Monday, March 30, 2009

Η Κέρκυρα που αλλάζει

Η Κέρκυρα είναι ξαφνικά σα να κάθεται σε αναμμένα κάρβουνα. Άνθρωποι έχουν ξεφυτρώσει από παντού και καθαρίζουν, επισκευάζουν, ανακαινίζουν, στολίζουν. Τόση φρέσκια μπογιά είχες να μυρίσεις από την τελευταία φορά που έβαψες το σπίτι σου ή έστω που έβαψε το σπίτι του κάποιος γνωστός σου. Στενά που μέχρι πριν λίγες μέρες ήταν το απόλυτο άδειο ξαφνικά έχουν γεμίσει με φουλάρια, δερμάτινα πορτοφολάκια, κουμ-κουάτ, γλυκά του κουταλιού, μαντολάτα, αναμνηστικά. Γωνιές που όλο το χειμώνα ούτε καν μπορούσε να περάσει από το μυαλό σου ότι στεγάζουν κάποιο μαγαζάκι, έχουν ζωντανέψει. Είναι σα να σε σηκώσανε το βράδυ που κοιμόσουν και να σε μεταφέρανε σε ένα άλλο νησί, παρόμοιο. Μέχρι και οι ζητιάνοι, επαίτες και προφήτες (όπως λέει περίπου και το τραγούδι) έχουν πολλαπλασιαστεί. Το ξωτικό μας, στο κλίμα των ημερών και αυτό, έκοψε τα μαλλιά του! Η Δημοτική Αστυνομία έχει αρχίσει από να κόβει κλήσεις πολύ πιο ένθερμα απ’ ότι το χειμώνα. Προφανώς προς παραδειγματισμό των υπολοίπων. Να παραδειγματίσουν τώρα τους ντόπιους ή τους όποιους άλλους ώστε το Πάσχα να έχουν να αντιμετωπίσουν μόνο τους νεοφερμένους. Τα έργα που γινόντουσαν σε όποιο σημείο της πόλης υπήρχε θάλασσα, έχουν σχεδόν ολοκληρωθεί! Μέχρι και οι τεράστιες τρύπες στα πεζοδρόμια (βλ. πόστ Ιανουρίου) έχουν αρχίσει να κλείνουν. Πού θα μου πάει, κάποια στιγμή θα μπω και εγώ στο κλίμα των ημερών! Θα καθαρίσω την αυλή, θα πάρω και καινούριες καρέκλες! Προς το παρόν έκανα το βασικότερο βήμα όλων: αγόρασα ένα μπουκάλι Batida de Coco για τα κοκτέιλ που θα ακολουθήσουν! Η ΥπερΔήμητρα αν και είναι πολύ υπεράνω από όλα τα άλλα σούπερ μάρκετ (στα 1000€ λογαριασμό δώρο 10€ !!!) δεν είχε σέικερ, οπότε θα απευθυνθώ αλλού! Ήμουν όλη μέρα με ένα χαμόγελο σχηματισμένο στο πρόσωπο, μέχρι που είδα έναν παππού και μία γιαγιά να κουβαλάνε μία εξάδα νερά και ταυτόχρονα να κρατιούνται χέρι και έβαλα τα κλάματα.

Saturday, March 28, 2009

Μαντέψτε πού!

Μαντέψτε από πού είναι αυτή η φωτογραφία!
Ο νικητής κερδίζει...κερδίζει...χμμμ...κάτι που δεν το έχω σκεφτεί ακόμα!
Ακούω προσφορές!

