Tuesday, April 28, 2009

out of time...

Το ξέρω ότι είμαι ανεπίκαιρη αλλά επειδή με αγαπάτε θα ανεχτείτε 2 φωτογραφιούλες, έτσι για το καλό!

Στην αρχή όλα έμοιαζαν ήρεμα και γαλήνια. Οι βαρκούλες αρμένιζαν, ο ήλιος έλαμπε, το άλογο λιαζόταν...:







Μετά πήγαμε στο Παλιό Φρούριο για καφέ. Δεν είχαμε καμία πρόθεση να τιμήσουμε οποιαδήποτε άλλη καφετέρεια με την παρουσία μας, αλλά ούτως ή άλλως κάτι τέτοιο θα ήταν σενάριο επιστημονικής φαντασίας. Ήταν λες και όλη η Ελλάδα είχε συγκεντρωθεί στην Κέρκυρα. Εγώ είμαι σίγουρη ότι είχαν βάλει και όλα τα μέσα που είχαν και δεν είχαν (υπουργούς, βουλευτές, ξέρετες πώς πάνε αυτά) για να βρουν μία θέση σε οποιοδήποτε τετράποδο αντικείμενο βρισκόταν σε περίμετρο 6 χλμ από το κέντρο του νησιού. Στο Π. Φρούριο, για να επανέλθω, κάναμε να παραγγείλουμε ώρες. Η Αθηνά με το Στέλιο ανέβηκαν μέχρι την κορφή, έκατσαν, κατέβηκαν και μετά καταφέραμε να παραγγείλουμε. Για να καταλάβετε για τι καθυστέρηση μιλάμε, στην εκκλησία, ακριβώς από κάτω, είχαν θάψει τον κύριο με όλες τις απαιτούμενες τελετές, τον είχαν θρηνήσει, είχαν στολίσει τον επιτάφιό του, και τον έβγαζαν σεργιάνι (στη λεγόμενη περιφορά αναφέρομαι):



Αυτός ήταν ο δεύτερος επιτάφιος που συναντάγαμε τυχαία. Μετά, συνειδητοποιήσαμε ότι τη Μ. Παρασκευή στην Κέρκυρα, όπου σταθείς κι όπους βρεθείς, ένας επιτάφιος έρχεται κατά πάνω σου. (Συμβουλή: ο καλύτερος τρόπος για να μπορέσεις να προχωρήσεις, και με κάποιο τρόπο να φτάσεις στον προορισμό σου, είναι να ακολουθείς από πίσω τις μπάντες. Είναι το μόνο σύνολο ανθρώπων που κάτι τέτοιες ώρες κινείται και μάλιστα με σταθερό ρυθμό!)



Εδώ έχουμε το δεύτερο και τον τρίτο επιτάφιο που ήρθε και μας βρήκε. Κάπου εκεί σταματήσαμε να μετράμε και στεκόμασταν απλά στην άκρη για να παρακολουθήσουμε (δεν είχαμε ακόμη ανακαλύψει το κόλπο με τις μπάντες).



Λάμπες μωβ, ως ένδειξη πένθους. Για τους λάτρεις του χρώματος (καλήν ώρα) ήταν μαγικά:



Κόσμος παντού, παντού, παντού:



Μ. Σάββατο στις 11 κανατοπόλεμος. Εγώ έμαθα μόνο για μία προσγείωση ενός κυρ μπότη στο κεφάλι μιας άτυχης κοπέλας και άλλη μία μισοαιματηρή μάχη, ανάμεσα σε έναν ολυμπιακάκια και έναν παναθηναϊκάκια την ώρα που μία στάμνα, βαμμένη στα χρώματα του πρώτου, προσγειωνόταν στα, μετρημένα στα δάχτυλα του ενός χεριού, τετραγωνικά εκατοστά, τα οποία δεν κατακλύζονταν από κόσμο!









Το βράδυ ο κύριος για να σταματήσει να μας παιδεύει αποφάσισε να αναστηθεί...



Οι φωτογραφίες της επομένης φυλάσσονται σε θυρίδα τριπλοασφαλισμένη ενώ οι επιστήμονες ακόμη ερευνούν το πως οι 4 νεαρές που καταβρόχθισαν τον αγλέουρα βρίσκονται ακόμη εν ζωή. Θα φταίει το αναστάσιμο κλίμα της ημέρας. Είχαμε και 2 άντρες στην παρέα αλλά αυτοί εγκατέλειψαν
αμαχητί.

Sunday, April 19, 2009

Ένα τοτέμ στην.... Κέρκυρα!

...γιατί τελικά οπουδήποτε, μπορείς να συναντήσεις οτιδήποτε!

Εντυπώσεις από το Πάσχα στην Κέρκυρα προσεχώς...!

Saturday, April 18, 2009

Πώς να κλειδώσεις την πόρτα του σπιτιού σου και το ποδήλατό σου ταυτόχρονα...!

...ή αλλιώς, για να το δούμε και από την άλλη πλευρά: πώς παραβιάζοντας μία πόρτα κλέβεις ταυτόχρονα και ένα ποδήλατο!
Πρακτικές κερκυραϊκές λύσεις:

Saturday, April 4, 2009

Slumdog Millionaire

Είδα επιτέλους το Slumdog Millionaire στο μοναδικό κινηματογράφο της Κέρκυρας. Ο ‘Ορφέας’ έφερε την ταινία για μία και μοναδική μέρα. Γιατί εδώ και ένα μήνα (και ίσως και για τον επόμενο) παίζει το Σ.Ε.Ξ.. Προφανώς λοιπόν φοβόταν ότι θα πέσει έξω αν έφερνε το slumdog σε κανονικές προβολές. Τέλος πάντων, τσακιστήκαμε να πάμε εκείνη τη μία και μοναδική συγκεκριμένη μέρα γιατί ξέραμε ότι δε θα είχαμε άλλη ευκαιρία. Ευτυχώς, δεν το μετανιώσαμε. Αν έλειπε και η μπολυγουντιά στο τέλος θα συνέχιζα να κλαίω και στους τίτλους του τέλους, πράγμα που τελικά αποφεύχθηκε πολύ εύκολα εφόσον οι δύο πανδυστυχείς πρωταγωνιστές που είχαν περάσει τα χίλια μύρια, ξαφνικά μεταμορφώθηκαν στους πιο ευτυχισμένους star και επιδόθηκαν στο χορό! Εν παση περιπτώσει, το ξεπέρασα αυτό και μαζί με το Παράδεισος στη Δύση ήταν οι δύο ταινίες που φέτος με συγκλόνισαν, με ενθουσίασαν, με συγκίνησαν. Και είχα να τα πάθω όλα αυτά από το La vie en rose. Γενικότερα νιώθω σαν ο κινηματογράφος να έχει μία μόνιμη φθίνουσα πορεία τα τελευταία χρόνια μιας και βρίσκονται ταινίες να με ενθουσιάσουν όλο και πιο σπάνια (ή απλά γέρασα). Αλλά δε θέλω να το παίξω κριτικός κινηματογράφου. Απλά βλέποντας το slumdog μου είχαν καρφωθεί στο μυαλό οι παρακάτω φωτογραφίες που τις είχα τραβήξει πριν πολύ καιρό κάπου έξω από την Άμφισσα.