Thursday, July 9, 2009

Στο μαγικό κόσμο του ΙΚΑ...!

Χτες είχα την πρώτη μου επαφή με το Ίδρυμα Καταφαντασία Ασφαλίσεων. Μου είχαν πει να πάω στις 07:45 για να πάρω νούμερο. Πήγα. Πήρα το νούμερο 8. Ο γιατρός που έγραφε τα φάρμακα έφτασε στις 8.30. Πουθενά δεν αναγραφόταν τι ώρα έπρεπε κανονικά να φτάνει. Ήταν ένα γεροντάκι, που το κοιτούσες και αναρωτιόσουν γιατί δεν είναι στο καφενείο της γειτονιάς του.

Στις 9 που έπρεπε να πάρω το χάπι μου, το οποίο και έπρεπε να διαλύσω κάπου, πήγα στο καφέ του ΙΚΑ να ζητήσω ένα πλαστικό ποτήρι. Στο άκουσμα της φράσης: «Καλημέρα, μήπως έχετε ένα πλαστικό ποτηράκι;» ο αγενέστατος "κύριος" μόνο που δε με έβρισε: «Και τι θα κάνω εγώ αν δίνω σε όλους όσους μου ζητάνε, ποτήρι;» μου λέει. «Καλύτερος άνθρωπος» έπρεπε να του απαντήσω αλλά δυστυχώς το σκέφτηκα αργότερα.

Εν τέλει, πλήρωσα το πλαστικό ποτήρι 0,10€ και γύρισα στη θέση μου προσπαθώντας να με πείσω να παραμείνω ήρεμη.

Δε γινόταν όμως γιατί οι ασφαλισμένες νουμερωμένες (σ.σ.: αυτές που έχουν πάρει νούμερο) "κυρίες" στις δίπλα θέσεις είχαν αρχίσει να τη λένε σε μία άλλη που ήταν σε αναπηρικό καροτσάκι και τους έλεγε ότι δεν πρόκειται να πάει να πάρει χαρτάκι προτεραιότητας γιατί τα άτομα με ειδικές ανάγκες εξυπηρετούνται κατά προτεραιότητα. (Το έγραφε και σε 2-3 κόλλες Α4). Οι άλλες όμως ισχυρίζονταν τα κλασικά: «Δεν ήρθαμε από τις 6 το πρωί για να μας πάρεις τη σειρά» και «Τι θα γίνει αν μπαίνει ο καθένας» και «Δεν έχεις συνταγή, γι’ αυτό δεν πας να πάρεις χαρτάκι». Δε μιλούσα αλλά τελικά δεν άντεξα. Γύρισα και τους είπα ότι έχει προτεραιότητα και ότι αν έχει ή δεν έχει συνταγή δεν είναι δική τους δουλειά αλλά του γιατρού. Τελικά, η γυναίκα στο καροτσάκι πέρασε πρώτη και πολύ το ευχαριστήθηκα.

Η δική μου η σειρά έφτασε στις 10. Είχα τεράστια απορία για το πως γίνεται να χρειάζεσαι μιάμιση ώρα για να γράψεις 9 συνταγές. Όταν μπήκα κατάλαβα. Το γεροντάκι χρειαζόταν γύρω στα 6 δευτερόλεπτα για να απλώσει το χέρι να πιάσει το στυλό, άλλα τόσα για να ανοίξει το βιβλιάριο, άλλα τόσα για να ακουμπήσει το χέρι στο βιβλιάριο και ούτω καθεξής. Του μίλαγες και ήταν σα να μιλούσες μόνος σου. Δε σε άκουγε. Ούτε καν έκανε προσπάθεια. Σκέφτηκα πόση μιζέρια πρέπει να είναι να κάθεσαι για ένα 4ωρο, 5ωρο, σε αυτό το ψυχρό, άδειο, σκοτεινό, βρώμικο δωμάτιο και να γράφεις φάρμακα....


Ο θεός (ή όποιος τέλος πάντων) να μας φυλάει από τέτοιες κατάντιες σαν του καφετζή, των "κυριών", του γιατρού. Εσάς να σας φυλάει και μακριά από το ΙΚΑ. Εγώ δεν τη γλίτωσα.

No comments:

Post a Comment