Thursday, March 19, 2009


ΠΑΤΡΙΔΑ
Λοιπόν αγρίεψε ο κόσμος σαν καζάνι που βράζει,
σαν το αίμα που στάζει, σαν ιδρώτας θολός
πότε πότε γελάμε, πότε κάνουμε χάζι
και στα γέλια μας μοιάζει να γλυκαίνει ο καιρός

Μα όταν κοιτάζω τις νύχτες τις ειδήσεις να τρέχουν
ξέρω ότι δεν έχουν νέα για να μου πουν
ήμουν εγώ στη φωτιά κι ήμουν εγώ η φωτιά
είδα το τέλος με τα μάτια ανοιχτά

Είδα τον πόλεμο φάτσα, τη φυλή και τη ράτσα
προδομένη από μέσα απ’ τους πιο πατριώτες
να ’χουν τη μάνα μου αιχμάλωτη με τ’ όπλο στο στόμα
τα παιδιά τους να μπαίνουν σήμερα στη Βουλή

Κάτω από ένα τραπέζι, το θυμάμαι σαν τώρα,
με μια κούπα σταφύλι στου βομβαρδισμού την ώρα
είδα αλεξίπτωτα χίλια στον ουρανό σα λεκέδες
μου μιλούσε ο πατέρας μου να μη φοβηθώ:
«κοίταξε τι ωραίοι που είναι, κοίταξε τι ωραίοι που είναι»

Είδα γονείς ορφανούς, ο ένας παππούς απ’ τη Σμύρνη
στη Δράμα πρόσφυγας πήγε να βρει βουλγάρικη σφαίρα
κι ο άλλος Κύπριος φυγάς στο μαύρο τότε Λονδίνο
στα 27 του στα δύο τον κόψαν’ οι Γερμανοί

Είδα μισή Λευκωσία, βουλιαγμένη Σερβία
στο Βελιγράδι ένα φάντασμα σ’ άδειο ξενοδοχείο
αμερικάνικες βόμβες και εγώ να κοιμάμαι
αύριο θα τραγουδάμε στης πλατείας τη γιορτή

Είδα κομμάτια το κρέας μες τα μπάζα μιας πόλης
είδα τα χέρια, τα πόδια, πεταμένα στη γη
είδα να τρέχουν στο δρόμο με τα παιδιά τους στον ώμο
κι εγώ τουρίστας με βίντεο και φωτογραφική

Εδώ στην άσχημη πόλη που απ’ την ανάγκη κρατιέται
ένας λαός ρημαγμένος μετάλλια ντόπας ζητάει,
Ολυμπιάδες - κι η χώρα ένα γραφείο τελετών
θα σου ζητήσω συγγνώμη που σε μεγάλωσα εδώ

Τους είχα δει να γελάνε οι μπάτσοι κι απ’ την Ομόνοια
να πετάνε δακρυγόνα στο πυροσβεστικό
στο παράθυρο εικόνισμα άνθρωποι σαν λαμπάδες
και τα κανάλια αλλού να γυρνούν το φακό

Είδα μετά τους δικούς μου να περνούν τη Γραμμή
για μια πόρνη φτηνή ή για καζίνο και πούρα
έτσι κι αλλιώς μπερδεμένη η πίστη μας η καημένη
ο Σολωμός με Αρμάνι και την καρδιά ανοιχτή

Δεν ψάχνω ο εαυτός μου να ’ναι τόπος δικός μου
ξέρω πως όλα αν μου μοιάζαν θα ’ταν αγέννητη η Γη
δε με τρομάζει το τέρας ούτε κι ο άγγελός μου
ούτε το τέλος του κόσμου, με τρομάζεις εσύ

Με τρομάζεις ακόμα οπαδέ της ομάδας
του κόμματος σκύλε, της οργάνωσης μάγκα
διερμηνέα του Θεού, ρασοφόρε γκουρού
τσολιαδάκι φτιαγμένο, προσκοπάκι χαμένο

Προσεύχεσαι και σκοτώνεις, τραυλίζεις ύμνους οργής
έχεις πατρίδα το φόβο, γυρεύεις να βρεις γονείς
μισείς το μέσα σου ξένο κι όχι, «δεν καταλαβαίνω
δεν ξέρω πού πατώ και πού πηγαίνω»

