότι όσο πιο έντονα μυρίζουν τα χρόνια τόσο λιγότερο φαίνονται...



Άλλη απορία: Εντάξει, εμείς μέχρι 100ml επιτρέπεται να κουβαλάμε πάνω μας στο αεροπλάνο. Αυτοί δε φτάνει που κουβαλάνε όλη την αρωματοποιία του Ζαν Μπατιστ Γκρενούιγ, πρέπει να δίνουν και δείγματα στους επιβάτες; Μα είναι δυνατόν; Πόσο άρωμα να αντέξουν πια τα όμορφα ρουθουνάκια μου;

Υ.Γ.1: Αν μου περισσεύαν τα λεφτά θα αγόραζα μια κολώνια στη μπροστινή 60φεύγα κυρία και θα της τόνιζα να είναι δειφωλή ως προς την ποσότητα.
Υ.Γ.2: Όσο έβλεπα την ταινία σκεφτόμουν ότι αν ήμουν επιβάτης που πήγαινε για πρώτη φορά για τουρισμό στην Ελλάδα και ταυτόχρονα συνειδητοποιούσε ότι κάποια πράγματα ίσχυουν και με το παραπάνω, απλά θα έμενα στο αεροδρόμειο και θα γυρνούσα με την επόμενη πτήση στην πατρίδα μου! =Ρ =Ρ

Friday, September 18, 2009

Έχω εξετάσεις αύριο!

(Κατά τις 02.και στην Αρχοντία, διάλογοι ποιότητας!)

Λ: -Έχω εξετάσεις αύριο!
Χ: -Τι δίνεις;
Λ: -Αίμα

Tuesday, September 15, 2009

Α όπως Αναχωρώ και Αεροπλάνο

10.30 και τα πράγματα είναι όλα έτοιμα... Όλα. Ε, εντάξει, μένουν αυτά που είναι απλωμένα και ελπίζω να έχουν στεγνώσει μέχρι να χρειαστεί να χωθούν μέσα στον Ταξιδιάρη και ο Χιού με το μοντεμάκι και το τηλέφωνο. Πόση ώρα θα μου πάρει να τα βάλω κάπου και αυτά; Έχω ένα μικρό άγχος για τον αν θα με βάλουνε στο Κτελ. Εμένα μαζί με όλη μου την πραμάτεια. Το μεγαλύτερο άγχος είναι φυσικά η Ευτέρπη. Και εννοείται ότι χωρίς την Ευτέρπη δεν ταξιδεύω.

Τέλος πάντων, είναι όλα έτοιμα οπότε εγώ μπορώ να μπλογκάρω. Και να κομπλάρω άμα θέλετε με λίγο αναγραμματισμό, γιατί δεν είναι και η καλύτερη μου που φεύγω... Νιώθω ότι δεν την χόρτασα την Κέρκυρα. Θα μου πεις, γιατί πότε νιώθεις ότι έχεις χορτάσει κάτι παλιοάπληστο πλάσμα... Εντάξει, θα συμφωνήσω αλλά την Κέρκυρα θα μπορούσα να την έχω χορτάσει λίγο περισσότερο. Θες λίγο οι άπειρες βροχές, τα συνεχή ταξίδια στην Αθήνα, οι 2 εργασίες την εβδομάδα που έπρεπε να ετοιμάζω, ε, δεν την χόρτασα. Αλλά εφόσον δε μπορώ να γυρίσω το χρόνο πίσω αλλά ούτε και να παρατείνω την διαμονή μου εδώ, σταματάω να γκρινιάζω.
Άλλωστε άλλα ξεκίνησα να πω, ακατάσχετη φλυαρία με έπιασε πάλι....


Λοιπόν, έστω και λίιιιιγο κολημμένος να είσαι με τη φωτογραφία στο συγκεκριμένο τσιμεντοδιάδρομο μπορείς να ξοδέψεις ώρες.


Αρκεί να δεις μια-δύο απογειώσεις από το αεροδρόμιο που είναι ακριβώς απέναντι, και θα περάσουν από το μυαλό σου χίλιες δυο σκηνές με πρωταγωνιστές τα αεροπλάνα που θα μπορούσες να απαθανατήσεις...
Ευτυχώς ή δυστυχώς εγώ αυτό το χόμπι το ανακάλυψα πολύ πολύ αργά. Οπότε και δεν ξημεροβραδιάστικα, ψωμολύσσαξα κ.ο.κ. στον εν λόγω διάδρομο. Μη κάνοντας όμως τα παραπάνω, φυσικά δεν τράβηξα και τις φωτογραφίες που ονειρευόμουν....


