Wednesday, December 30, 2009

Να διπλώσει ο χρόνος...

Η γιαγιά μου κάθε χρόνο φτιάχνει δίπλες για να διπλώσει, λέει, ο χρόνος.

Φέτος λέω να κάνω 365 ντουζίνες δίπλες μπας και κάθε μέρα του 2010 αποκτήσει κι από ένα έξτρα 12ωρο...



Καλή χρονιά σε όλους!

Wednesday, December 16, 2009

Palama 's headache

Με όλο το σεβασμό προς τον κύριο Παλαμά, αλλά εγώ πολύ γέλασα όταν το είδα!

Friday, December 11, 2009

Καπετάν Κυριάκος

- Από ‘δω η κόρη μου. Η πιο άσχημη.

Έτσι με σύστηνε πάντα. Δεν ξέρω πώς του είχε καρφωθεί. Δεν έφερνα αντίρρηση. Δεν ήθελα να του χαλάω χατίρι. Ποτέ όμως δεν τον είχα φωνάξει και πατέρα ή μπαμπά.

Ήταν γύρω στα εξήντα. Έμοιαζε πάνω από εβδομήντα. Ταλαιπωρημένος. Άσπρα μαλλιά, κοκαλιάρης και δέρμα γεμάτο ρυτίδες. Χέρια τεράστια. Χωρούσες ολόκληρος μέσα τους.

Έμενε στο καΐκι του. Η θάλασσα του πήγαινε. Όπως πάει σε άλλους ένα όμορφο ρούχο.

Κάπνιζε και έπινε. Ποτέ, κανείς, δεν τον είχε δει να τρώει. Μιλούσε συνέχεια αλλά ποτέ δε μάθαινες κάτι ουσιαστικό για τη ζωή του. Τη μία σου έλεγε ότι έχει δεκαεπτά παιδιά, την άλλη δεκαπέντε.

Όταν σου διηγιόταν παλιές ιστορίες δε μπορούσες να ξεχωρίσεις που τέλειωνε το ψέμα και που ξεκινούσε η αλήθεια…Μοιάζαν όλα παραμύθι.

Μία μέρα πήγα να τον δω και του ΄λειπαν τα μισά δόντια. Μου ‘πε ότι πέθανε ένας γιος του, σε μια φάρμα, κάπου στην Ολλανδία και ότι όταν το έμαθε έριξε μια μπουνιά στο πρόσωπό του. Τότε μόνο πείστηκα ότι πού και πού μπορεί να λέει και καμιά αλήθεια.

Κατάλαβα ότι τον αγαπώ μια μέρα που κοπάνησε τη γροθιά του στον τοίχο και πόνεσα πολύ.

Στο νοσοκομείο o χρόνος δεν ακολουθεί τις τυπικές συμβάσεις. Το λεπτό μετριέται με τις σταγόνες του ορού. Ένα λεπτό, ενενήντα τέσσερις σταγόνες. Ποιός μίλησε για δευτερόλεπτα;

Μια μέρα μου ‘δωσε το τηλέφωνο της κόρης του. Της κόρης του της αληθινής. Της Ρόζμαρυ. Άνοιγε το στόμα να πει το όνομά της και γέμιζε ο τόπος αρώματα.

- Ο πατέρας σου έχει καρκίνο. Χρειάζεται χρήματα. Είναι μόνος του.
- Ξέρεις, έχω πάρα πολλά χρόνια να μιλήσω με τον πατέρα μου. Δεν έχουμε καμία επαφή και δε μπορώ να διαθέσω χρήματα, ούτως ή άλλως. Εσύ ποια είσαι;

Υ.Γ. Πρώτα "βγήκε" αυτό το κείμενο και μετά έκανα τον συνειρμό ότι σα σήμερα (εσκεμμένο το μετά τις 12) κλείνουν 2 χρόνια από τότε που κτύπησε νύχτα το κινητό μου για να μου ανακοινώσει ένα μήνυμα ότι ο Καπετάν Κυριάκος έφυγε. Έτσι θεώρησα ότι αυτό το κείμενο είναι το δικό μου αργοπορημένο μνημόσυνο...

Thursday, December 10, 2009

Ο Μικρός Ρομπέρ chez moi!


Οι μικρές όμορφες στιγμές χάνονται μέσα στον πανικό των ημερών και τη βρόμα της πόλης.

Εγώ τη συγκεκριμένη στιγμή αποφάσισα να μην την αφήσω να φύγει έτσι άπλα. Θα τη απαθανατίσω σε αυτό εδώ το blog.

Χτες, γυρνώντας στο σπίτι με περίμενε το πακετάκι από το amazon. Χαμόγελο μέχρι τα αυτιά και κατευθείαν στο σπίτι για ξετύλιγμα!

Επιτέλους! Ο μικρός Ρομπέρ ήταν δικός μου! Ονειρευόμουν χρόνια αυτό το λεξικό!

Στη Γαλλία, στα μεταχειρισμένα, το έβρισκες παντού σε τέλειες τιμές! Αλλά δε μπορούσα να το αγοράσω γιατί απλούστατα δε μπορούσα να το κουβαλήσω ούτε για πλάκα! Έμενα λοιπόν στους τόσο γραφικούς πάγκους γεμάτους βιβλία να το ξεφυλλίζω!

Φέτος, πήρα τη μεγάλη απόφαση: "Ποτέ δε θα σου περισσεύουν λεφτά για να το αγοράσεις, οπότε άμα είναι να το κάνεις, κάντο να τελειώνουμε!"

Αφήστε που είχε βγει και καινούρια έκδοση 2010 και ήταν λαχταριστή λαχαχταριστή.

Το άνοιξα και έγραψα με μολύβι την ημερομηνία. Είπα στον εαυτό μου ότι θα το ξαναγοράσω σε δέκα χρόνια. Γενικά μου φάνηκε καλή συχνότητα να ανανεώνω αυτό το λεξικό κάθε 10 χρόνια. Αμέσως μετά σκέφτηκα ότι σε 10 χρόνια θα είμαι 36, έφαγα μία φρίκη και είπα, εντάξει, κάτσε να ευχαριστηθώ αυτό και βλέπουμε πότε θα πάρω το επόμενο!
Μα κοιτάξτε το!!! Δεν είναι γλύκα;;;;

Με προστατευτικό κάλυμμα:


Και άνευ:



Υ.Γ.1: Το μόνο που μένει τώρα είναι το πιο σημαντικό: να βρεθεί χρόνος να χωθώ στις σελίδες του
Υ.Γ. 2: Άντε! Και στο Μεγάλο Ρομπέρ!!!!!

Friday, December 4, 2009

Βιβλία στα πανιά μας!


Πάει πάνω από ένας χρόνος που η ιδέα έπεσε στο τραπέζι, ανάμεσα σε νόστιμο φαί (με μανιτάρια πάντα), κόκκινο κρασί, άρωμα Craven να πλανάται στο χώρο και την πόρτα της Αριάδνης κλειστή για να μη μπαίνει ο καπνός.

Δεν πάνε όμως παραπάνω από 6 μήνες που το ποντίκι έγινε προέκταση του δεξιού χεριού μας, που τα μάτια θεωρούν φυσικό φως μόνο αυτό της οθόνης του υπολογιστή και ο εγκέφαλος μας λειτουργεί μόνο με εντολές όπως refresh, restart, upload και τα συναφή.

Εδώ και 3 μέρες όμως το όνειρο μας πήρε beta μορφή και σάρκα και οστά στη διεύθυνση:
www.captainbook.gr

Δε θα σας περιγράψω τις συζητήσεις που πραγματοποιήθηκαν στο group conversation την ώρα που πατώντας για εκατομμυριοστή φορά F5 σταματήσαμε να βλέπουμε το Page under construction αλλά αυτό:



Θα σας πω μόνο ότι ΠΡΩΤΗ φορά στη ζωή μου από τότε που το ίντερνετ ξεκίνησε να γράφει τη δική του ιστορία έβαζα τα κλάματα αντικρίζοντας ιστοσελίδα!!!

Μένουν ακόμη γύρω στα 3.000 πράγματα να φτιάξουμε, να διορθώσουμε, να εμπλουτίσουμε.
Αυτό όμως δε μας πτοεί και δε μας εμποδίζει από το να καμαρώνουμε σα γύφτικα σκερπάνια.

[Το να ασχολείσαι συνέχεια με τα βιβλία έχει ένα καλό και ένα κακό.
Το καλό είναι ότι ανακαλύπτεις ωραίους και χαρούμενους τίτλους σαν και αυτόν εδώ:
Φον Κουραμπιές εναντίον Κομή Μελομακαρόνη και σου φτιάχνει το κέφι
Το κακό είναι ότι κάθε φορά που κάνεις refresh τη σελίδα ανακαλύπτεις και από 10 βιβλία που θες να αγοράσεις. Για να μη συζητήσουμε για τη βόλτα στους εκδοτικούς που παίρνεις ένα βιβλίο για τον πελάτη και άλλο ένα για σένα...]