Καινούριος Αλκίνοος. Το τραγούδι η μαύρη πραγματικότητα του κόσμου μας.
Ο δίσκος πολύ καλός, μου άρεσε από την πρώτη κιόλας ακρόαση, πράγμα που μου συμβαίνει σπάνια. Έρχεται να αποδείξει το αντίθετο σε αυτούς που υποστηρίζουν ότι η έμπνευση στερεύει μετά τα 40 (εκτός αν τα τραγούδια τα είχε χρόνια πριν και τα φυλούσε για τώρα! =Ρ) και σε όσους ήταν επιφυλακτικοί (σε αυτούς κατατάσσομαι και εγώ) λόγω της "αγρανάπαυσης". Πάντως, αν σκεφτείς ότι ξαφνικά όλοι αρχίζουν να εκδίδουν σταχυολογήσεις (για να υμνήσουμε και τον τίτλο του blog) των τραγουδιών, που έχουν κατά καιρούς τραγουδήσει ή που έχουν δώσει σε άλλους να τραγουδήσουν (βλ. Περίδης, Παπάζογλου, Καλημέρη κ.ο.κ.), λες και φοβούνται μην τους ξεχάσουμε, το ότι ο Αλκίνοος βγάζει ΚΑΙΝΟΥΡΙΟ δίσκο, με ΚΑΙΝΟΥΡΙΑ τραγούδια, ω! αυτό είναι έκπληξη.
(Μέχρι και ο Καρράς έβγαλε δίσκο με διασκευές σε τραγούδια του Μάλαμα, του Περίδη κ.α. αλλά τουλάχιστον αυτός μπορεί να θεωρεί ότι δίνει στα τραγούδια τη διάσταση που- επιτέλους- τους άξιζε!)

Sunday, March 15, 2009

Επιτέλους! Γεύση νησιού!

Ευτυχώς που πρόλαβα να δείξω την ομπρέλα μου, γιατί πλέον ξεκινήσανε τα μπάνια! Αλλά ο ήλιος δεν καίει πολύ οπότε δεν τη χρησιμοποιώ ακόμη στη θάλασσα και έτσι δε θα την βλέπατε!
Επιτέλους αρχίζω να νιώθω ότι είμαι σε νησί!
Και σε αυτό, μεγάλο ρόλο παίζει η άφιξη της Ευτέρπης!Ευχαριστώ Κούκε μου που πέρασες μαζί της βουνά και θάλασσες για να μου τη φέρεις! Την καβαλάω (Περί ποδηλάτου ο λόγος! Δεν πρόκειται για καμιά φοράδα!) και πάμε μαζί βόλτες προς εξερεύνηση της Κέρκυρας! Όπου πάει δρόμος χωνόμαστε και εμείς να δούμε πού θα μας βγάλει!
Σήμερα πήγαμε βόλτα στο Μον ρεπό!
Και αν δεν το ζούσα δε θα συνειδητοποιούσα τον πόσο καιρό είχα να δω και να περπατήσω μέσα σε τόσο πράσινο!
Περπατούσα και μύριζα γύρω μου "πευκίλα", μυρωδιά που κόντευα να ξεχάσω! Για να μη μιλήσω για τα κουκουνάρια που έπιασα στα χέρια μου και συνειδητοποίησα ότι είχα να πιάσω κουκουνάρι πιθανότατα από τα Χριστούγεννα της παιδικής μου ηλικίας που τα μαζεύαμε για να τα βάψουμε με μπογιές και χρυσόσκονες και να τα στολίσουμε!
Άσε που από παντού ξεφύτρωναν μονοπατάκια που σε προκαλούσαν να τα εξερευνήσεις!
Τα πιο δύσβατα έβγαζαν στις πιο όμορφες παραλιούλες! Ολόδικές σου!
Οι βουτιές στη θάλασσα η πιο δυνατή υπενθύμιση ότι είσαι ζωντανός!

Στέκεσαι στην άκρη. Παίρνεις φόρα, τρέχεις, τρέχεις και φτάνοντας στο τέρμα απλά βουτάς:


Και ελάχιστες από τις σημερινές απολαυστικές μου στιγμές:










Wednesday, March 11, 2009

Policemania

Ναι, ξέρω, είμαι λίγο ανεπίκαιρη, θα έπρεπε να έχω πσοτάρει αυτό το τραγουδάκι καιροοοό πριν αλλά δυστυχώς κάτι μου λέει ότι πάντα θα είναι διαχρονικό!