Στην αρχή δεν καταλαβαίνεις ΤΙ εννοεί ο ποιητής. Λες, άμα είναι ετοιμόρροπο το πέρασμα, γιατί δεν το φτιάχνουνε; Όταν τα αεροπλανάκια αρχίσουν να περνάνε πάνω από το κεφάλι σου καταλαβαίνεις.

Αυτό είναι ένα δείγμα των αποτυχημένων φωτογφραφιών που πρόλαβα να τραβήξω στο μισάωρο που έμεινα στο Κανόνι. Δείχνει όμως το τι προσπαθώ να περιγράψω αλλά και τις προοπτικές του ζητήματος...! =Ρ

Αυτή δεν έχει καμία σχέση με την ευρύτερη περιοχή του Κανονίου, έχει όμως σχέση με αερολπλάνα, οπότε είπα να την ανεβάσω εδώ γιατί δε θα κόλλαγε πουθενά αλλού!




Σύντομο γλωσσάρι όρων:
Ταξιδιάρης: το back pack μου
Χιού: ο υπολογιστής μου
Ευτέρπη: τς τς τς, ακόμη δεν το έχετε μάθει; Ντροπή σας!

Υ.Γ.1 Το αποχαιρετιστήριο ποστ για την Κέρκυρα ΔΕΝ είναι αυτό. Θα ακολουθήσει όταν πια θα έχω φτάσει στην Αθήνα!
Υ.Γ.2 Το ξέρω ότι τώρα τελευταία η ποιότητα των φωτογαφιών που ανεβάζω έχει συνέχεια φθίνουσα πορεία αλλά υπόσχομαι να βελτιωθώ!!

Monday, September 14, 2009

Παλιά Περίθεια


Μόλις μία μέρα πριν εγκαταλείψω την Κέρκυρα θυμήθηκα ότι κάτι έχω να σας πω....
Έχω να σας πω για την Παλιά Περίθεια...

Η Παλιά Περίθεια είναι ένα εγκαταλελειμένο χωριό στους πρόποδες του Παντοκράτωρα.
Περιπλανιέσαι ανάμεσα σε ερειπωμένα σπίτια και αισθάνεσαι σα να έχεις μεταπηδήσει σε μία άλλη εποχή.
Η Παλιά Περίθεια είναι ένα νυν ταβερνοχώρι. Οι ταβέρνες στεγάζονται σε κάποια από τα ερειπωμένα σπίτια και ο αριθμός τους είναι πραγματικά εξωφρενικός αν σκεφτείς ότι πρόκειται για ένα χωριο-φάντασμα. Το κακό είναι ότι αν επισκεφτείς το χωριό μόνο μία φορά μπορείς να φας μόνο σε μία ταβέρνα...


Έτσι, μπορώ να εκφέρω άποψη μόνο για την ταβέρνα 'Ο Φόρος'.
Τα φαγητά είναι υπέροχα αν τα πηγαίνεις καλά με τις πικάντικες γεύσεις και το σκόρδο...
Παρήγγειλα μπριαμ μόνο και μόνο επειδή το μύρισα ενώ περνούσε από δίπλα μου πηγαίνοντας στο διπλανό τραπέζι και ανταμείφθηκα και με το παραπάνω.


Η γευστική εμπειρία όμως που δεν πρέπει να χάσετε είναι τα χειροποίητα παγωτά του μαγαζιού...
Εκεί κυκλοφορεί και ο "Δεντολένες". Είναι ένας όμορφος σκυλάκος.
Αν θέλετε να επισκεφτείτε ένα χωριό με όσο το δυνατόν λιγότερο τουριστόκοσμο, η Παλιά Περίθεια είναι ό,τι πρέπει!