Περιμένουμε παρατηρήσουλες, ευχούλες αλλά και τα δικά σας άρθρα και εδώ είμαστε για πολλές πολλές βελτιώσεις, εμπνεύσεις αλλά και ενημερώσεις! Αν βέβαια θέλετε να αγοράσετε και κανένα βιβλίο μη διστάσετε! Εδώ είμαστε! Και εκτός από άμεση παράδοση στο χώρο σας (μμμμ) έχουμε και πολλά δωράκια όπως τους σελιδοδείκτες φτιαγμένους απο τα χεράκια του τέλειου γραφίστα μας (βλ. παραπαραπάνω) και χριστουγεννιάτικες καρτούλες made by Μπάμπης Πυλαρινός!

Ευχαριστούμε βαθύτατα τους δύο Γιάννηδες της παρέας: για την υπομονή τους, το κουράγιο τους, το θάρρος τους (να μπλέξουν μαζί μας) αλλά και την έμπνευση και τη φαντασία τους!

Ο ένας είναι ο γνωστός mrpc και θα τον βρείτε εδώ, αν όχι παντού!

Ο άλλος είναι o our friendly next-door psychotic graphic designer που κάνει θαύματα και θα τον βρείτε εδω!

Monday, November 30, 2009

Έχω μείνει με το στόμα ανοικτό

...σε ποια χώρα ζω έχω ξεχάσει...θα περιμένω...

Που λέτε, από τότε που εγώ εγκαταστάθηκα σε αυτό εδώ το σπιτάκι, στα αγαπημένα Εξαρχειάκια, είχα μια εγκαταλελειμμένη μηχανή έξω ΑΚΡΙΒΩΣ από την πόρτα της πολυκατοικίας μου. Φυσικά και ήταν πάνω στο πεζοδρόμιο, ερώτηση είναι τώρα αυτή;

Ως κλασική νεοέλληνίδα δεν είχα παρατηρήσει πόσο ενοχλητική ήταν μέχρι που χρειάστηκε να δέσω κάποιες φορές το ποδήλατο μου έξω (είπαμε, κλασική νεοελληνική συμπεριφορά: τίποτα δεν είναι αρκετά ενοχλητικό αν δεν ενοχλείς εμάς προσωπικά) και το μοναδικό δεντράκι στο οποίο θα μπορούσα να το κάνω αυτό ήταν κατειλημμένο...
Αποφάσισα λοιπόν να δράσω.
Έτσι την Παρασκευή χρησιμοποίησα το τηλέφωνο της ακόλουθης υπηρεσίας του Δήμου Αθηναίων:

Γ
ραφείο Εγκαταλελειμμένων Οχημάτων: 210 3470763

Άρχισα να ανησυχώ από τη στιγμή της τηλεφωνικής μας επικοινωνίας. Αφού έδωσα τα απαραίτητα στοιχεία στην ευγενέστατη κυρία, της ανακοίνωσα και ότι δε γνωρίζω αν η καλή μας μηχανή έχει πινακίδα. Η κυρία, αντί να με βρίσει όπως περίμενα και να μου απαντήσει κάτι του στυλ: "Ε, και τι θέλετε να κάνουμε εμείς άμα δεν ξέρετε ούτε τι μάρκα (ούτε μάρκα ήξερα) ούτε αν έχει πινακίδα; Να μυρίσουμε τα νύχια μας;" [Όχι, πείτε μου, αυτή δε θα ήταν μία ΦΥΣΙΟΛΟΓΙΚΟΤΑΤΗ αντίδραση;] μου απάντησε: "Μην ανησυχείτε, θα την βρούμε".
Έκλεισα το τηλέφωνο και σκέφτηκα ότι αυτή ήταν μία ακόμη πιο έξυπνη αντίδραση για να με ξεφορτωθεί!

Και όμως! Ω λαέ των Αθηνών! Δε μπορείς να φανταστείς τι συνέβη! Σήμερα, ΜΟΛΙΣ την επόμενη εργάσιμη, γυρνώντας σπίτι είδα πάνω στη μηχανή κολημμένο το μαγικό χαρτάκι που ειδοποιεί τον ενσυνείδητο ιδιόκτητη ότι το όχημα θα αποσυρθεί!

Γι' αυτό σας λέω! Υπάρχει ακόμη ελπίδα! Έχετε πρόβλημα πάρκινγκ; Ελάτε να καθαρίσουμε την Αθήνα! Κοστίζει μόνο ένα τηλεφώνημα! (πωπω! Σα διαφημιστικό σλόγκαν ακούγεται αυτή η παράγραφος!)

Υ.Γ.1: Καλά, αν την μαζέψουν κιόλας τη μηχανή θα οργανώσω πάρτυ στην ταράτσα και θα στείλω ένα μπουκέτο λουλούδια στο γραφείο εγκαταλελειμμένων οχημάτων!

Υ.Γ.2: Το ποστ είναι αφιερωμένο σε ένα γνωστό μου γείτονα που σε λίγο καιρό το αυτοκίνητό του θα ανήκει στην παραπάνω κατηγορία με τόσο καιρό που έχει να το ξεκουνήσει....

Υ.Γ.3: Μετά τα ποδηλατικά πάρκινγκ μαζεύουμε και τα εγκαταλελειμμένα οχήματα! Ποτέ δε θα σταματήσει αν με εκπλήσσει αυτή η χώρα;

Sunday, November 29, 2009

Σοκ και δέος!

Βγαίνοντας από τον καινούριο σταθμό του μετρό 'Νομισματοκοπείο', συνάντησα αυτό:


και για να καταλάβετε και για τι μιλάω, αφήνω τα καλλιτεχνικά και σας δείχνω ξεκάθαρα. Αυτό:


Σκεφτείτε πόσο παράλογο, παράδοξο, παράταιρο, παρανοϊκό έως και παράτολμο μου φάνηκε που το πρώτο πράγμα που μου ήρθε στο μυαλό δεν ήταν η χρήση για την οποία προορίζεται αλλά ότι πρόκειται για αυτά τα παιχνίδια που είναι σε μερικές παιδικές χαρές (και στο στρατό, απ' όσα έχω δει στις ταινίες) και μπαίνει από μέσα το παιδάκι και σέρνεται μέχρι να περάσει να βγει από την άλλη...
Μπράβο μας! Και εις ανώτερά μας!

Friday, November 27, 2009

Δαμόκλειος Σπάθη


Προχτές, την ώρα που η αισθητικός ήταν σκυμμένη πάνω από το κεφάλι μου και δε σας λέω τι ακριβώς έκανε, για να μην εκτεθώ εντελώς, δημοσίως, μου μιλούσε για τη Δαμόκλειο Σπάθη!

Μου έλεγε λοιπόν, ότι ήξερε ότι ο Δαμοκλής ήταν υπηρέτης του τυράννου των Συρακουσών, αλλά δεν ήξερε πώς ακριβώς προέκυψε η φράση. Συνειδητοποίησα ότι όχι μόνο ΔΕΝ ήξερα τι είναι η Δαμόκλειος Σπάθη αλλά ούτε και αυτά τα λίγα που μου έλεγε η Μαρία δεν είχα κατά νου!
Ομολογουμένως, ένιωσα λιγάκι άσχημα.

Ιδού λοιπόν: (αντιγράφω από εδώ)

Ο Δαμοκλής ήταν υπηρέτης του τυράννου των Συρακουσών Διονυσίου.

Ο Διονύσιος, επειδή ο Δαμοκλής τον θαύμαζε πολύ και τον καλοτύχιζε για τη μεγάλη ευτυχία του να είναι τύραννος και να έχει τόσα πολλά αγαθά, του έδωσε την άδεια να δοκιμάσει για μια μέρα αυτήν την ευτυχία.

Πράγματι ντύθηκε τύραννος και κάθισε πάνω στο θρόνο απολαμβάνοντας όλες τις τιμές. Σηκώνοντας όμως για μια στιγμή τα μάτια του, είδε να κρέμεται από πάνω του, δεμένο με τρίχες από ουρά αλόγου, ένα σπαθί.

Κατατρομαγμένος ο Δαμοκλής απομακρύνθηκε απ' το θρόνο, εννοώντας πόσο αμφίβολη και γεμάτη αγωνία είναι η ευτυχία των τυράννων.

Από τότε επικράτησε να λέγεται η φράση "κρέμεται από πάνω του η Δαμόκλειος σπάθη", όταν θέλουμε να πούμε ότι ενυπάρχει κίνδυνος ή απειλή επάνω σε κάποιον.



Χέστηκε η φοράδα στο αλώνι θα μου πείτε.
Εχμμ.... όχι αν είσαι Άρχοντας ή Δαμοκλής...

