Monday, August 31, 2009

Μόλις μιάμιση ώρα μακριά από την Αθήνα...

Μόλις μιάμιση ώρα μακριά από την Αθήνα και βρίσκεσαι σε έναν άλλο κόσμο...

Το ξέρω, είναι κάλτ, κιτς και σουρεάλ, αλλά εμένα ΠΟΛΥ μου άρεσε!!!







Γιατί οι συγγραφείς δεν πρέπει να αλλάζουν εκδοτικό οίκο;

Γιατί μετά, τα βιβλία τους δεν ταιριάζουν όλα μαζί το ένα δίπλα στο άλλο στα ράφια της βιβλιοθήκης!

Και μας δημιουργεί πρόβλημα: ταξινόμηση κατά συγγραφέα ή κατά εκδοτικό;;
Ντάξει παρακαλώ;
Ευχαριστώ πολύ!

Sunday, August 30, 2009

Σε ξένο "αχυρώνα"...

Είχα φαγωθεί να σταματήσουμε στο συγκεκριμένο σημείο για να βγάλουμε φωτογραφίες, ώσπου μου έκανε το χατίρι!! =)


Saturday, August 29, 2009

Τρίκαλο!

Επίσης αν δε φοράτε κλασική γοβίτσα με λίγο τακουνάκι, σαν αυτή της φωτογραφίας, οι πιθανότητες to run water μειώνονται κατά 60%.
Κατά τ' άλλα ο νέος σταθμός των ΚΤΕΛ στα Τρίκαλα είναι απολαυστικότατος. Καφετέρεια με τραπεζάκια εντός, εκτός και επί λογικές τιμές, καθαρές τουαλέτες, μαγνητοφωνημένες ανακοινώσεις για τις αναχωρήσεις των λεωφορείων, απαγορευτική μπάρα για όλα τα αυτοκινήτα στο χώρο στάθμευσης των λεωφορείων, ευγενικοί υπάλληλοι (προς το παρόν), καθαρά !!
Γενικότερα, Ευρώπη παιδί μου! Όχι αστεία!

Tuesday, August 25, 2009

Στη Σέριφο ήσουν πουλί...


Έκανα τζόκινγκ κατά μήκος της παραλίας στα Λειβαδάκια. (Ναι, εκεί, απ' όπου κολυμπάς και βλέπεις ολόκληρη τη Χώρα). Στην αμμουδιά καθόταν ένα ζευγάρι σαραντάρηδων- ίσως λίγο παρακάτω, ίσως λίγο παραπάνω- και αυτός είχε γείρει κοντά της και της διάβαζε αποσπάσματα από ένα βιβλίο. Ήθελα να τρέχω επ' άπειρον πάνω κάτω, μόνο και μόνο για να βλέπω αυτή την εικόνα...
[Φυσικά δεν άντεξα. Σταμάτησα λίγο μετά από τον προβλεπόμενο χρόνο μου.]

Monday, August 24, 2009

Μακάρι να 'χες πέτρινη καρδιά. Είναι υλικό της φύσης. Έχει ζεστασιά. Την τσιμεντένια φοβάμαι.

(Ειρ. Τόλης)



Και απ' ότι δείχνει η πορεία της χώρας μας το τσιμέντο θα πολλαπλασιαστεί με γεωμετρική πρόοδο ενώ εμείς θα στεκόμαστε και θα το κοιτάμε, όταν πια δε θα έχουμε καν τη δύναμη να αποστρέψουμε το βλέμμα.

Προχωρώντας κάτω από έναν μαυροκόκκινο ουρανό νιώθεις σα να είσαι μερικούς από τους τελευταίους εναπομείναντες πρωταγωνιστές ενός θρίλερ επιστημονικής φαντασίας...μόνο που δυστυχώς αυτή η ταινία δεν προβλέπεται να έχει χάπι εντ. Δε θα καταφέρεις να λύσεις εσύ το μυστήριο...