Αναχωρώντας από την Παλιά Περίθεια κατηφορίζετε ένα δρόμο κατασκότεινο, γεμάτο στροφές. Αυτό δεν είναι η πρωτοτυπία, το συναντάς σε όλα τα ορεινά μέρη της Ελλάδας. Η πρωτοτυπία είναι ότι φεύγοντας από την Παλιά Περίθεια και παίρνοντας μία από τις τόσες σκοτεινές στροφές του δρόμου, συναντάς αυτό:


Επίτηδες διάλεξα την κουνημένη φωτογραφία για να μπείτε λίγο στο κλίμα! Να νιώσετε λίγο επιβάτης ή οδηγός που ξαφνικά τα φώτα του αυτοκινήτου πέφτουν πάνω σε αυτό το... το... αγαλματίδιο να το πω; οπτασία; φάντασμα;
Μου 'χαν μάθει ότι ο θεός σώζει... Στο συγκεκριμένο σημείο όμως που εμφανίζεται σα να θέλει να προκαλέσει ατύχημα είναι!!
Προσοχή: Αν περάσετε από το σημείο και δεν υπάρχει τ ί π ο τ α ειδοποιείστε αμέσως! Σημαίνει ότι είδαμε και φωτογραφίσαμε θαύμα και δεν το έχουμε πάρει ακόμη χαμπάρι!

Sunday, September 13, 2009

Πώς μπορείτε να φτιάχνετε τη διάθεση όσων περνούν κάτω από το παραθύρι σας...

Το συγκερκιμένο παραθύρι δυστυχώς δεν είναι επί του δρόμου αλλά στη βιβλιοθήκη του Τμήματος Πληροφορικής στην Κέρκυρα. Εσείς όμως μπορείτε να κάνετε έτσι το δικό σας, όπου κι αν βρίσκεται! =)

Friday, September 11, 2009

Goodbye summer...

Πως λέμε Goodbye Lenin. Ε, καμία σχέση!
Παρεπιπτόντως όμως, τρομερή ταινία! Αν δεν την έχετε δει να το κάνετε άμεσα!

Σήμερα είναι η πρώτη μέρα εδώ στην Κέρκυρα που μυρίζει φθινόπωρο. Όταν δε, πέρασα έξω από τα σχολεία και είδα τσούρμο τα παιδιά στα προαύλια...είπα ότι είναι καιρός να σφίξουμε τα δόντια και να αποχαιρετήσουμε το καλοκαίρι...



Τοποθεσία: Ακρωτήρι Απραού
Designed by: Anel+Noa
Photo by: Πλάτων (Πλάτωνα, ευχαριστούμε που ξενιτεύτηκες για να τραβήξεις τη φώτο! =)

Υ.Γ. Κάποια στιγμή θα αξιωθώ να ανεβάσω όλη τη γκάμα φωτογραφιών των ερωτευμένων ανθρωπακίων. Ξέρετε, είναι παντού και ποζάρουν για να τα φωτογραφήσω. Κάποια στιγμή θα λάβουν διαστάσεις Χαμένου Ταξιδιώτη.

Wednesday, September 9, 2009

Η Πέτρα και το Φύλλο

Πώς λέμε "Ο Πέτρος και ο λύκος". Ε, καμία σχέση!


Δεν ξέρω γιατί αλλά μόλις τράβηξα αυτή τη φωτογραφία, αλλά και όποτε την κοιτάζω μου έρχεται στο μυαλό αυτό το τραγούδι:

Στίχοι, Μουσική: Μάλαμας Σωκράτης

Ρούχα από χώμα και νερό προτού φορέσεις
ήμουν μαζί σου σ' έναν άλλο ουρανό
κι αν ξέχασες τον δρόμο είμαι εδώ
να σου θυμίσω τα παλιά να μην πονέσεις

Γυναίκα είσαι ζωή
απ' τη φωτιά των άστρων
απ' του Ήλιου το φιλί
πνοή του ανέμου, ανάσα μου
τραγούδι σε γιορτή

Κατέβηκα μαζί σου μέχρι εδώ
όνειρο φαίνεται παλιό και ξεχασμένο
έκρυψες φως μέσα σε σώμα μυστικό
κράτησα μνήμες που με φέρανε κοντά σου





Monday, September 7, 2009

Διάλειμμα για βιβλίο

Βικέντιος Καρμπονάρος
Ο Συνονόματος ή Πέφτοντας στο κάθετο ρήγμα του λόγου



Είχα καιρό αγοράσει το βιβλίο αλλά φοβόμουν να το ξεκινήσω. Φοβόμουν ότι θα χανόμουν μέσα σε ατέλειωτες θεωρητικούρες και ορισμούς. Κάθε φορά που πλησίαζα τη βιβλιοθήκη να διαλέξω το επόμενο ανάγνωσμά μου το προσπερνούσα προφασιζόμενη διάφορες διακιολογίες. Ώσπου το πήρα μαζί μου στη Σέριφο. Όταν τέλειωσα τα άλλα δύο που είχα μαζί, δεν είχα άλλη επιλογή! Δε μου έμενε παρά να το ξεκινήσω...