Tuesday, November 24, 2009

Ένας φίλος από τα παλιά

Σήμερα, διαβάζοντας το βιβλίου του Αλεξάκη: Οι Ξένες λέξεις (το οποίο παρεμπιπτόντως προσεγγίζει με άκρως ενδιαφέροντα τρόπο τα σάνγκο) έπεσα πάνω στο όνομα: Π ρ ε β έ ρ.
Και έπαθα σοκ. Γιατί συνειδητοποίησα πόσα χρόνια έχω να ανακαλέσω στη μνήμη μου αυτό το όνομα. Κι αν δεν ήταν το βιβλίο, ποιός ξέρει πόσο καιρό ακόμα θα έκανα να τον θυμηθώ. Ίσως αν κάποια στιγμή έπεφτα πάλι πάνω του τυχαία.

Μου έκανε τρομερή εντύπωση γιατί είναι σα να πρόκειται για έναν πολύ καλό παλιό φίλο και να έχεις να τον συλλογιστείς από τότε που σταμάτησες να τον βλέπεις! Μα πώς γίνεται αυτό; Τους καλούς φίλους δε σταματάμε να τους σκεφτόμαστε μόνο και μόνο επειδή σταματήσαμε να τους συναντάμε....
Μάλλον θα φταίει το ότι δεν πιστεύω στην φιλία...

Εις μνήμην, τέλος πάντων, παραθέτω το πρώτο ποιήμα (του) που έμαθα απ' έξω στα γαλλικά:

(στα ελληνικά, το πρώτο ποίημα που έμαθα απ' έξω ήταν Τα τραγούδια της πατρίδας μου του Παλαμά, στην πρώτη δημοτικού, οι μισές λέξεις δεν ήξερα τι σήμαιναν, ακόμη το θυμάμαι, σαλεμένο από μικρό, τι περιμένεις...)

Le cancre

Il dit non avec la tête
mais il dit oui avec le cœur
il dit oui à ce qu'il aime
il dit non au professeur
il est debout
on le questionne
et tous les problèmes sont posés
soudain le fou rire le prend
et il efface tout
les chiffres et les mots
les dates et les noms
les phrases et les pièges
et malgré les menaces du maître
sous les huées des enfants prodiges
avec des craies de toutes les couleurs
sur le tableau noir du malheur
il dessine le visage du bonheur.


Έψαχνα ώρα να βρω μία καλή μετάφραση στα ελληνικά ώσπού επέσα ΕΔΩ και όχι μόνο βρήκα τη μετάφραση αλλά και πολλές άλλες πληροφορίες

Λέει όχι με το κεφάλι
μα λέει ναι με την καρδιά
λέει ναι σ' ό,τι αγαπά
λέει όχι στον καθηγητή
είναι όρθιος
για να πει μάθημα
κι όλα πια τα προβλήματα εμφανίζονται
Kι άξαφνα ένα τρελό τον πιάνει γέλιο
και τα σβήνει όλα
ψηφία , λέξεις
ημερομηνίες , ονόματα
φράσεις , γρίφους
και παρά του δάσκαλου τις απειλές
μες τα γιουχαΐσματα των τζιμανιών
με κιμωλίες όλων των χρωμάτων
πάνω στον μαυροπίνακα της δυστυχίας
της ευτυχίας ζωγραφίζει το πρόσωπο.

Ζακ Πρεβέρ από τη Συλλογή «Κουβέντες »



Και επειδή μερικές φορές η ποίηση είναι σαν το τσιγάρο (σπάνια μπορείς να κάνεις μόνο ένα):
(μα είναι δυνατόν να έχω τόσο καιρό να σκεφτώ-ακούσω το Rappellle-toi Barbara; Πφ, ντροπή μου)



Rappelle-toi Barbara
Il pleuvait sans cesse sur Brest ce jour-là
Et tu marchais souriante
Epanouie ravie ruisselante
Sous la pluie
Rappelle-toi Barbara
Il pleuvait sans cesse sur Brest
Et je t'ai croisée rue de Siam
Tu souriais
Et moi je souriais de même
Rappelle-toi Barbara
Toi que je ne connaissais pas
Toi qui ne me connaissais pas
Rappelle-toi
Rappelle toi quand même ce jour-là
N'oublie pas
Un homme sous un porche s'abritait
Et il a crié ton nom
Barbara

Et tu as couru vers lui sous la pluie
Ruisselante ravie épanouie
Et tu t'es jetée dans ses bras
Rappelle-toi cela Barbara
Et ne m'en veux pas si je te tutoie
Je dis tu à tous ceux que j'aime
Même si je ne les ai vus qu'une seule fois
Je dis tu à tous ceux qui s'aiment
Même si je ne les connais pas
Rappelle-toi Barbara
N'oublie pas
Cette pluie sage et heureuse
Sur ton visage heureux
Sur cette ville heureuse

Cette pluie sur la mer
Sur l'arsenal
Sur le bateau d'Ouessant
Oh Barbara
Quelle connerie la guerre
Qu'es-tu devenue maintenant
Sous cette pluie de fer
De feu d'acier de sang
Et celui qui te serrait dans ses bras
Amoureusement
Est-il mort disparu ou bien encore vivant
Oh Barbara
Il pleut sans cesse sur Brest
Comme il pleuvait avant
Mais ce n'est plus pareil et tout est abîmé
C'est une pluie de deuil terrible et désolée
Ce n'est même plus l'orage
De fer d'acier de sang
Tout simplement des nuages
Qui crèvent comme des chiens
Des chiens qui disparaissent
Au fil de l'eau sur Brest
Et vont pourrir au loin
Au loin très loin de Brest
Dont il ne reste rien.

Jacques Prévert, "Paroles", Gallimard, 1946

Ουφ, νοσταλγήσαμε και πάλι απόψε...
[Μα και μόνο τις συγκεκριμένες φωτογραφίες να βλέπεις, νοσταλγείς μια εποχή που δεν έχεις καν ζήσει]
(κάπου εδώ συνειδητοποίησα ότι αν δεν ήμουν τόσο μα τόσο κουρασμένη, αυτό το ποστ θα μπορούσε να λάβει διαστάσεις βιβλίου...)

Wednesday, November 18, 2009

36 χρόνια μετά...


...πολύς κόσμος που κάνει μπαμ ότι έχει πάει στην πορεία μόνο και μόνο για τις δημόσιες σχέσεις...

...παιδιά που έχουν πάει μόνο και μόνο για να βγάλουν το θυμό, την καταπίεση και την άγνοιά τους...

...κοπέλες με 2ποντα έως και 5ποντα τακούνια κρατάνε πλακάτ στα μπλοκ της πορείας...

...κοπέλες με λεοπάρ μαντήλια θεωρούν ότι έχουν έρθει εξοπλισμένες για την περίπτωση που πέσουν δακρυγόνα...

...η πορεία δεν είναι συμπαγής. Τεράστια κενά, κανένας παλμός, λες και οι μεν έχουν πάει για να συναγωνιστούν τους δε...

...αυτός που φωνάζει τα συνθήματα στη ντουντούκα κρατιέται για να μη γελάσει. Κατεβάζει τη ντουντούκα και αμυδρά γελάκια αποκαλύπτονται στο πρόσωπό του...

...το μόνο συγκινητικό οι παππούδες και οι γιαγιάδες, με καροτσάκια και μπαστούνια που έχουν βγει στα πεζοδρόμια να παρακολουθήσουν την πορεία να περνάει. Νιώθεις άσχημα μόνο και μόνο γι' αυτούς. Μόνο και μόνο επειδή αυτοί δε θα δουν μία όμορφη πορεία, άξια αυτού που έγινε το '73...

...στη μέση της πορείας, εσύ δε μπορείς να προχωρήσεις καλά καλά από τον κόσμο αλλά ένας κουλουρτζής φωνάζει: "πάρε, πάρε, πάρε". Σε 5 λεπτά που ξαναπερνάμε έχει σχεδόν ξεπουλήσει. "Ψωμί, παιδεία, ελευθερία". Να πάει να γαμηθεί η παιδεία και η ελευθερία, τώρα που βρήκαμε ψωμί ας το φάμε μην πεινάσουμε...

...συνθήματα άσχετα με την ημέρα, ο καθένας το μακρύ και το κοντό του. Σκέφτομαι ότι μέχρι και εγώ θα μπορούσα να διαδηλώσω για το δωρεάν ίντερνετ...

...ένα μάτσο πιτσιρίκια φωνάζουν συνθήματα κατά των Σιωνιστών. Αν τους ρωτήσεις τι είναι σιωνιστής σε κοιτάνε σα να τους ζήτησες να σου εξηγήσουν πυρηνική φυσική...

"...είναι ένας θείος μου εδώ και δεν ξέρει ότι καπνίζω", λέει μια πιτσιρίκα...

"κάπου εδώ είναι η Ρηγίλλης" λέει μία άλλη...

Σκέφτομαι πόσο μα πόσο πιο γνήσια ήταν πέρσι η πορεία στην Κέρκυρα που αποτελούνταν από καμιά 30αριά άτομα όλα κι όλα και τότε την κορόιδευα.

Αργότερα στα Εξάρχεια, κάποιοι μου περιέγραψαν σκηνές χολιγουντιανού χαρακτήρα, με το πάρκο περικυκλωμένο από μπάτσους και το ελικόπτερο από πάνω να ρίχνει τα φώτα.