Saturday, August 22, 2009

Πρέβελη και Αγία Νοσταλγία

Στην Πρέβελη, είχα να πάω από το Μάιο του 2001. Ήταν το πρώτο μου ελεύθερο κάμπινγκ. Η μύησις. Μάιος, Κρήτη, άνευ σκηνής και ομολογουμένως άνευ, γενικότερα, κατάλληλου εξοπλισμού. Η παρέα αποτελούνταν από φοιτητές του Τμήματος Μουσικής Τεχνολογίας και Ακουστικής του Ρεθύμνου. Μόνο την Αγγελική γνώριζα. Τους άλλους τους γνώρισα εκεί. Ούτε στιγμή αυτό δε με εμπόδισε να κατατάξω αυτή την εκδρομή στις ωραιότερες εμπειρίες της ζωής μου.
Θεωρώ ότι γνώρισα την Πρέβελη στην αυθεντική της μορφή. Παρθένα, σα να μην την είχε αγγίξει ανθρώπου χέρι. Έτσι όπως πιθανότατα να ήταν και χρόνια πριν. Σημαντικό ρόλο σε όλο αυτό έπαιξε και ο Γιάννης. Ποτέ δεν κατάλαβα αν ήταν βοσκός, αγρότης ή οτιδήποτε άλλο. Έμοιαζε πάντως να είναι ο μοναδικός κάτοικος αυτού του τόπου. Για να μην πω το ξωτικό αυτού του τόπου.
Ποτέ μα ποτέ δεν έπαιρνες χαμπάρι πότε εμφανιζόταν και πότε εξαφανιζόταν. Ποτέ δεν ερχόταν να κάτσει κατευθείαν στον κύκλο που συνήθως σχημάτιζε η παρέα. Καταλαβαίναμε ότι είχε κατέβει από τα βουνά (όπου κάπου εκεί έμενε) απλά και μόνο επειδή ξαφνικά στον ήχο του κύματος και του αέρα προσθετόταν η μουσική της φλογέρας του. Καθόταν σε μια γωνιά μόνος του και έπαιζε. Για να τον βρεις έπρεπε να ακολουθήσεις τις νότες της φλογέρας και να τον προσκαλέσεις εσύ στην παρέα. Όσο για το πότε έφευγε και από ποιο δρόμο, είναι και αυτό ένα άλυτο μυστήριο, σαν τη ζωή του. Γυρνούσες κάποια στιγμή να κοιτάξεις προς τη θέση που καθότανε και αυτός είχε εξαφανιστεί. Κανείς ποτέ δεν τον έβλεπε να σηκώνεται να φεύγει. Πάντα το καταλάβαινες από την άδεια θέση. Εμφανιζόταν ξανά την άλλη μέρα.
Η τελευταία εικόνα που έχω από το Γιάννη- και δε νομίζω να σβήσει ποτέ από το μυαλό μου- ήταν το τελευταίο μου βράδυ στην Πρέβελη. Λόγω του ελλιπούς εξοπλισμού, όπως προείπα, ήμουν τυλιγμένη στο γαλάζιο sleepy μου και προσπαθούσα να κοιμηθώ ξεπαγιάζοντας από το κρύο και την υγρασία. Κοιμόμασταν όλοι γύρω από την τεράστια φωτιά που είχαμε ανάψει και εγώ κόντευε να πέσω μέσα πλησιάζοντας την κάθε τόσο όλο και πιο πολύ σε απεγνωσμένες προσπάθειες αύξησης της θερμοκρασίας του σώματός μου. Κάπως έτσι λοιπόν, με πήρε ο ύπνος και θυμάμαι να ξανανοίγω τα μάτια τη στιγμή που είχε αρχίσει να χαράζει. Ο Γιάννης ήταν όρθιος πάνω από τη φωτιά- σα να μην είχε κλείσει στιγμή μάτι- και προσπαθούσε να την αναζωπυρώσει. Βοηθούντος του φωτισμού (έβλεπα μόνο το περίγραμμά του και μία υποψία από τα μαύρα μακριά μαλλιά και τα μούσια του) αλλά και του ότι ήμουν αγουροξυπνημένη, ήταν σα να τον έβλεπα ολόκληρο μέσα στη φωτιά και όχι δίπλα σε αυτή. Η εικόνα ήταν σα να είχε ξεπηδήσει από αναβίωση Διονύσιου Μυστήριου. Μου χαμογέλασε και μου έδωσε ένα Τσιγάρο «για να ζεσταθώ». Όταν ξανάνοιξα τα μάτια μου – δεν έχω ιδέα αν είχαν περάσει 2 λεπτά ή 2 ώρες- η φωτιά έκαιγε αλλά ο Γιάννης δεν ήταν εκεί. Δεν τον ξαναείδα από τότε.
Έζησα λοιπόν την Πρέβελη με το Γιάννη, χωρίς beach bar, χωρίς ομπρέλες, χωρίς ξαπλώστρες, χωρίς ψυχή σε απόσταση χιλιομέτρων παρά μόνο με μία παρέα που τη μέρα χαιρόταν τον ήλιο και τη θάλασσα και το βράδυ πάλευε να ζεσταθεί γύρω από μία φωτιά, και το ποτάμι που ριχνόταν στη θάλασσα ενώ ταυτόχρονα διατηρούσε παγωμένα τα νερά, τα φαγητά και τα ποτά μας.
Είναι αυτονόητο λοιπόν το γιατί έτρεμα να ξαναεπισκεφτώ αυτό το μέρος και ειδικά εντός σεζόν. Πρώτα απ' όλα έτρεμα για το τι θα αντίκριζα. Δεύτερον, ήμουν σίγουρη ότι δε θα άκουγα καμία φλογέρα να παίζει και αυτό με γέμιζε μελαγχολία. Τέλος, όταν έχεις ζήσει τόσο έντονα συναισθήματα σε ένα μέρος φοβάσαι να το ξαναεπισκεφτείς γιατί ξέρεις ότι δε θα ξαναγεννηθούν εκείνα τα ίδια συναισθήματα ή τουλάχιστον άλλα παρόμοιας έντασης. Το τόλμησα τελικά (αν μπορούσα ας έκανα και αλλιώς).και παρόλο που κανένα από εκείνα τα παλιά αισθήματα δεν αναστήθηκε, ο τόπος έστω και υπό αυτές τις συνθήκες (τις καλοκαιρινές) παραμένει μαγικός.