Αν ήταν τόσο ευχάριστο όσο ευχάριστα ξεκινούσε το σημείωμα του επιμελητή με περίμεναν 500 σελίδες απόλαυσης! Όμως εκεί εγώ. Στη δυσπιστία. Παρόλο που το σημείωμα ήταν πολλά υποσχόμενο εγώ εξακολουθούσα να είμαι δύσπιστη. Κι αν ο Βικέντιος διατηρεί στο βιβλίο ένα εντελώς διαφορετικό στυλ; Αν είναι βαρύς κι ασήκωτος; Πήρα το θάρρος και ξεκίνησα στην καφετέρια του κάμπινγκ το πρώτο κεφάλαιο. Αυτό ήταν! Σταμάτησα για μεσημεριανή σιέστα (πρώτη φορά στα χρονικά μου συνέβαινε για 2η συνεχόμενη μέρα να επιθυμώ να κοιμηθώ μεσημέρι. Μεσημεριανός ύπνος μου προκύπτει συνήθως 1 φορά τη 2ετία). Στα πρώτα λεπτά που περίμενα μέχρι να με πάρει ο ύπνος επαναλάμβανα διαρκώς από μέσα μου τη φράση: "Ma che raro uccelo sei tu, Damiano mio?!" της σελίδας 21. Στα επόμενα λεπτά έπιασα το βιβλίο από δίπλα μου για να επιβεβαιώσω ότι θυμάμαι σωστά τη φράση και διάβασα και λίγο παρακάτω. Ε, σηκώθηκα, πήρα τον εσπρέσο μου (φρέντο και όχι λούνγκο σαν του Κεντρωτή) και συνέχισα να διαβάζω με ένα διαρκές χαμόγελο ηλιθίου καρφωμένο στο πρόσωπό μου.

Πράγματι, το βιβλίο ξεπερνούσε κατά πολύ τις προσδοκίες μου. Ήθελα να υπογραμμίσω τα πάντα κατά την κακή μου συνήθεια να κάνω τα βιβλία σα διορθωμένα σχολικά γραπτά. Σκεφτόμουν ότι αν το έβλεπε ο Στάθης θα άρχιζε πάλι να μου γκρινιάζει: "Τώρα αυτό γιατί το υπογράμμισες; Εγώ μπορεί να μην ήθελα να του δώσω τόση σημασία!".

Εν πάση περιπτώσει, η γλώσσα που χρησιμοποιεί με μάγεψε. Ειδικά τα διαρκή παιχνίδια με τις λέξεις. Τα βιογραφικά στοιχεία (αυθαίρετο συμπέρασμα) με άφηναν άναυδη. Να μη μιλήσουμε για τις εικόνες και τις παρομοιώσεις. Αν περιμένεις να φτάσεις στην τελεία για να στρίψεις τσιγάρο ή για να κάνεις οποιαδήποτε άλλη δουλειά, άδικα περιμένεις. Πλάκα κάνω. Απλά, ίσως χρειαστεί να διαβάσεις ολόκληρη τη σελίδα ή και παραπάνω. Χωρίς στιγμή όμως να αισθανθείς ότι αυτό είναι κουραστικό.
Ταξιδεύεις ταυτόχρονα στο Παλέρμο, στην Κέρκυρα, στους στίχους και τα λόγια του Θωμά Έλιοτ, του Παύλου Βερλαίν, του Αισχύλου, του Ευριπίδη, του Παζολίνι, του Καζαντζάκη, του Τσιτσάνη, του Σολωμού και πολλών πολλών άλλων. Ούτως ή άλλως είναι σα μια πρώτη προσέγγιση στο έργου του Κορνάρου. Σα να διαβάζεις και τον Ερωτόκριτο ταυτόχρονα...

Η δε Λαουράνια (του) είναι το πρότυπο της Γυναίκας. Η γυναίκα που κάθε νοήμων άντρας θα ήθελε να έχει και κάθε νοήμων γυναίκα θα ήθελε να είναι. Στου πλαίσια του πρότυπου άντρα κινείται και ο Νταμιάνο Μέρλο Φιλαντζέρι αλλά δε φτάνει στο αποκορύφωμα της Λαουράνια ίσως επειδή ο χαρακτήρας δεν (περι)γράφτηκε από γυναίκα.