Εγώ όταν βγήκα, το μόνο που είδα ήταν 5 μεθυσμένα πιτσιρίκια στην Κωλέττη να βρίζουν και να προσπαθούν να προκαλέσουν γύρω στα 200 ματ που ήταν στη Σόλωνος, και 2-3 που προσπαθούσαν να σβήσουν τη φωτιά για να μην καεί το δέντρο. Στα γύρω μαγαζιά ο κόσμος έτρωγε και έπινε σα να μη συνέβαινε τίποτα.

Υ.Γ. Εγώ το μόνο που ήθελα ήταν να περιγράψω τη μέρα. Δε θα προβώ σε σχόλια κοινωνικού χαρακτήρα ότι δεν ξέρουμε τι μας γίνεται, τι είναι αυτή η μέρα κ.ο.κ. κ.ο.κ.

Friday, November 13, 2009

Mea cupa!

Μετά από πολλάααααα χρόνια αποχής, το έκανα και πάλι: πήγα για καφέ στο:
-Κώλο; Να! 'Κει!
(τώρα εσείς, δε θα την ξέρετε την ιστορία και θα λέτε, τι γράφει η τρελή, αλλά τι να κάνουμε!)

Το Κωλονάκι το έχω κόψει χρόνια τώρα (πηγαίνω μόνο όταν πρόκειται να επισκεπτώ τον αγαπητό Αργύρη, όσες τον έχετε γνωρίσει, σίγουρα θα με κατανοείτε) αλλά δεν είναι της παρούσης να αναλύσω τους λόγους.

Η μόνη παρατήρηση που θέλω να κάνω είναι:
-Είναι δυνατό να πληρώνεις 4,50€ τον καφέ (την εξυπηρέτηση μετ' εμποδίων και τα μούτρα της σερβιτόρας, με βλέπετε, συγκρατούμαι και δεν τα σχολιάζω) και να στον φέρνουν σε αυτήν εδώ την κούπα;


Μα είναι δυνατόν; Πού είναι βρε αδερφέ λίγο λεπτεπίλεπτο γούστο, λίγο τακτ, λίγη υψηλή αισθητική; Δε ζητώ να μου φέρουν και την illy collection Almodovar (κούκλες δεν είναι;) αλλά τι έγινε; Την είδαμε φεμινιστές και πλασάρουμε τη βιτρούβια γυναίκα με μαύρο κορμάκι και αλογοουρά; Χάλια! Χάλια.

Σε αντίθεση με την αστεία κούπα του Μικρού Καφέ (μην το ψάχνετε για να πάτε, είναι στην Κέρκυρα!) που αποδεικνύει ότι το φτηνό μπορεί να είναι ταυτόχρονα και γουστόζικο!



=)

Sunday, November 8, 2009

Run Forest, run!


Η σημερινή μέρα ξεκίνησε όπως ακριβώς ξεκινούν εκείνες οι μέρες στις οποίες αφιερώνεις το τόσο κοινό αλλά και τόσο πανεπίκαιρο ρητό: "μπλα μπλα μπλα, από το πρωί φαίνεται".

Αλλά ας πιάσουμε τα πράγματα από την αρχή. Την Πέμπτη βρέθηκα ξαφνικά με πονόλαιμο, συνάχι και πυρετό. (Θα συγκρατηθώ και δε θα μιλήσω για την άθλια ικατζού “γιατρό” που μου χορήγησε κάτι άθλια φάρμακα ΚΑΙ κορτιζονούχα, χωρίς καν να με ενημερώσει και τα οποία ευτυχώς ποτέ δεν κατανάλωσα. Τα στοιχεία της στη διάθεση της τοπικής εφημερίδας με PM).

Είχα πάρα πολλούς λόγους να στενοχωρηθώ για το κρύωμά μου. Ένας από αυτούς (θα έλεγα ο βασικός αλλά κάποιοι θα με βρίσουν που ορίζω το συγκεκριμένο λόγο από όλους ως βασικό) ήταν ότι δε θα συμμετείχα στο σημερινό αγώνα 10 χλμ που γινόταν στα πλαίσια του 27ου Μαραθωνίου Αθηνών.

Και ενώ το είχα πάρει απόφαση, όσο πλησίαζε η Μεγάλη Μέρα τόσο μπρίζωνα. Δε μπορούσα με τίποτε να πω όχι. Ποιός κάθεται να περιμένει μέχρι του χρόνου; Αυοκαταστροφική τάση είναι; Συνειδητοποίηση των αντοχών σου, που λες εντάξει, τι άρρωστη, αντέχω 10 χιλιόμετρα; Δεν ξέρω. Πάντως το Σάββατο πήγαμε με τη Νατ στο Ζάππειο να προμηθευτούμε τα απαραίτητα συμπράγκαλα. Και ήταν πολύ ωραία γιατί, αν και λίγο τουριστικά, η ατμόσφαιρα ήταν τόσο μα τόσο γιορτινή και ξεσηκωτική που έστω και έναν ενδοιασμό να είχα για την Κυριακή, τον κατέρριψε.

Το Σαββατόβραδο, λοιπόν, έρχεται η Νατ να κοιμηθεί σε μένα για να ξεκινήσουμε πουρνό πουρνό από το σπίτι μου να πάμε στο Καλλιμάρμαρο.

Ξυπνήσαμε και οι δύο στις 6 από τη νεροποντή. Εγώ σκεφτόμουν ότι κανονικά θα έπρεπε να σηκωθώ να τραβήξω τις γλάστρες κάτω από το περβάζι για να μη σαπίσουν από το πολύ νερό αλλά φοβήθηκα μην ενοχλήσω τη Νατ, οπότε τις άφησα στην ησυχία τους. Ούτε στιγμή δε σκέφτηκα τα αθλητικά (καινούρια) παπούτσια της Νατ τα οποία αερίζονταν στο μπαλκόνι γιατί είχαν μια ατυχία στους 5κάθαρους δρόμους της πόλης μας!

Έβρεχε ακόμη στης 8 το πρωί ενώ η Νατ, ανέμελη, με ρωτάει: «τα παπούτσια μου σε τι κατάσταση λες να είναι;»

Αυτό σήμαινε: πάρτε το αμάξι, πήγαιντε στο σπίτι της Νατ, πάρτε άλλα παπούτσια, αφήστε εκεί το αμάξι, πάτε μέχρι τον ηλεκτρικό, πάρτε το τρένο που ποιος ξέρει σε πόση ώρα θα ερχόταν λόγω Κυριακής, κάντε αλλαγή μετρό, κατεβείτε Σύνταγμα και προχωρήστε και μέχρι το Καλλιμάρμαρο έτσι για ζέσταμα.

Για να μην τα πολυλογώ, φτάσαμε στο Καλλιμάρμαρο σαν κλόουν, την ώρα που μία γυναικεία φωνή ανακοίνωνε ότι σε 3 λεπτά κηρύσσεται η έναρξη του αγώνα. Εγώ φορούσα ένα μπλε πλαστικό αδιάβροχο και ταυτόχρονα κρατούσα και μια κλαρωτή ομπρέλα (ναι, ακόμη έβρεχε). Τι τρομερός συνδυασμός! Να μη μιλήσω για τα αδιάβροχα-μπανάνες που μοίραζε η adidas και το οποίο φόρεσε η Νατ την ώρα που εγώ μονολογούσα: Πόσο χειρότερο μπορεί να γίνει;;

Δε θα αναλωθώ άλλο σε μας! Όλα στραβά και ανάποδα ξεκίνησαν αλλά καταφέραμε και τερματίσαμε ΚΑΙ δεν είμαστε και στο νοσοκομείο (εγώ ειδικά!) οπότε είμαστε περήφανες! Μπορούμε πλέον να κλείσουμε τα εισιτήρια για το 10άρι στη Λεμεσό, αφού πρώτα περάσουμε και μία από Άγιο Κοσμά!!

Λίγα λόγια για τους μαραθωνοδρόμους….Κάθε φορά που τους βλέπω συγκινούμαι τόσο μα τόσο πολύ! Κάθομαι και σκέφτομαι ότι μία φορά το χρόνο, η σημερινή μέρα θα έπρεπε να είναι μία ημέρα γιορτής για όλη την Αθήνα, αν όχι για όλη την Ελλάδα.

ΓΙΑΤΙ όλοι εμείς που δε μπορούμε να τρέξουμε αυτά τα 42χλμ δε μπορούμε για ΜΙΑ μέρα το χρόνο να πάρουμε τα ποδαράκια μας, να ξεκουνηθούμε και να πάμε να χειροκροτήσουμε αυτούς τους ανθρώπους; Ούτως ή άλλως μόνο το να βλέπεις τις διάφορες χιλιάδες διαφορετικές μορφές να περνάνε από μπροστά σου είναι ένα μάθημα ζωής.

