Περί Θεσσαλονίκης ο λόγος...

(είναι κουνημένη, το ξέρω! Είπαμε, δεν έχω ψηφιακή!)

Τη Θεσσαλονίκη δεν την είχα ποτέ σε εκτίμηση.
Άκουγα φίλους και γνωστούς να μιλάνε με τόση έκσταση για αυτή και προσπαθούσα να βρω το λόγο. Όταν πρωτοπήγα δεν ήμουν καθόλου αρνητικά προκατειλημμένη. Είχα ακούσει τόσο καλά λόγια που περίμενα να πάω και να κατενθουσιαστώ. Δε βρήκα όμως τίποτα να με ενθουσιάσει. Αυτοκίνητα, καυσαέριο, βρώμικη θάλασσα.
Όλα αυτά μέχρι πριν 10 μέρες. Μέχρι πριν το Δεύτερο Συνέδριο Μεταφρασεολογίας.
Η Θεσσαλονίκη δε μου άρεσε μέχρι που ανακάλυψα τα Κάστρα. (Ναι, ντροπή μου, αλλά αγνοούσα την ύπαρξή τους!!)
Το σπίτι της φίλης που με φιλοξενούσε ήταν εκεί πάνω και έτσι κάθε πρωί, παρ' όλο που ξυπνούσα από τα άγρια χαράματα για να πάω να παρκολουθήσω το συνέδριο, το κέφι μου απογειωνόταν!






(δεν την απολάμβανα μόνο εγώ την περιοχή!!!)

Έτσι, λοιπόν, ανακαλύπτοντας τα Κάστρα, αγάπησα και εγώ Θεσσαλονίκη.
Πακέτο με τα Κάστρα πάει και η Ληθηνόη: πολλά και καλά κρασιά, ωραία μουσική, γλυκό μέρος, συμπαθέστατοι εργαζόμενοι.

Και άρχισα να βλέπω και άλλες ομορφιές που μέχρι πριν δεν παρατηρούσα:



Όσο για την Κυριακή, το συνέδριο είχε τελειώσει, και αλωνίζοντας την πόλη, συναντούσες ένα σωρό πράγματα που σου έφτιαχναν το κέφι, όπως:

τη μεγαλύτερη μακεδονική πίτα στον κόσμο από τα ΙΕΚ ΑΚΜΗ:


(και οι γιαγιάδες, με το κατοχικό σύνδρομο, να χώνουν με αστραπιαία ταχύτητα, όσα κομμάτια μπορούσαν, σε ό,τι σακούλα κρατούσαν. Για να πάνε αργότερα στο σπίτι, να συνειδητοποιούσαν ότι είναι αδύνατον να φάνε τόση ποσότητα πίτας μέσα στον επόμενο μήνα και να την πετάξουν!)

γκομενάκια με τέλεια σώματα να κάνουν break-dance (και να σου δίνουν ιδέες για το πως να σύρεις το χορό στο δικό σου γάμο =Ρ):



την πανελλήνια ποδηλατοπορία:



Άσε που όταν η βραδιά σου κλείνει στην Πριγκηπέσσα με το Μυστακίδη να σου λέει ιστορίες και αισιόδοξα ρεμπέτικα δε μπορείς να έχεις κανένα μα κανένα παράπονο!



(Εντάξει, δεν έκλεισε έτσι η βραδιά! Έκλεισε με πεντανόστιμη πίτσα και μπουγάτσα με κιμά! [δε σας τη συνιστούμε την τελευταία!])