Ο άνθρωπος είναι πολυλογάς (όπως και εγώ! =Ρ). Αν δε σου πει όλα όσα σκέφτεται θα σκάσει. Τα λέει όμως με τέτοιο τρόπο που μόνο απολαυστικά είναι και όχι βαρετά! Ποιός άλλος έχει αφιερώσει 7 σελίδες στην “κοριτσίλα”; Σε άλλες βέβαια στιγμές αποδεικνύεται τέρας αυτοσυγκράτησης. Πώς αλλιώς εξηγείται το γεγονός ότι καταφέρνει να αφιερώσει στον Ολυμπιακό μόνο μιάμιση-δύο σελίδες συνολικά;

Αν προσπαθήσω να γράψω κι άλλο λόγια για το βιβλίο στο μόνο που θα καταλήξω θα είναι να αντιγράφω αποσπάσματά του. Απλά αναρωτιέμαι: γιατί να δίνεται στους φοιτητές ως προτεινόμενο ή υποχρεωτικό βιβλίο η Θεωρία της Μετάφρασης και όχι αυτό; Εντάξει, μη μου απαντήσετε! Κάτι υποψιάζομαι!

Πριν το διαβάσω δε θα μπορούσα καν να διανοηθώ ότι μπορεί να υπάρξει ερωτικός διάλογος με τη χρήση γλωσσολογικών θεωριών. Ίσως, βέβαια, απλά τα αναγνώσματά μου να μην είναι τόσο πολλά και αυτά που πρέπει, και γι’ αυτό να υπερενθουσιάστηκα τόσο με το Συνονόματο. Από την πλευρά μου όμως, το μόνο που έχω να πω είναι, αν σας ενδιαφέρει έστω και ελάχιστα η γλώσσα, η λογοτεχνία ή η ποίηση, ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΟ!

Υ.Γ. Όσο καιρό διάβαζα το βιβλίο με προβλημάτιζε το ερώτημα που με τυραννά κάθε φορά που διαβάζω βιβλία που με ενθουσιάζουν: τι άλλο μπορεί να θες από τη ζωή σου ή τι άλλο μπορεί να απαιτείς από τον εαυτό σου αν έχεις ήδη δημιουργήσει ένα τέτοιο έργο; Ο εγκέφαλός μου για άλλη μία φορά δε μπόρεσε να συλλάβει την απάντηση.

Sunday, September 6, 2009

Ο Βίδος, η βίδα, το Βίδο!


Για το Βίδο δεν έχουμε μιλήσει; Είναι δυνατόν; Θεωρούσα τόσο δεδομένο το ότι έχω γράψει γι' αυτό το νησάκι που όταν συνειδητοποίησα πως δεν ξαφνιάστηκα! Τώρα που το σκέφτομαι όταν ήθελα να γράψω γι' αυτό κατέκλυσε τόσο την οργή μου το γεγονός με τις φώκιες που τελικά δεν το έκανα.

Το Βίδο, λοιπόν, βρίσκεται απέναντι από την Κέρκυρα, σε απόσταση αναπνοής. Το βλέπεις από το λιμάνι, από το Φαληράκι, από τα μπάνια του Αλέκου. Ενίοτε, αν είσαι και λίγο, λιγουλάκι άσχετος και επισκέπτεσαι και πρώτη φορά την Κέρκυρα, το περνάς για το Ποντικονήσι και όταν συνειδητοποιείς το λάθος σου (πάντα αργά) κοκκινίζεις κάθε που το σκέφτεσαι, θες να μείνει μυστικό για πάντα, αλλά πάντα υπάρχουν πρόθυμοι φίλοι να το θυμίζουν σε σένα και σε όλο τον κόσμο γύρω σου!
Το Βίδο, λοιπόν, βρίσκεται απέναντι από την Κέρκυρα, και αν μένεις στο κέντρο πρόκειται για την πιο οικονομική, εύκολη και γρήγορη λύση για μπάνιο! Το καραβάκι στοιχίζει μόνο 2€ aller-retour, φεύγει κάθε 1 ώρα και φτάνει μέσα σε 10'. Το νησάκι φαίνεται και εξ' αποστάσεως καταπράσινο, αλλά μόνο όταν πατήσεις το πόδι σου επάνω καταλαβαίνεις τι εστί Βίδο.