Αντ’ αυτού κλεινόμαστε στο σπίτι και βρίζουμε που είναι κλειστοί οι δρόμοι. Καθίσαμε με το Μαριαννιώ τουλάχιχτον μία ώρα και χειροκροτούσαμε αυτούς τους ανθρώπους. Επί μία ώρα εγώ ήμουν βουρκωμένη, γιατί την έχω και εύκολη τη συγκίνηση, και φορούσα τα γυαλιά ηλίου μου. Και γούσταρα τρελά, και το μόνο μου πρόβλημα ήταν ότι δε μπορούσα να φωνάζω συνεχόμενα μπράβο είτε γιατί τα μίσα από αυτά έβγαιναν σπαστά είτε γιατί θα με έπιαναν κανονικά τα κλάματα.

Πάνω εκεί στο απόγειο της συγκίνησής μου πέρασε από μπροστά μας ένα παπακάθι της κοινωνίας και γυρνάει και μας λέει κάτι του στυλ: "Τι χειροκράτατε, κοιτάξτε τους έναν έναν, ούτε ένας Έλληνας δεν είναι, όλοι ξένοι, α στο διάολο". Όχι ότι πιστεύω σε κανά θεό αλλά το ότι θα έριχνα τέτοιο βρισίδι σε παπά, ούτε που είχε περάσει ποτέ από το μυαλό μου. Και λίγα του είπα. Και κρίμα που δεν έχω το χάρισμα του Κούκου μου να θυμάμαι αιωνίως φάτσες για τον βρίζω όποτε τον ξαναδώ στη ζωή μου. Το σίχαμα.

Θέλω να ξαναγυρίσω στους Μαραθωνοδρόμους για να κλείσω με τα ευχάριστα, αλλά δεν έχω λόγια. Είναι όλοι άξιοι και 'γω δεν ξέρω πόσων συγχαρητηρίων. Και το βλέπεις ότι δε ζητάνε από σένα τίποτ' άλλο παρά ένα χειροκρότημα και ένα κουράγιο για να τερματίσουν. Εδώ εμείς 10 χιλιομετράκια τρέξαμε και το κάθε χειροκρότημα και μπράβο μας έδινε κουράγιο για τουλάχιστον ένα χιλιόμετρο ακόμη.

Πόσοι και πόσοι την ώρα που χειροκροτάγαμε και φωνάζαμε δε γύρισαν και μας είπαν: «Μπράβο σε ‘σας». Αν ήταν οπουδήποτε αλλού δε θα χρειαζόταν να πουν τίποτα τέτοιο γιατί θα θεωρούνταν αυτονόητο. Τόσο δύσκολο είναι ένα χειροκρότημα ρε γαμώτο;

Ούφ, μπράβο παιδιά και του χρόνου και άντε και στα δικά μας!

Υ.Γ. Αν έγραφα όοολα όσα ήθελα σε αυτό το ποστ θα έβγαινε 15 σελίδες και θα με βρίζατε, οπότε τα υπόλοιπα μπορείτε να τα προσθέσετε εσείς με κομεντάκια!

Saturday, November 7, 2009

Μεταπτυχιακό= επικίνδυνες αποστολές

Πάντα μου το έλεγε η μαμά μου: "Εσένα παιδί μου, όλα τα επικίνδυνα σου αρέσουν. Θα πας να σκοτωθείς καμιά μέρα με όλα αυτά που κάνεις".
Στο παρακάτω κτίριο έζησα ένα χρόνο από τη ζωή μου. Λέτε μετά από αυτό να γίνω κασκαντέρ;;
Βέβαια, θα μου πεις, εδώ άλλοι και άλλοι έχουν ζήσεις 10ετίες σε αυτό το κτίριο και ζουν ακόμη (όχι, δεν αναφέρομαι στον Καποδίστρια). Εσύ για ένα χρόνο κάνεις έτσι; Ναι, ναι, είμαι υπερβολική όπως πάντα.



Υ.Γ.1 Και να 'ταν μόνο αυτό το πρόβλημα του Ιονίου Πανεπιστημίου....;
Υ.Γ.2 Και να φανταστεί κανείς ότι επί ένα ολόκληρο χρόνο αναρωτιόμουν γιατί ήταν τόσο μα τόσο δύσκολο να έχει ίντερνετ και δίκτυο το εργαστήρι....

Wednesday, November 4, 2009

El dia de los muertos

Στο φροντιστήριο των ισπανικών μου, πληρώνω κάτιτις παραπάνω αλλά το ευχαριστιέμαι!
Πρώτα απ' όλα, είναι όλοι ισπανόφωνοι, οπότε από μόνο του αυτό σε κάνει να απολαμβάνεις τις ώρες που είσαι στο χώρο του φροντιστηρίου, μιας και παντού γύρω σου όχι μόνο ακούς ισπανικά αλλά και όλοι σου απευθύνουν το λόγο στα ισπανικά και μόνο!
Δεύτερον, οργανώνουν συχνά πολλά και διάφορα πράγματα, όπως πάρτυ, προβολές ταινιών και γενικότερα διατηρούν διάφορα εθιμοτυπικά...

Το Σάββατο εκτός από τα γενέθλιά μου, ήταν και η μέρα των νεκρών. Έτσι, τη Δευτέρα μπαίνοντας στην αίθουσα για μάθημα γνώρισα την καινούρια μου συμμαθήτρια. Δεν έβγαλε άχνα σε όλη τη διάρκεια του μαθήματος, ενώ με συνέπεια και προσήλωση κρατούσε ένα στυλό και σημείωνε σε ένα τετράδιο. Θα ήθελα να τη συστήσω και σε σας!

Friday, October 30, 2009

Θα προσπαθήσω...

Θα προσπαθήσω να περάσω από τα χρόνια
όπως περνάει από το δρόμο ένα παιδί
φάλτσα σφυρίζοντας και με με λυτά κορδόνια...
και φυσικά με
λίγη άμμο από τις ακρογυαλιές μου...


Thursday, October 29, 2009

Το πείραμα της Αριάδνης


Είχα την τύχη να είμαι από τους πρώτους αναγνώστες του βιβλίου του Πλάτωνα.
Για την ακρίβεια είχα την τύχη να διαβάσω το χειρόγραφο.
Από τότε σε πολλές συζητήσεις μας ξεπετάγονταν διάφορες αναφορές στην Αριάδνη αλλά και στο... πείραμά της...!

Όταν το βιβλίο βγήκε, εκτός του ότι είχα χαρεί πάρα πολύ, ήθελα να το παρουσιάσω σε αυτό εδώ το blog. Αλλά επειδή το είχα διαβάσει λίγα χρόνια πριν, ήθελα να το ξαναδιαβάσω και μετά να το παρουσιάσω.

Αναβολή την αναβολή όμως, φτάνουμε σχεδόν στη μέρα της παρουσίασης.

Το βιβλίο όπως καταλαβαίνετε, δεν έχω αξιωθεί να το ξαναδιαβάσω παρόλο που θέλω πολύ γιατί έχω μάθει ότι έχουν επέλθει και αρκετές αλλαγές από τότε που εγώ διάβασα το χειρόγραφο...

Θυμάμαι πάντως να σας πω, πως παρόλες τις 581 σελίδες, το διάβασα μέσα σε 3-4 μέρες. Αυτό οφείλεται στο ότι τελειώνεις το κάθε κεφάλαιο αλλά δε μπορείς να σταματήσεις την ανάγνωση. Θες να μάθεις επειγόντως τη συνέχεια. Ο συγγραφέας καταφέρνει να σε κάνει να αγωνίας ή να περιεργείς για τη συνέχεια σε κάθε μα κάθε σελίδα.
Η δε Ασούκουτου, από τότε που τη γνώρισα, (τόσο τη λέξη, όσο και την ηρωίδα) αποτέλεσε νέο όρο στο λεξιλόγιό μου!

Αν αποφάσισετε να διαβάσετε το βιβλίο να ξέρετε ότι εκτός από την υπερεφευρετική Ασούκουτου θα σας κρατήσουν συντροφία δύο ρεμάλια, ένας χάκερ, ένας παπάς, ένας γεροεργένης φιλόλογος, ο γλοιώδης διαχειριστής και μινιμαρκετάς και πολλές πολλές άλλες ενδιαφέρουσες προσωπικότητες (τα τελευταία λόγια της περιγραφής των ηρώων του βιβλίου δεν είναι δικά μου αλλά ενός αναγνώστη που πρόσφατα διάβασε το βιβλίο).

Αν δεν αποφασίστε να διαβάσετε το βιβλίο, ελάτε το Σάββατο 31 Οκτωβρίου στο καφέ Σοκολάτα, Ερμού 56 για να γνωρίσετε από κοντά το συγγραφέα αλλά και... όποιον άλλον θέλετε!Ίσως να ενσαρκώνει όλες τις παραπάνω προσωπικότητες, ίσως πάλι να είναι κάτι άλλο τελείως διαφορετικό! Το σίγουρο είναι ότι αναμένεται να είναι η πρώτη παρουσίαση βιβλίου στα χρονικά όπου θα έχει λιγότερα λόγια και περισσότερη μουσική!!