Monday, August 17, 2009

Στης Γραμπούσας τ' ακρωτήρι...

Στης Γραμβούσας τ ακρωτήρι
Εγλεντούσα μια φορά μ’ ένα Κρητικό ψαρά

Ένα γέρο καπετάνιο ,
Που 'χε βάρκα τη χαρά, στης Γραμβούσας τα νερά.

Πλανεύτρα θάλασσα , Θάλασσα λεβεντοπνίχτρα ,
Πού ναι ο γέρος μερακλής κι ο παλιός τραγουδιστής;

Όλα τα’ άρμενα αρμενίζουν ,με πανιά και με κουπιά
στης Γραμβούσας τα νερά.

Μα του Τζέγκα τ’ αρμενάκι δεν ξαναγυρίζει πια
στης Γραμβούσας τα νερά.

Πλανεύτρα θάλασσα , Θάλασσα λεβεντοπνίχτρα ,
Πού ναι ο γέρο μερακλής, ο παλιός τραγουδιστής;

Ν' αρματώσει τη χαρά του, το τραγούδι του να πει.

Όσο λόγια κι αν γραφτούν για τ' ακρωτήρι της Γραμβούσας και το Μπάλο, όποιος δεν το δει ιδίοις όμασι δεν πρόκειται να καταλάβει...
Γι' αυτό και εγώ λέω να μην αναλωθώ σε κουβέντες. Άλλωστε, ό,τι κι αν ένιωσα επισκεπτόμενη αυτά τα δύο μέρη δε μπορώ τώρα πια να το εκφράσω με λόγια. Εκτός του ότι θα ήθελε να με αφήσουν είτε στο ένα είτε στο άλλο για μία βδομάδα και αν έρθουν μετά να με πάρουν. Πράγμα δυστυχώς πολύ δύσκολο απ' ότι έμαθα αργότερα γιατί θα με πάρει ο Κρητικός φύλακας στο κυνήγι...



Tuesday, August 11, 2009

Χανιά, Χανιά και ξανά Χανιά

Τα Χανιά αλλά και την Κρήτη γενικότερα, όσες φορές κι αν την επισκεφτώ, δεν την χορταίνω με τίποτα. Κάθε χρονιά θες να επισκεφτείς τα παλιά τα μέρη αλλά ανακαλύπτεις και καινούρια. Οπότε άστα να πάνε...