Πρώτα απ' όλα, δεν έχει δρόμους. Πράγμα που αυτομάτως σημαίνει ότι: δεν υπάρχουν αυτοκίνητα. Αυτό, βέβαια, θα μου πεις, το υποψιάζεσαι. Άλλο όμως να το ζεις! Για κάτσε και αναλογίσου το πόσο καιρό έχεις να βρεθείς σε μέρος ανευ αυτοκινητών. Εδώ και στο πεζοδρόμιο να είσαι, έρχονται και σε βρίσκουν αυτά!Το άλλο συγκλονιστικό είναι ότι πρόκειται για ένα βιότοπο. Προχωράς στα κατάφυτα μονοπάτια, για να πας στις 2-3 παραλίες του νησιού και ξεπετάγονται μπροστά σου χίλια μύρια πράγματα: πάπιες, παπάκια, φραγκόκοτες, φασιανοί, κουνέλια, κουνελάκια, κουνέλαροι!

Κατσίκες και γουρουνάκια να σου αρπάζουν το φαί μέσα από τα χέρια ή τη τσάντα μας τυχαίνουν συχνά στις παραλίες. Αλλά φασιανός; Πού αλλού θα σου τύχει να κάνεις μπάνιο και να περιτριγυρίζει συνέχεια την πετσέτα σου ένας πολύχρωμος φασιανός (με πλουμιστή ουρά που λένε και στα παραμύθια);

Αν δε, έχεις και κανένα μεζεδάκι τότε είναι και των δυο, η καλύτερή σας!
Το καλό και αξιοπερίεργο με το Βίδο είναι ότι όσο κόσμο και αν έχει η Κέρκυρα ή και το καΐκι πιο συγκεκριμένα, η βασική του και πιο ωραία παραλία δεν έχει ποτέ κόσμο. Δε μπορώ να καταλάβω πού πάει όλος αυτός ο κόσμος. Εκτός αν υπάρχει το μαγικό μέρος που δεν έχω ακόμη ανακαλύψει.

Άπειρα παγκάκια από κορμούς δέντρων είναι διασκορπισμένα στα πιο απίθανα σημεία του νησιού. Ενίοτε τα χρησιμοποιούν οι σαυρούλες για ξεκούραση!


Τέλος, από το Βίδο έχεις θέα ολόκληρη την Κέρκυρα, πράγμα που όσο υπεράνω και να θες το παίξεις, όπως και να το κάνουμε εναι συγκλονιστικό!Εδώ θα βρείτε τα πιο ιστορικά του νησιού!



Παντελώς άσχετη παρένθεση:
Την τελευταία φορά που κολύμπησα στο Βίδο (σήμερα) ένας σπάρος δεν έλεγε να ξεκολλήσει από δίπλα μου. Συχνά με ακούμπαγε και ξανά απομακρυνόταν 2 εκατοστά. Κούναγα χέρια, πόδια, τίποτα αυτός. Εκεί. Όση ώρα κολυμπούσα, κολυμπούσε και αυτός γύρω μου. Ώσπου άρχισα και εγώ να κάνω γύρους γύρω από τον εαυτό μου για να τον παρακολουθώ. Έτσι, το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα ήταν ότι προσπαθεί να με ζαλίσει. Το δεύτερο ήταν ότι παριστάνει τον καρχαρία και το τρίτο ότι με ερωτεύτηκε. Και οι 3 υποθέσεις καταρρίφθηκαν όταν με πλησίασε και δεύτερος σπάρος και μετά από λίγο και τρίτος. Κατέληξα έτσι στο ότι είτε το αντηλιακό μου έλκει τα ψάρια, είτε τα ψάρια στο Βίδο κάτι πίνουν και την ακούν. Δεν είναι τίποτα από αυτές τις βλάκειες. Μάλλον ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ έβγαλα βράγχια και έτσι τα ψάρια δε με φοβούνται! =D

Saturday, September 5, 2009

Σε τι κόσμο ζούμε....

Από τη μία διαβάζεις αυτά, από την άλλη αυτά και λίγο πιο κάτω αυτά.
Απογοητευμένος βάζεις να ακούσεις αυτό:


ακονίζοντας τα ξυραφάκια...


Να πέθαινα για κάτι δυνατό....


Στίχοι, Μουσική: Γιώργος Ανδρέου

Σε τι κόσμο ζούμε - σε τι κόσμο ζούμε.
Κοιτάζω γύρω μου μέσα απ' τ' αμάξι,
σκυμμένα βλέμματα, σκυμμένα σώματα,
κοιτάζω τα παιδιά στα φανάρια,
κοιτάζω τους ξένους μας, φυλακισμένοι στους δρόμους
μ' ένα βιολί, ένα ακορντεόν
και μια φωτογραφία των γονιών τους
κρεμασμένη στο λαιμό σαν σταυρό.
Εφημερίδα ψυχή, μολυσμένες ειδήσεις,
η τιμή του πετρελαίου, η τιμή των μετοχών,
η τιμή της πατρίδας, η τιμή της ζωής μου.

