Saturday, May 30, 2009

Σήμερα θα μακρυγορήσω (ή αλλιώς θα φωτομακρυγορήσω) =D

Street Art
Από κάποιο σημείο και μετά, ο δρόμος για τον Πέλεκα άρχισε να ανηφορίζει. Και όσο ανηφόριζε τόσο δεν έβλεπες ευθεία μπροστά σου. Δεν τέλειωνε η ανηφόρα. Δώστου ανηφόρα, και μετά την ανηφόρα κι άλλη ανηφόρα, κι άλλη ανηφόρα. Προκειμένου λοιπόν να μην ξεβαλικέψω και το πάρω περπατώντας παίζοντάς το κουρασμένη ποδηλάτισσα - καθ' ότι δεν είμαι και ο Λανς Άρμστρονγκ- αποφάσισα να το παίξω λάτρης της street art. Έτσι, δε θα έκανε μπαμ ότι τα είχα φτύσει και το έπαιρνα με τα πόδια. Ιδού λοιπόν το αποτέλεσμα:















επιτέλους, τέλος


Παραλία Πέλεκα

Ο Πέλεκας (ή Κοντογυαλός) είναι πολύ ωραίο μέρος. Ειδικά όταν το κοιτάς από ψηλά.


Η θάλασσα και τα νερά της - γιατί αυτό μας ενδιαφέρει πρωτίστως- είναι υπέροχα και καταγάλανα. Από την άλλη όμως άποψη, είναι σα να βρίσκεσαι στο κέντρο της Αθήνας και να ζεις τον κλασικό διαχωρισμό: Κολωνάκι-Εξάρχεια. Ο Πέλεκας λοιπόν είναι η κερκυραϊκή Ναυαρίνου-Σκουφά. Στη Σκουφά, από τη μία μεριά της παραλίας δηλαδή, τεράστιες ξενοδοχειακές μονάδες με ομπρέλες και ξαπλώστρες, που το μόνο που καταφέρνουν είναι να καταστρέφουν το τοπίο.


Από την άλλη μεριά, στη Ναυαρίνου δηλαδή, ούτε ομπρέλες, ούτε ξαπλώστρες, ούτε ξενοδοχεία. Επικρατεί η απόλυτη ηρεμία που κατά διαστήματα χαλάει μόνο από τη φωνή: "Ice cream, Ice coffee" (με το c συριστικό) του τύπου που ανεβοκατεβαίνει την παραλία αγκαλιά με ψυγειάκια και δίσκους με λουκουμάδες, πατατάκια και ό,τι μπορείς να φανταστείς.



Και στην άκρη-άκρη μία καφετέρια που έχει όλα τα φόντα για να είναι το άσυλο το free campers: παρακμιακές εγκαταστάσεις, ιδιοκτήτες σε φάση είμαι στην κοσμάρα μου και γουστάρω, 2€ ο καφές και άλλα πολλά! Κατί δηλαδή σε στυλ Όαση στη Νίσυρο, Φοίνικας στα Κούφο, Παπαδιά στην Ανάφη κ.ο.κ.


Πριν την επισκεφτώ ξάπλωσα στην παραλία και έζησα αυτό το λήθαργο που λατρεύω, που είσαι κάπου μεταξύ ύπνου και ξύπνιου και το ΜΟΝΟ που ακούς είναι το κύμα που σκάει. Μόλις συνήλθα από αυτή τη φάση συλλογίστηκα πόσο καιρό είχα να το ζήσω αυτό. Και είχα πραγματικά ΠΟΛΥ καιρό!

Ο Γατούλης ήρθε μόλις είχα αποφασίσει να πάρω το δρόμο της επιστροφής να μου πει μια καλησπέρα.



[Ως γνωστόν ότι ανεβαίνει κατεβαίνει. Η επιστροφή λοιπόν ήταν σκέτη απόλαυση με 4 χιλιόμετρα να φύγουν νερό με 40 km/h χωρίς ούτε μία πεταλιά!!]



Friday, May 29, 2009

ATM? Who is this alien?

Για όσους αντικρίζουν πρώτη φορά στη ζωή τους ΑΤΜ, και όχι μόνο!
Στο κέντρο της Κέρκυρας παρακαλώ! Όχι σε κάποιο χωριό!

Tuesday, May 26, 2009

Καφεϊνοκαταστάσεις...


Αν ποτέ ο δρόμος σας φέρει μία ωραία πρωία (απογευματία, βραδία) στην Κέρκυρα, και ακόμη χειρότερα έξω από το καφέ-μπαρ-εστιατόριο της φωτογαφίας, εν ονόματι "ΑVRΑ" (στο δρόμο για Μπενίτσες) θα σας συμβούλευα να μην ενδώσετε στην ωραία θέα προς το Ποντικονήσι και να μην κάτσετε.


Εκτός αν, το να γευτείτε το χειρότερο καφέ της ζωής σας δεν παίζει κανένα ρόλο για σας. Ή εκτός αν είστε λάτρης ή συλλέκτης των χειρότερων εμπειριών οπότε μπορείτε να κάτσετε χωρίς καμία αμφιβολία. Άλλωστε, όπως βλέπετε και από τη signature (inside joke) δεν απευθύνεται σε Έλληνες πελάτες.