Βίζα σε μετανάστες Αλβανία
νταβαντζιλίκι σε πουτάνες Ουκρανία
βρήκα επιτέλους κάτι να σπάσω την ανία,
θα πάω στην πολισμανία.
Κλήσεις σε εγκληματίες με παπάκια
ξύλο σε επικίνδυνα παιδάκια
έξτρα φράγκα από μπαράκια
καλό παιδί η μαμά το κάνει μάκια.
Αγκαζέ με οικοδόμους και με κνίτες σε πορεία
ντόβα σε μια πατρίδα με ιστορία
από ένα Astra θα υπακούω σε άστρα
χοιρινό με πατάτες στη γάστρα.
Σαν τον Zorro θα τιμωρώ με δερμάτινα και Ζ
ήμουν στο ζήτα μπροστά μου όλοι πίτα
έχω πιστόλι και στολή θα βρώ γυναίκα
ένας πολισμάνος μύθος σαν τον Μπέκα.
Στο σώμα ασφαλείας κάποιου επισήμου
θα κρύβεται η gay ψυχοσύνθεσή μου
τη δασκάλα που με χτύπαγε δεν θα κατηγορώ,
αφού το γκλόμπ μου τώρα θα ’ναι συνέχεια σκληρό.

Μανία! Είπα να σπάσω την ανία.
Μανία! Θα πάω στην πολισμανία.
Μανία! Να υπακούω σε άστρα.
Μανία! Γουρουνάκι στη γάστρα.

Ήμουνα βέρος Πειραιώτης μάγκας άντρας
και τώρα γάβρος στα κεντρικά της Αλεξάνδρας
Ω, μπαμπά πόσο μου λείπεις
κι ο παππούλης μου ο Χιτης που μισούσε όλους τους χίπις.
Κι ο θείος ο Ορέστης που ήταν χέστης
που μας ντρόπιασε όταν πήγε πυροσβέστης
εγώ θα σας τιμήσω, θα χαίρεται όλο μου το σοι
θα ’μαι καβλόμπατσος δυο μέτρα μπόι.
Θα κάνω βάρη, θα παίρνω τρείς και εξήντα
θα βγάλω το άχτι μου θα ’μαι συνέχεια στη σπήντα
θα αρχίσω σεμινάρια στα οικονομικά
θα δέρνω όποιον δεν λέει καλά τα Ελληνικά.
Θα χώνομαι σε γιάφκες θα αφανίσω τα πρεζόνια
θα παίρνω μεταθέσεις παρέα με γαλόνια
θέλω η μάνα μου να βγεί παράθυρο στο ΣΚΑΪ
με τίτλο: «Μάνα μπάτσου που γαμάει».
Να σπάσουν τα τηλέφωνα οι βλάχοι απ’το χωριό
να λένε στη μανούλα μου για το λεβέντη γιο
δουλειές με φούντα, τα χρόνια που ’ν ’ τα
Γιατί δεν πρόλαβα γαμώτο μου τη χούντα.

Policemania-Vavylona

__________________

Wednesday, March 4, 2009

Καθρέφτη, καθρεφτάκι έχεις δει πιο όμορφη ομπρέλα;

Και επειδή θα περάσει ΚΑΙ η άνοιξη και θα έρθει ΚΑΙ το καλοκαίρι και εγώ δε θα έχω αξιωθεί ακόμη να σας δείξω την ομπρέλα μου ας το κάνω τώρα που οι βροχές στην Κέρκυρα καλά κρατούν ακόμη! Την οποία, να σημειώσω, θαυμάζω, αγαπώ και έχει τα ίδια δικαιώματα με εμένα!




Η απάντηση στην ερώτηση-τίτλο του ποστ ίσως να βρίσκεται εδώ