Να πέθαινα για κάτι δυνατό,
όχι για δόξα, ούτε χρήμα.
Ούτε στην εθνική οδό
βράδυ Σαββάτου μετωπική με φορτηγό.
Να πέθαινα για κάτι δυνατό.
Έτσι που ζω σα να μη ζω,
είναι μεγάλο άδικο και κρίμα.

Σε τι κόσμο ζούμε - σε τι κόσμο ζούμε θεέ μου.
Κοιτάζω στις οθόνες τα κομμένα κεφάλια.
Μιλούν για πολέμους, μιλούν για ιδέες,
μιλούν κι η φωνή τους βογγάει απ' το ψέμα.
Τα κτίρια τρέμουν, σωριάζονται άδεια.
Δεν έχουμε σπίτια, δεν έχουμε χέρια,
δεν έχουμε μάτια, παιδιά να γελάνε.
Έχουμε αίμα και σάρκα που καίει,
που κλαίει για το φόνο, το μάταιο ψέμα.
Σαν νάρκη στο χώμα θαμμένη η αλήθεια,
στο χώμα που όλους θα κρύψει μια μέρα.

Συγνώμη, συγνώμη, να μη σας τρομάζω.
Ξυπνάτε, κοιμάστε, κοιτάτε με τρόμο
τον φίλο που φεύγει για ξένα λιμάνια,
την άδεια καρδιά σας που λέει

Friday, September 4, 2009

A snail took my foooooood!

Έτρωγα στην αυλή βλέποντας ένα θρίλερ. Αφήνω το πιάτο μου στο πεζούλι ακριβώς δίπλα μου με τα απομεινάρια λίγου σπανακίου και λίγης ντομάτας. Ένα μπουκάλι νερό έκρυβε το πιάτο μου. Παίρνω το μπουκάλι να βάλω νερό και βλεπω στο ημίφως της αυλής δύο μαύρα πράγματα στο πιάτο μου. Και φυσικά τρομάζω γιατί είπαμε, έβλεπα θρίλερ!!!
Ήταν αυτό:
1. Κάντε κλικ για να δείτε τι είδα!
2. Όχι! Τα σαλιγκάρια δεν είναι στο πιάτο μου επειδή τα έτρωγα πιο πριν! Δεν τρώω γενικότερα σαλιγκάρια!!


Και αφού την κάνανε ταράτσα την κάνανε με ελαφρά σαλιαρισματάκια...:


*Παρεπιπτόντως, έβλεπα το The Machinist του Brad Anderson. Ψυχολογικό θρίλερ, πολύ ωραίο, να το δείτε (ένα ωραίο σούρουπο που θα τρώτε στην αυλή σας)! Πιο τρομακτικός είναι ο Christian Bale παρά η ταινία!!!

Thursday, September 3, 2009

Ζητείται ονειροκρίτης

Ξύπνησα πριν από λίγο και μόλις συνειδητοποίησα ότι στον ύπνο μου έβλεπα ότι έγιναν οι εκλογές και ξαναβγήκε λέει ο Καραμανλής.
Μπορεί να ερμηνεύσει κανείς το όνειρο;;

Faqpress σταχυολογήσεις

Αντιγράφω από τη faqpress αυτής της εβδομάδας:

[...]Την Κυριακή το μεσημέρι η φωτιά μπήκε μέσα στον καταυλισμό των κούρδων πολιτικών προσφύγων που βρίσκεται στην οδό Αγίου Τρίφωνος 9 στην Πεντέλη. Αρκετοί από αυτούς δεν ήταν εκεί γιατί είχαν πάει να βοηθήσουν τους πυροσβέστες που προσπαθούσαν να κρατήσουν τη φωτιά μακριά από τα σπίτια των Πεντελιωτών. Ένα σπίτι που βρίσκεται κοντά στο Μέγαρο Δουκίσσης Πλακεντίας δεν κάηκε γιατί οι Κούρδοι έσβησαν και το διπλανό, αλλά και το απέναντι οικόπεδο που έπιασε φωτιά. Μάρτυρες όλοι οι κάτοικοι της περιοχής που τους κοιτούσαν με θαυμασμό να πηδούν τα συρματοπλέγματα για να βρεθούν κοντά στις εστίες της φωτιάς και να τις σβήσουν. Όταν όμως χρειάστηκε οι πυροσβέστες να συνδράμουν τους Κούρδους, δεν πήγε κανείς. Ο καταυλισμός κάηκε ολοσχερώς...