Για όλους τους υπόλοιπους όμως, θα διηγηθώ εν συντομία την πικρή μου ιστορία (Σε αντίθεση με τον καφέ μου που αν και τον πίνω σκέτο, πανπικρο δηλαδή, του έχω ιδιαίτερη αδυναμία).
Κάτσαμε λοιπόν στο εν λόγω μαγαζί με το Μαριαννιώ και τον Κούκο μου. Ένα φρέντο εσπρέσο εγώ (σκέτο είπαμε), ένα φρέντο καπουτσίνο η Μαριάννα (μέτριο) και ένα διπλό εσπρέσο ο Κούκος. (Με τον τελευταίο, αν και δεν πινόταν δε θα ασχοληθούμε). Καταφτάνουν λοιπόν τα 3 καφεδάκια με το ιδιαίτερα χαμογελαστό (fake) σερβιτόρο.
Μόλις αυτός απομακρύνεται γευόμαστε την πρώτη τζούρα και τα πρώτα καχύποπτα βλέμματα ανταλλάσσονται μεταξύ μας. Εν τω μεταξύ δε χρειαζόταν καν να τα γευτούμε. Ο καφές της Μαριάννας ήταν ολόιδιος με τον δικό μου (ίχνος γάλατος δλδ, λες και νήστευε) με τη μόνη διαφορά, ότι είχε στον πάτο του ποτηριού την αχτύπητη ζάχαρη. Εγώ αντιλαμβάνομαι αυτοστιγμεί ότι δεν πρόκειται για καφέ μηχανής αλλά για το χτυπητό Nescafe espresso, μιας και έχω τον ίδιο στο σπίτι. (Λυπάμαι για τη διαφήμιση αλλά πρέπει να δώσω σε όλους σας να καταλάβετε με πάσα λεπτομέρεια!)

Αποφασίσαμε να μη χαλάσουμε ιδιαίτερα τη διάθεσή μας και να απολαύσουμε τη θέα. Το γελαστό παιδί όμως (ο σερβιτόρος, ντε) δε είχε την ίδια άποψη. Μας πλησίασε και χαμογελαστά μας ρώτησε γιατί δεν πίνουμε τους καφέδες μας. Του εξηγήσαμε ευγενικά ότι δεν πίνονται. Μας εξήγησε ευγενικά ότι έτσι τους φτιάχνουν και ρώτησε τη Μαριάννα αν θέλει να της προσθέσει λίγο γάλα.
Διάλογος ανάμεσα στο σερβιτόρο και τον Κούκο:

Κ: Ποιος καφές έχει 3,50€;

Σ: Ο Φρέντο Καπουτσίνο (τον γράφω με κεφαλαίο για να δείξω ότι και ο καφές μπορεί να έχει ονοματεπώνυμο και κατ' επέκταση προσωπικότητα)

Κ: Μα δε μας φέρατε φρέντο καπουτσίνο. Και οι δύο φρέντο εσπρέσο ήτανε.

Σ: Όχι. Ο ένας ήταν καπουτσίνο.

Κ: Μα αφού κανένας από τους δύο καφέδες δεν είχε αφρόγαλα. Αυτή είναι η διαφορά ανάμεσα στον καπουτσίνο και τον εσπρέσο.

Σ: Αν θέλετε να σας προσθέσουμε από πάνω λίγο γάλα. Αλλά εμείς εδώ έτσι τους κάνουμε.

Κ: Να ρωτήσουμε αυτόν που φτιάχνει τους καφέδες ποια η διαφορά ανάμεσα στους δύο;

Σ: Να σας προσθέσω λίγο γάλα άμα θέλετε.

Αποχώρηση του σερβιτόρου, αυτή τη φορά με το χαμόγελο να αργοσβήνει.
Δε μας άφηνε όμως και στην ησυχία μας!! Μετά από ένα τέταρτο καταφτάνει με το χαμόγελο να έχει επανακάμψει στο πρόσωπό του:

Σ: Ναι, αλλά μας στενοχωρείτε τώρα που δεν πίνετε τα καφεδάκια σας.

Και αφού προηγείται ένας διάλογος σχεδόν ίδιος και απαράλλακτος με τον προηγούμενο, ω! εκ του θαύματος! γίνεται η μεγάλη αποκάλυψη!!!!

Σ: Η διαφορά ανάμεσα στους δύο καφέδες είναι ότι στο κόψιμο του καφέ. Στον καπουτσίνο κόβουμε τον καφέ 3 φορές στο μηχάνημα ενώ στον καπουτσίνο 1.

Ουφ! Άυτό ήταν; Και γιατί δεν το έλεγες τόση ώρα ρε χριστιανέ και μας έσκασες;

Sunday, May 17, 2009

Περί Θεσσαλονίκης ο λόγος...




(είναι κουνημένη, το ξέρω! Είπαμε, δεν έχω ψηφιακή!)