Προσωπική πάντως άποψη είναι ότι πρόκειται για το καλύτερο βιβλίο του Πλάτωνα. Πώς άλλωστε να μην είναι αφού η τελεία στο μυθιστόρημα μπήκε τη μέρα που ήρθε στον κόσμο η Αριάδνη με σάρκα και οστά!

Tuesday, October 27, 2009

Πολύδροσο Χαλανδρίου

(Κατ)Αναζητείται ο υπεύθυνος για την ονοματοδοσία των δρόμων στο Πολύδροσο Χαλανδρίου!
Αυτό δεν είναι συνοικία! Είναι έκθεση ανθοκωμικής! (εσκεμμένο το ορθογραφικό)
Πας να βρεις την οδό Ναρκίσσων. Και περνάς πρώτα από: τη Γιασεμιών, Μυρτιάς, Κρίνων, Υακινθών, Ρόδων, Χρυσανθέμων, Άνθεων, Γαζίας, Ακακιών and so the story goes...!
Σα να είσαι σε θερμοκήπιο αισθάνεσαι! Όχι σε δρόμο!

Κι αυτός ο άγιος άνθρωπος που σκέφτηκε να δώσει τόσο μοσχομυριστά ονόματα στους δρόμους δε μπόρεσε να σκεφτεί ότι: για να θυμάσαι μία λέξη πρέπει να τη συνδέσεις με μία εικόνα. Πόσοι άνθρωποι υπάρχουν σε αυτή την πόλη που να ξεχωρίσουν τις γαζίες, από τους υάκινθους και τα χρυσάνθεμα από τις ακακίες; Μόνο εγώ είμαι η μόνη αγεωπόνητη της παρέας;

Τουλάχιστον στην Κυψέλη, βγάζεις λίγο άκρη. Είσαι στην Πάρου; Ε, λες, κάπου εδώ θα είναι και η Νάξου. Είσαι στη Νάξου; Κάπου κοντά θα είναι και η Αμοργού.
Ουφ! Τα είπα και ξεθύμανα!

Monday, October 26, 2009

Σου στέλνω την καρδιά μου...

Συνεχίζοντας τις ανασκαφές, ανακάλυψα και το ποιήμα που με συνόδεψε σε όλη μου την εφηβεία και όχι μόνο...:



Σου στέλνω την καρδιά μου
και μου στέλνεις το αίμα σου
αλληλογραφούμε με ποιήματα
Κανείς δε θα καταλάβει τη γραφή μας
κανείς δε θα κλάψει μαζί μας

Όταν σου γράφω πως χάθηκε
εσύ μου γράφεις πως ήρθε
Μιλάμε και οι δυο μια δική μας γλώσσα
για το θάνατό μας το μακρινό
για τη νεότητά μας την παντοτινή

Σου στέλνω την καρδιά μου
και μου στέλνεις το αίμα σου
χωρίς λύπη, χωρίς πόνο, ούτε καν στεναγμό
Αλληλογραφούμε με χαμένα περιστέρια
με συλλογίζεσαι τις νύχτες να μιλώ με τους νεκρούς μου
σε σκέφτομαι να μετράς την ξενιτιά σου
έχουμε τον ίδιο καημό και την ίδια ελπίδα
και την ίδια αγάπη

Μη φοβάσαι για την καρδιά μου
και για το αίμα σου
ΤΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΜΕΝΟΥΝ

Νίκος Καρύδης

Υ.Γ. Εδώ και 10 χρόνια το βιβλίο μου με τα ποιήματα του Καρύδη το έχει ο Δημήτρης. Μήπως είναι καιρός να μου το επιστρέψει; Συμπτωματικά γιορτάζει κιόλας σήμερα. Ή μήπως τίποτα δεν είναι απλή σύμπτωση;

Sunday, October 25, 2009

Ένα ταξίδι μέσα στη χαρτούρα...

Έχει πλάκα να χάνεσαι μέσα σε ατέλειωτη παλιά χαρτούρα.
Μέσα σε προγράμματα κινηματγράφων, σε αποκομματα εισιτηρίων από συναυλίες, από εκθέσεις ζωγραφικής...
Ανακαλύπτεις γράμματα φίλων που πλέον κοντεύεις να ξεχάσεις μέχρι και το πρόσωπό τους και άλλων που ακόμη και τώρα τους βλέπεις καθημερινά...
Βρισκεις σημειώσεις, χάρτες, προσπέκτ από ξενοδοχεία...
Στη δική μου χαρτούρα των περασμένων καιρών μπορείς να βρεις από τον έλεγχο του σχολείου μέχρι και την ανάλυση του... "Ο Φόβος του Απείρου και το Καμπαρέ".
Ανάμεσα σε οοοοοοόλα αυτά λοιπόν ανακάλυψα και το παρακάτω. Πρέπει να έχει γραφτεί τουλάχιστον 6 χρόνια πριν...

Ταξίδι.
Ταξίδι ίσον πλοίο.
Πλοίο ίσον θάλασσα.
Θάλασσα ίσον νησί.
Ένα νησί χειμώνα-καλοκαίρι.
Κύμα και μοναξιά.
Η μοναξιά σαν κύμα.
Απόσταση.
Να αποστασιοποιηθώ απ' ο,τι δε με αφορά.
Πάντα έλεγα ότι ο άνεμος στα νησιά είναι διαφορετικός.
Πρώτα απ' όλα έχει άρωμα ο άνεμος στα νησιά.
Μη γελάτε!
Άρωμα νησιώτικο, θαλασσινό.
Τώρα ξέρω πραγματικά: Ο άνεμος στα νησιά είναι τραγούδι.
Ένα τραγούδι που γεννάει ελπίδες: "Θα σταματήσουν οι αγέρηδες να λυθεί το απογορευτικό;", "Θα φυσήξει λίγο πιο δυνατά αυτό το αεράκι να σηκωθεί το φόρεμα της απέναντι κυράς;"
Κι έτσι όπως φεύγει κι έρχεται ο άνεμος-μία παρών και μία απών, σαν ασυνεπής εραστής- φεύγουν κι έρχονται και οι σκέψεις.
Και αδειάζεις, και ζεις πραγματικά.
Κι αν τύχει και γίνεις μόνιμος κάτοικος του νησιού, με το πέρασμα των χρόνων θ' αρχίσεις κι εσύ να πιστεύεις στις γοργόνες....

*Τι σας λέω τώρα και 'γω στα πρόθυρα του χειμώνα, ε;
**Το επόμενο ποστ ίσως να είναι σταχυολογήσεις από ατάκες σε στυλ "Μάντεψε ποιος(το είπε)". Θα είναι πολύ αστείο, αλλά μόνο γι' αυτούς που ξέρουν. Ίσως πάλι να είναι και κάτι τελείως άσχετο...

Wednesday, October 21, 2009

Μία τυπική μέρα στα Εξάρχεια!


Μία τυπική μέρα στα Εξάρχεια, διασκευασμένη σε παιδικό τραγούδι, από τον εκπληκτικό Δημήτρη Μπασλάμ και σε αφήγηση Αντώνη Καφετζόπουλου. Ο νοών, νοείτο. Όποιος δε νοήσει μάλλον δεν πίνει τον καφέ του στα Εξάρχεια με θέα μπλε και χακί αγαλματίδια.


Τα τσιγκέλια δεν είναι του χασάπη:

Μία του λοιπόν και δυο να ‘τος πάλι στο σταθμό.
Κι από κει για το ταξίδι με το πρώτο πρωινό.
Με τα πολλά σαν έφτασε έκατσε πάλι στην πλατεία, χαιρέτησε την Πελάγια και κάθισε να δροσιστεί.
Αμέσως όμως ένιωσε πως κάποιος τον κοιτάζει, πώς κάποιος με τα μάτια του μπορεί και τον ταράζει.
Σαν τηλεσκόπιο γύρισε να ελέγξει την πλατεία, να δει γι' αυτό που ένιωθε, ποιός είναι η αιτία;
Αχα! Απέναντι ακριβώς, στο τέλειωμα του δρόμου, τον κοίταζαν επίμονα τα μάτια του αστυνόμου.
Κοντός με στρογγυλή κοιλία, σχεδόν σα δυο βαρέλια και δυο μουστάκια γυριστά σα μυτερά τσιγκέλια.
Στα γρήγορα σηκώθηκε και πλήρωσε να φύγει μα φεύγοντας σιγά σιγά το βήμα του ανοίγει.
Σε λίγο βέβαια έτρεχε μεσ’ στα στενά σοκάκια μα και ο αστυνόμος πίσω του κρατώντας τα μουστάκια.
Πέρασε δέκα δρόμους, δώδεκα δρομάκια, μπήκε σε οκτώ αυλές και δύο ποταμάκια. Στο πάρκο τέλος ξέφυγε πηδώντας απ’ το φράκτη και κρύφτηκε στις κούνιες μπροστά απ’ τον καταρράκτη.
Κάθισε σκυφτός να φύγει απ’ το καρτέρι μα έπιασε τον ώμο του με δύναμη ένα χέρι.
Γυρνάει, κι ήτανε εκεί μπροστά του ο αστυνόμος, κι ο ληστής ακούνητος. Τον είχε πιάσει τρόμος.
-
Τι πάθατε και τρέχετε του λέει τρομαγμένος; Είμαι απροπόνητος και μόλις φαγωμένος.
Κι αρχίζει να του λέει πως ήθελε από πάντα μια τέτοια ίδια κόκκινη σαν την καρό του τσάντα. Και επίμονα του ζήταγε να του ‘δινε αυτή, πως τάχα είναι ο νόμος, πως είναι διαταγή.
-
Μα είναι δώρο απάντησε. Δε γίνεται αυτό. Το δώρο δε δωρίζεται. Έτσι είναι το σωστό.
Κι αφού τον ξεφορτώθηκε και πήρε μιαν ανάσα, στην Πελαγία παρήγγειλε γκαζόζες μία κάσα.
Μετά άνοιξε το τετράδιο και διάβασε από πίσω μια λίστα με παιδιά σαν το μικρό Άρίστο.
Παιδί χωρίς αγάπη, χωρίς ωραία δώρα, χωρίς παρέα για παιχνίδι και λίγη περίσσια ώρα. Το γέλιο θα του έλειπε, μπορεί και να ΄χε λίγο. Ίσως και το ελάχιστο. Πιο λίγο κι από λίγο.
Μετά περίμενε για ώρα να ‘ρθει και πάλι σκοτεινιά. Κι όλη τη νύχτα σα ζορό στα σπίτια έμπαινε ξανά. Ως τις 7 που ξυπνήσαν τα παιδιά και είδαν νυσταγμένα, με μάτια γουρλωμένα, αυτά που ο Γαργαλιστής του είχε αφημένα. Το μπουκαλάκι κι ένα γράμμα.