"Ο καταυλισμός αυτός υπάρχει στην Πεντέλη από το 1997. Στην αρχή ήταν υπό την αιγίδα των Γιατρών του Κόσμου, αργότερα όμως, εγκαταλείφθηκε από αυτούς και συντηρήθηκε από τους ίδιους τους πρόσφυγες και όσους ήθελαν να βοηθήσουν. Φιλοξενούνται 120 πρόσφυγες μεταξύ των οποίων και 5 οικογένειες με μικρά παιδιά. Τέσσερα από αυτά, ο Αλί, η Σαν, ο Μοχάμεντ και η Χεσού έχουν γεννηθεί μέσα στον καταυλισμό(!). Ο Μοχάμεντ είναι σήμερα 9 ετών. Ο καταυλισμός έχει γίνει ένα μάτσο παλιοσίδερα. Ο δήμαρχος Πεντέλης ρώτησε τους Κούρδους αν σκοπεύουν να φύγουν ή να μείνουν..."

Του Νικο Ago
(Για την πορεία συμπαράστασης στο Θ. Ηλιόπουλο)

[...] η διαδρομή γνωστή. Προπύλαια, Ομόνοια, Σταδίου, Σύνταγμα και πάλι πίσω. Οι αστυνομικοί μοιάζει να έχουν διαταχτεί να μην προκαλέσουν. Ο όγκος των διαδηλωτών κατηφορίζει και πάλι την Πανεπιστημίου. Ξαφνικά φωνές κοριτσιών τραβούν την προσοχή. Ένας αστυνομικός έχει κλοτσήσει αυτοβούλως έναν πιτσιρικά. Κάποιοι το αντιλαμβάνονται και γυρνούν πίσω. Η διμοιρία "εξαφανίζει" τον αστυνομικό και τα κορίτσια φωνάζοντας ζητούν απαντήσεις . "Γιατί το κάνατε αυτό;" "Γιατί πάντα το κάνουν αυτό" απαντά κάποιος εμπειρότερος και συνεχίζει: "και κάπως έτσι ξεκινάνε όλα, αλλά τώρα δε θέλουν ούτε αυτοί να το συνεχίσουν. Δε βλέπεις ότι τον έκρυψαν; Έλα, πάμε" λέει και προχωρούν.
Γύρω στις 21,30 αποχωρεί και ο τελευταίος. Οι δρόμοι της Αθήνας αποκτούν την κανονική τους ροή. Τα "θυμωμένα" Εξάρχεια όμως δεν πάνε για ύπνο ούτε αυτό το βράδυ. Το γνωστό κρυφτοκυνηγητό συνεχίζεται. Οι αστυνομικοί τους οδηγούν προς τα Εξάρχεια και μένουν τριγύρω να φυλούν σκοπιά. Ακόμη και οι ίδιοι ξέρουν τι θα επακολουθήσει. Η παρουσία τους και μόνο αρκεί...

Αρχίζει ο πετροπόλεμος. Τα ΜΑΤ απαντούν με χημικά. Μην ψάξετε την ειδησεογραφία της ημέρας. Δε θα το βρείτε πουθενά...Όπως πάντα..."Τι μυρίζει έτσι;" αναρωτιέται καλοντυμένη κυρία κατηφορίζοντας τη Σκουφά. "Οι αναρχικοί έχουν πορεία συμπαράστασης σε κάποιον δικό τους αναρχικό" της απαντά ο... καλά ενημερωμένος συνοδός της. "Θα τα έκαναν λαμπόγυαλο και τους ρίχνουν δακρυγόνα" αποφαίνεται ο αυτόφωτος ρεπόρτερ και αλά μπρατσέτα εξαφανίζονται στα κωλονακιώτικα μπαρ... (του ορθογραφικό είναι του αντιγραφέα, όχι του συντάκτη)

Του Λευτέρη Χαραλαμπόπουλου

αυτός ο κόσμος θα έχει μία ελπίδα να αλλάξει όταν η απόπάνω κυρία και ο αποπάνω κύριος βγουν στους δρόμους και πάνε έστω και σε μία πορεία. αλλά κάτι τέτοιο δε θα συμβεί π ο τ έ. [Καληνύχτα Κεμάλ]