Δεν ξέρω για σας, αλλά εγώ όσες φορές κι αν περπατήσω στην Παλιά Πόλη δεν πρόκειται να βαρεθώ. Άσε που άλλο να βολτάρεις στην Παλιά Πόλη μέρα, άλλο βράδυ, άλλο την ώρα που χαράζει. Και ειλικρινά ΠΡΕΠΕΙ να το κάνεις και τις τρεις αυτές στιγμές του 24ώρου. Καταρχάς, πάντα μα πάντα το παλιό λιμάνι έχει ζωή και κόσμο. Εκτός από τη μόνιμη ζωντάνια άλλα δύο πράγματα παραμένουν σταθερά όποια ώρα της ημέρας κι αν πας: η ρακί και τα σουβλάκια (ΝΑΙ, με γιαούρτι! Γιατί είναι πεντανόστιμα!) Ομολογουμένως ταράχτηκα λίγο με το 2,50€/σουβλάκι αλλά έχω πάρα πολύ καιρό να φάω οπουδήποτε σουβλάκι οπότε δεν ξέρω που κυμαίνονται οι τιμές της αγοράς. Τουλάχιστον στα Χανιά είναι με γιαούρτι (ναι, ξέρω επαναλαμβάνομαι) και τεράστια. Οπότε ça vaut la peine.

Τις παρακάτω φωτογραφίες σίγουρα τις έχετε χιλιοδεί.
ΑΛΛΑ: οι συγκεκριμένες είναι τραβηγμένες από ΕΜΕΝΑ και όχι από κάποιο επαγγελματία φωτογράφο. Επίσης, επειδή ακριβώς είναι τραβηγμένες από εμένα δεν έχουν υποστεί ΚΑΜΙΑ ηλεκτρονική επεξεργασία για δύο βασικούς λόγους: 1) ΔΕΝ ΞΕΡΩ να το κάνω. 2) Θεωρώ δύο εντελώς διαφορετικούς τομείς την επεξεργασμένη φωτογραφία (ακόμη και αυτή που της έφτιαξες έστω και λίγο τα χρώματα και το φωτισμό) και την αυθεντική η οποία παρουσιάζεται έτσι ακριβώς όπως έχει τραβηχτεί, κι ας φαίνονται κεραίες τηλεόρασης μέσα στο πιο τέλειο τοπίο. Δεν ξέρω αν συμφωνείτε μαζί μου αλλά ούτως ή άλλως αυτό είναι μια τεράστια κουβέντα. Τέχνη πάντως τα θεωρώ και τα δύο αλλά τα διαχωρίζω. Πάει, ξέφυγα τελείως από το θέμα (και πού να δείτε και πιο κάτω). Εν πάση περιπτώσει, για τους παραπάνω λόγους θα υποστείτε για άλλη μια φορά στη ζωή σας τις παρακάτω φώτο.




Τώρα έφτασε η στιγμή να κάνω έναν εντελώς κούλό συσχετισμό: Κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Ιβίσκος το βιβλίο του Ίαν Λιδάκη, «Πέντε θάλασσες μακριά». (σελίδες: 416, τιμή: 17€.)