Τη Θεσσαλονίκη δεν την είχα ποτέ σε εκτίμηση.
Άκουγα φίλους και γνωστούς να μιλάνε με τόση έκσταση για αυτή και προσπαθούσα να βρω το λόγο. Όταν πρωτοπήγα δεν ήμουν καθόλου αρνητικά προκατειλημμένη. Είχα ακούσει τόσο καλά λόγια που περίμενα να πάω και να κατενθουσιαστώ. Δε βρήκα όμως τίποτα να με ενθουσιάσει. Αυτοκίνητα, καυσαέριο, βρώμικη θάλασσα.
Όλα αυτά μέχρι πριν 10 μέρες. Μέχρι πριν το Δεύτερο Συνέδριο Μεταφρασεολογίας.
Η Θεσσαλονίκη δε μου άρεσε μέχρι που ανακάλυψα τα Κάστρα. (Ναι, ντροπή μου, αλλά αγνοούσα την ύπαρξή τους!!)
Το σπίτι της φίλης που με φιλοξενούσε ήταν εκεί πάνω και έτσι κάθε πρωί, παρ' όλο που ξυπνούσα από τα άγρια χαράματα για να πάω να παρκολουθήσω το συνέδριο, το κέφι μου απογειωνόταν!






(δεν την απολάμβανα μόνο εγώ την περιοχή!!!)

Έτσι, λοιπόν, ανακαλύπτοντας τα Κάστρα, αγάπησα και εγώ Θεσσαλονίκη.
Πακέτο με τα Κάστρα πάει και η Ληθηνόη: πολλά και καλά κρασιά, ωραία μουσική, γλυκό μέρος, συμπαθέστατοι εργαζόμενοι.

Και άρχισα να βλέπω και άλλες ομορφιές που μέχρι πριν δεν παρατηρούσα:



Όσο για την Κυριακή, το συνέδριο είχε τελειώσει, και αλωνίζοντας την πόλη, συναντούσες ένα σωρό πράγματα που σου έφτιαχναν το κέφι, όπως:

τη μεγαλύτερη μακεδονική πίτα στον κόσμο από τα ΙΕΚ ΑΚΜΗ:


(και οι γιαγιάδες, με το κατοχικό σύνδρομο, να χώνουν με αστραπιαία ταχύτητα, όσα κομμάτια μπορούσαν, σε ό,τι σακούλα κρατούσαν. Για να πάνε αργότερα στο σπίτι, να συνειδητοποιούσαν ότι είναι αδύνατον να φάνε τόση ποσότητα πίτας μέσα στον επόμενο μήνα και να την πετάξουν!)

γκομενάκια με τέλεια σώματα να κάνουν break-dance (και να σου δίνουν ιδέες για το πως να σύρεις το χορό στο δικό σου γάμο =Ρ):



την πανελλήνια ποδηλατοπορία:



Άσε που όταν η βραδιά σου κλείνει στην Πριγκηπέσσα με το Μυστακίδη να σου λέει ιστορίες και αισιόδοξα ρεμπέτικα δε μπορείς να έχεις κανένα μα κανένα παράπονο!



(Εντάξει, δεν έκλεισε έτσι η βραδιά! Έκλεισε με πεντανόστιμη πίτσα και μπουγάτσα με κιμά! [δε σας τη συνιστούμε την τελευταία!])

Saturday, May 16, 2009

Κατσαριδάκι, αγάπη μου...

ή αλλιώς γαλλιστί: cafardette, mon amour!



(Reminder: κλικάρουμε για να μεγενθύνουμε!)

Και για να μην ξεχνιόμαστε, ο διάλογος-ατάκα της χτεσινής μέρας:
Ανάμεσα σε δύο κυρίες εν ώρα πτήσης, ξεφυλλίζοντας το περιοδικό του αεροπλάνου:
- Ο Da Vinci πάει Ηράκλειο
- Τι πάει να κάνει;
- Να εκτεθεί!
(recorded by: Marianniw)

Wednesday, May 13, 2009

Λίγα ψίχουλα επαγγελματικής (φωτογραφικής) σου γυρεύω....

Όχι ότι μου φταίει ΜΟΝΟ η φωτογραφική μου που είναι έτσι οι φωτογραφιούλες αλλά παίζει και αυτό το ρόλο της...





Tuesday, May 12, 2009

Βρείτε το πρόσωπο...!

Αυτή τη φορά, ο νικήτης δεν κερδίζει τίποτα!

Ατακών συνέχεια...

Μιας και όλως τυχαίως ξεκίνησε η συλλογή ατακών:


Πολύ όμορφη κοπέλα στο Μικρό Καφέ χτες, ενώ είχε περιμαζέψει ένα χνουδωτό τετράποδο-γλύκα:
- Αυτό το σκυλί είναι πολύ Σπιανάδα στυλ!

Λαμιαίος καθηγητής γυμναστικής:
- Να φοράτε πάντα κάλτσες γιατί απορροφούν το ποδαρικό οξύ!


Tuesday, May 5, 2009

Βίκυ 'ς parole:

"Μου χαλάει τη Ζεν κατάσταση που προσπαθώ να φτιάξω καλοκαιριάτικα!"