Το ε κ π λ η κ τ ι κ ό τραγουδάκι μπορείτε να το βρείτε ΕΔΩ. Ολόκληρο το σιντί να πάτε να το αγοράσετε γιατί αξίζει τον κόπο. Αφήστε που έχει μέσα και αυτό το τραγούδι που είναι τόσο μα τόσο επίκαιρο. Οι δικοί μας, μας έβαζαν τα Τραγούδια του δρόμου για να πάρουμε γεύση μιας εποχής που είχε περάσει. Εσείς αύριο μεθαύριο τι θα έχετε να βάζετε στα παιδιά σας;;

**Κυρία μεσήλικη, που τραβάει τα φωνήεντα στο τέλος των λέξεων, μιλάει στο τηλέφωνό:
- Ναι, γειααα σααας. Μία πληροφριιιιία θα ήθελα να μου δώσετεεεε. Ξέρετε αν αύριο θα κάνουν πορεία οι αναρχικοιιιιιί;;

Tuesday, October 20, 2009

dimenticare...

Στα ιταλικά dimenticare σημαίνει ξεχνώ, λησμονώ.
Για μένα ετυμολογικά η λέξη προέρχεται (μη γελάσετε) απο το dimetapp*.
dimenticare...dimetapp...φάρμακο...ξεχνάω...λήθη...μερικές φορές η λήθη είναι το καλύτερο φάρμακο...

*Ίσως πολλοί από σας να θυμάστε ότι το dimetapp ήταν ένα μπορντώ αποσυμφορητικό σιρόπι με γεύση κεράσι. Εγώ τρελαινόμουν γι' αυτό και αρκετές φορές πρέπει να το είχα πιει άνευ λόγου και αιτίας. Από μικρή κάτι θα προσπαθούσα να ξεχάσω! =Ρ

Saturday, October 17, 2009

Γκρινιάρ!




Το ξέρω ότι κύριος Πασκάλ (εχμμμμ.... μήπως να τον βγάλω Πασκάλ;;;) δεν κρατήθηκε και σας τον παρουσίασε πρώτος αλλά τα καλύτερα ντοκουμέντα τα έχω ΕΓΩ!

Σήμερα λοιπόν κάτσαμε ήσυχοι για να κάνουμε το πρώτο μας φωτογραφικό πορτρέτο.

Πριν τα φωτογραφικά ντοκουμέντα παραθέτω λίγες σκέψεις του μικρού θεού του σπιτιού:

Αγαπητό ημερολόγιο,
Ακόμη προσπαθώ να εγκλιματιστώ στο καινούριο μου περιβάλλον. Η θάλασσα απ΄όπου με πήραν ήταν πολύ γοητευτική αλλά τώρα που χειμωνιάζει δε θα τα περνούσα και πολύ όμορφα. Να φανταστείτε πόσο ψαρωμένος είμαι ακόμη που δεν έχω ξεμυτίσει πέρα από τα όρια του σαλονιού. Μου πήρε τουλάχιστον 10 ώρες να κάνω κακά και δεν τρώω. Απλά τσιμπολογάω. Η αντιβίωση βέβαια που μου δίνουν, προληπτικά, είναι πολύ νόστιμη και την καταβροχθίζω με λαιμαργία. Επίσης κοιμάμαι άπειρες ώρες.
Αυτή η προσωρινή δυσκοιλιότητα με έκανε να συνειδητοποιήσω, μόλις από τον πρώτο μήνα της εφτάψυχης ζωής μου, το πόσο ηλίθιοι είναι οι άνθρωποι. Όλη τη μέρα μου έπιαναν το πόδι και έσκαβαν με αυτό την άμμο, λες και εγώ είμαι δεν είμαι γάτος και δεν ξέρω τι να κάνω άμα μου έρθει. Για να τους τρελάνω ακόμη περισσότερο, πήρα ένα χαλικάκι της άμμου και το έκανα παιχνίδι. Πρέπει να με πέρασαν για θεόχαζο που έπαιζα με την άμμο αντί να την έχω...χεσμένη! Επειτά, η ιδιοκτήτρια μου μαζί με μία άλλη χαζή, που απ' ότι κατάλαβα πρέπει να είναι πολύ καλή της φίλη, με βάλανε στην άμμο μου και κάθονταν πάνω από το κεφάλι μου κάνοντας: τσςςςςςςς. Αφού δεν τους έκανα το χατίρι να βγάλω ούτε μία σταγόνα, ούρλιαζαν μέσα στο αυτί μου: καααα-κα, κααααα-κα. Πω, πω! Τι χαζοί που είναι οι άνθρωποι! Κάπως έτσι θα κάνουν και στα μωρά τους, γι' αυτό βγαίνουν όλα με ψυχολογικά!



Tuesday, October 13, 2009

Γενική Γραμματεία Νέας Γενιάς


Ως νέα και εγώ είχα κάποια στιγμή γραφτεί στα newsletters της Γενικής Γραμματείας Νέας Γενιάς. Όπως σε πολλά άλλα site, έτσι και σε αυτό, δε μου είχε έρθει ποτέ newsletter. Προφανώς, δε θα είχαν τίποτα σημαντικό για να με ενημερώσουν.
Χτες, έλαβα το πρώτο μου mail από τη ΓΓΝΓ. Για δες, λέω! Με το που άλλαξε η κυβέρνηση ξεκίνησε και η πολιτική προσέγγισης των νέων;!?!;
Με το που το άνοιξα όμως το είδα πολύ πυκνογραμμένο και μεγάλο και το άφησα στο inbox μου για κάποια άλλη στιγμή.
Αν δε λάμβανα σήμερα αυτό το μέιλ από τη ΓΓΝΓ μπορεί και να έμενε ξεχασμένο στα εισερχόμενά μου:

Αγαπητές φίλες και αγαπητοί φίλοι,

Πράγματι αντιμετωπίσαμε πρόβλημα ασφαλείας χθες το μεσημέρι (12.10.2009) στην Πύλη μας, ακριβώς λόγω της μεγάλης απήχησης που αυτή έχει στους νέους. Απεστάλη Newsletter με περιεχόμενο ξένο - προφανώς - προς την ΓΓΝΓ, χρησιμοποιώντας την ήδη υφιστάμενη Mailing list. Το πρόβλημα ήδη αντιμετωπίζεται επιτυχώς, ενώ της όλης περίπτωσης αυτή τη φορά θα επιληφθεί η Δίωξη Ηλεκτρονικού Εγκλήματος προς ανεύρεση των υπευθύνων και για την απόδοση των νόμιμων συνεπειών στους παραβάτες. Ζητούμε την κατανόησή σας, καθώς τέτοια «προβλήματα» είναι - δυστυχώς - καθημερινά στις λειτουργίες του Διαδικτύου.