Έχει δηλαδή κυκλοφορήσει καιρό αλλά με τόσο φάρο Χανίων που έπεσε, εγώ τώρα έκανα το συσχετισμό και σας το παρουσιάζω.
(Κάθε φορά που κοιτάζω αυτές τις φωτογραφίες το μυαλό μου πάει στο εξώφυλλο του βιβλίου, ίσως γιατί το έχουμε πολυσυζητήσει το θέμα με κάτι φίλους). Δε θα σας κάνω copy paste το οπισθώφυλλο γιατί αυτό μπορείτε να το βρείτε οπουδήποτε. Απλά θα γράψω την προσωπική μου άποψη: οφείλω να ομολογήσω ότι στην αρχή βαρέθηκα λιγουλάκι. Μου είχε ξινίσει και λίγο το concept του Ελληνοαμερικάνου στην Κρήτη. Στη συνέχεια όμως παρασύρθηκα στις περιπέτειες του Ιδομενέα. Άλλωστε μόνο και μόνο λόγω του ονόματος του πρωταγωνιστή δε θα μπορούσα με τίποτα να το αφήσω στη μέση...Όσοι δεν ξέρετε και πολλά για την Κρήτη, μπορείτε διαβάζοντας αυτό το βιβλίο να μάθετε. Και όσοι ξέρετε ήδη αρκετά μπορείτε να αναπολήσετε. Εγώ όση ώρα διάβαζα τα γεγονότα που εξελίσσονται στο Θέρισο το μόνο που είχα στο μυαλό μου ήταν το μαγαζί του Αντάρτη. Ας περιέγραφε ο συγγραφέας άλλα μέρη, εμένα εκεί είχε κολλήσει το μυαλό μου, στον Αντάρτη και εκεί είχα πειστεί ότι εξελισσόταν η ιστορία. Ναι, το ξέρω. Είμαι κοιλιόδουλη. Αλλά στην Κρήτη και να μην είσαι κοιλιόδουλος, γίνεσαι.
Για να επανέλθω στο θέμα, αξίζει να διαβάσετε το βιβλίο μόνο και μόνο για το ένα δάκρυ (μπορεί και περισσότερα) που θα κυλήσει κάπου εκεί προς το τέλος του βιβλίου. Αν τελικά το διαβάσετε, στείλτε κανέναν σχόλιο να πείτε την άποψή σας.
Να σας πω και ένα μυστικό; Μέχρι 30/10 οι εκδόσεις Ιβίσκος δίνουν 5 αντίτυπα δωρεάν. Οπότε αν σας αρέσουν οι διαγωνισμοί σπέύσατε εδώ.

Sunday, August 9, 2009

F/B ΕΛΥΡΟΣ

Είναι πιο εύκολο να γράφεις για τα πρόσφατα γεγονότα μιας και έχεις πιο φρέσκια τη γεύση που σου άφησαν...
Έτσι και εγώ θα ξεκινήσω από το τέλος των διακοπών...
Ενδιάμεσα μπορεί να υπάρχουν και εμβόλιμα ποστ. Πώς άλλωστε θα στηρίξω και τον τίτλο του μπλογκ;


Το ΕΛΥΡΟΣ της ΑΝΕΚ είναι πολύ ωραίο πλοίο. Είναι υπερπολυτελέστατο, ειδικά αν το συγκρίνεις με αυτά που έχεις συνηθίσεις ως σήμερα να σε πηγαινοφέρνουν από τα Χανιά στον Πειραιά και αντιστρόφως (βλ. ΛΑΤΩ και ΛΙΣΣΟΣ). Δυστυχώς όμως μαζί με το πλοίο δεν ανανεώθηκε και το πλήρωμα. Εξακολουθεί να είναι τόσο αγενές όσο το έχεις συνηθίσει όλα αυτά τα χρόνια. Το μόνο που έχει αλλάξει (ελπίζω δηλαδή) είναι ότι τώρα πια δε σε ξυπνάνε με μία κλωτσιά όταν το πλοίο φτάνει στον προορισμό του. Παλιά θυμάμαι, όταν κοιμόσουν με το sleepy σου σε κάποια γωνιά του πλοίου σε ξυπνάγανε με μία ελαφριά κλωτσούλα. Δεν επιδείκνυαν όμως κανένα ρατσισμό. Το ίδιο συνέβαινε αν είχες και καμπίνα. Μόνο που εκεί την κλωτσιά την έτρωγε η πόρτα της καμπίνας. Για να μην παρεξηγηθώ: πάντα υπήρχαν και υπάρχουν φωτεινές εξαιρέσεις, όπως παντού άλλωστε.


Στο ΕΛΥΡΟΣ όμως υπάρχει μία τρομερή καινοτόμος διαφορά: απαγορεύεραι δια ροπάλου η ΟΠΟΙΑΔΗΠΟΤΕ ξάπλα σε ΟΠΟΙΟΔΗΠΟΤΕ κλειστό μέρος του πλοίου. Ένας σεκιουριτάς έρχεται και στο ανακοινώνει και κάθεται όρθιος από πάνω σου μέχρι να μαζέψεις τα μπογαλάκια σου. Ενίοτε σε ακολουθεί για να δει μη τυχόν και διαπράξεις το ίδιο έγκλημα λίγο παρακάτω. Γιατί τέτοιος ρατσισμός; Τους χαλάμε το πρεστίζ;;


Περιμένατε θάλασσες, παραλίες και ξάπλες στον ήλιο;; Χα! Την πατήσατε! Στο επόμενο ποστ!!