Από το Τμήμα Μηχανογράφησης
της ΓΓΝΓ


Επειδή ξέρω ότι η αγωνία σας έχει φτάσει στα ύψη, voilà το mail που έλαβα προχτές:


Αυτο το mail έχει σταλεί σε πάνω απο 2.000 emails τα οποια υπήρχαν στη maillist του site αυτου. Αν νομίζετε πως αξίζει το κόπο κάντε και εσεις ένα απλό forward στις επαφές σας . Αν δεν το κάνετε δεν θα υπάρχει καμια ΦΥΣΙΚΑ κύρωση. Δεν χωράει πλέον ο φόβος μεταξύ μας και είναι ώρα να αντισταθούμε όλοι μαζί. περαιτέρω υλικό απο προηγούμενες δράσεις μπορείτε να βρείτε εδώ : http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=1085894 Επίσης όποιος θέλει μπορεί να κατεβάσει το αρχείο (mp3) και να το ακούσει. Καλή σας ΗΜΕΡΑ και Ευχομαι να μας βρούν καλύτερες μέρες με τη προσπάθεια όλων μας... [song Download] http://www.filefactory.com/file/a08ea87/n/Stratosferiki_ntarsia_-_38_9_xiliosta_mp3 [ΚΕΙΜΕΝΟ]: Homo Sapiens... Σοφέ ’νθρωπε....... Εσύ που με την εφυία σου κατάφερες να κυριαρχήσεις πάνω σε αυτόν τον απόξενο στην αρχή και γεμάτο νέες περιπέτειες ΚΟΣΜΟ . Εσύ που μπόρεσες να ξεχωρίσεις από τις υπόλοιπες ζωικές υπάρξεις της φύσης. Αιχμαλώτισες και εξημέρωσες της πιο άγριες και επικίνδυνες από αυτές. Κοίταξες κάτω .. και έφτασες ως το κέντρο της γης για να μπορέσεις να εκμεταλλευτείς το ΠΛΟΥΤΟ που βρισκόταν εκεί. Είδες μπορστά σου, και κατέκτησες τις θάλασσες . Τους ωκεανούς. Βρήκες έτσι την αφορμή να κοιτάξεις και πάνω. Τον ΟΥΡΑΝΟ . Ανέπτυξες το εμπόριο και μετά από λίγο μπόρεσες και ΠΑΤΗΣΕΣ το πόδι σου στη σελήνη. Έστειλες δορυφόρους και "εκγατεστισες" ολόκληρους διαστημικούς σταθμούς. Όλα αυτά μέσα σε λίγα χρονια αν τα συγκρίνεις με τα χρονια της ΓΗΣ . Όλα αυτά μέσα στα όρια της περιέργειας και της επιβίωσης σου. ΠΟΤΕ δεν κοίταξες ΔΙΠΛΑ σου να δεις τι γίνεται . Δεν κοίταξες καν ΜΕΣΑ σου κι ας είσαι εκείνος ο ίδιος άνθρωπος που κοιτάει ΠΑΝΤΟΥ . Κοιτάει , ψάχνει για να ΜΑΘΕΙ και να ΖΗΣΕΙ. Χρονια τώρα, εδώ πάνω.. Πάνω σε αυτό το πλανήτη ο οποιος μας έχει "προσφέρει απλόχερα" όλα τα απαραίτητα για τη ζωή. Κι όμως .. για κοίταξε τον.. Κοίτα πως έχει καταντήσει. Κοίτα πως τον καταντήσαμε. Του πήραμε ο,τι είχε και δεν είχε .. και συνεχίζουμε ακάθεκτοι στο έργο μας. Στο έργο αυτό που σκοπό είχε και έχει το κέρδος. Να τα παίρνουν οι λίγοι και να πεθαίνουν οι πολλοί. Να πεθαίνουν μέσα στα μεταλλεία , στα βυτιοφόρα υπερωκεάνια , ΣΤΟ ΣΤΡΑΤΟ , στις εταιρείες καθαριότητας (βλέπε κούνεβα) (μήπως Η ειδικότητα τους είναι να καθαρίζουν ανθρώπους παρά κτίρια ?)και χιλιάδες αλλα ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ παραδείγματα. Από τη γη αυτή πέρασαν πολλοί παρα πολλοί ηγέτες και πολιτικοί αρχηγοί τους οποιους μέσω τις ιστορίας μπορούμε να τους κρίνουμε. Η κατάσταση όμως έχει αρχίσει να ξεφεύγει.. Η βλακεία και ηλιθιότητα έχουν γίνει πλέον αρετές .Ο εγωισμός και ο "εσωστρεφισμος" έχουν ξεπεράσει κάθε προηγούμενο ρεκόρ. Πιο συγκεκριμένα για τη χωρα αυτή μπορούμε να δώσουμε το παράδειγμα ύπαρξης κομματων εντός της βουλής που προκειμένουν να "ψαρέψουν" τη ψήφο των νέων ανθρώπων καταφεύγουν σε τακτικές που μονο "ΠΑΝΙΛΙΘΙΕΣ" και ΥΠΟΥΛΕΣ μπορούν να χαρακτηριστούν. Εντάσσοντας στο κοινοβουλευτικό τους σώμα άτομα ολίγον τι πειραγμένα , απρόβλεπτα, επικίνδυνα , άπειρα και κυρίως αδιάβαστα στο κεφαλαιο της πολιτικής και της ΖΩΗΣ. (βλέπε ψινάκης , Εφη Σαρή , ανατολάκης ) Δεν υπάρχει κάτι προσωπικό με αυτά τα άτομα.. αλλα ρε παιδιά .. λίγη κρίση δε βλάπτει .. Επίσης για να μη παρεξηγούμαστε δεν πιστεύω πως κάποιο από τα υπόλοιπα κόμματα αντιπροσωπεύει κάτι καλύτερο αλλα αυτό είναι άλλο κεφαλαιο. Κάτι παραπλήσιο ή και ακόμα χειρότερο μπορούμε να συναντήσουμε και στη γειτονική Ιταλία... Κάθε χρόνο τα ίδια και χειρότερα. Σκάνδαλα ξεφυτρώνουν σαν...την ακμή στο πρόσωπο των εφηβων που πολλές αν όχι όλες τις φορες είναι πολύ ενοχλητική. :-P Καίγονται και λεηλατούνται κάθε χρονια ποσα στρέμματα δασών..στη θέση των οποιων γίνεται ανοικοδόμηση και όχι ΑΝΑΔΑΣΩΣΗ. Από την άλλη βεβαια έχουμε και τα μοναστήρια . Έχουμε το βατοπαίδι που νόμιμα πλέον μπορεί να κόβει στρέμματα δασους για να φτιάξει γήπεδο golf και ξενοδοχεία. Το site αυτό βρίσκεται υπό ηλεκτρονική κατάληψη αυτή τι στιγμή χωρίς να έχει καταστραφεί κάτι από την ιστοσελίδα. Νέα γενιά ονομάζεται κι όμως ποτε δε μπόρεσα να δω αυτή την ιδιαίτερη ΓΕΝΙΑ ανθρώπων να εκφράζεται μέσω αυτού του site. Μήπως είναι καιρός να αρχίσει να γίνεται κάτι τέτοιο? Μήπως είναι καιρός για κάποιες αλλαγές ? Όχι μονο online αλλα και σε real life ? Μήπως αυτή Η νέα γενιά πρέπει να βγάλει κάποια στιγμή την εσωτερική της κριμένη καλά φωνή προς τα έξω? Δε ζητάμε νομίζω κάτι ακατόρθωτο δε ζητάμε κάτι ουτοπικό . Ζητάμε ,απλά ,ανθρώπινα και πάνω από όλα ξεκάθαρα πράγματα. Για τη παιδεία για τη καθημερινή ζωή , για το συνάνθρωπο. Είναι ώρα να πάρει Η νέα γενιά το "σφυρί" στα χερια της . Είναι ώρα να ακουστούν αυτά που έχει να πει και όλα όσα αυτή εκφράζει . Χαίρομαι πολύ που ανήκω ΑΚΟΜΑ σε αυτή τη γενιά. Στη ΝΕΑ ΓΕΝΙΑ.... Και να μη ξεχνάμε : -ΕΞΩ ΟΙ ΜΠΑΤΣΟΙ ΑΠΟ ΠΑΝΤΟΥ!!! -ΦΩΤΙΑ ΣΕ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΤΥΠΩΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΩΝ ΚΕΛΙΩΝ -ΩΡΑ ΝΑ ΠΑΡΟΥΜΕ ΤΗ ΖΩΗ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΜΑΣ -ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ ΤΩΡΑ Και κάτι ακόμα... Ο Δεκέμβρης του 08 κάποτε θα ξαναέρθει και τότε κανενα κράτος καμιά καταστολή δεν θα μπορεί να τον κατευνάσει.


Υ.Γ.: Δύο ατάκες λάτρεψα στο τελευταίο μέιλ της ΓΓΝΓ: το "λόγω της μεγάλης απήχησης που αυτή έχει στους νέους" και το "προφανώς".

Κάποτε είχαμε ζήσει και αυτό...:



(μα, είναι δυνατόν να υπάρχει άνθρωπος που να φοβάται τον Ψαραντώνη;;;)


Και μετά κόπηκε το ρεύμα, αλλά κανείς δεν πτοήθηκε:



Και τώρα που επέστρεψα στη βάση μου (την προσωρινή θέλω να ελπίζω) περιμένω πώς και πώς να παίξουν κάπου. Γιατί πάει πάνω από χρόνος που έχω να τους δω και μου έχουν λείψει πολύ!

Saturday, October 10, 2009

Τώρα φταίω εγώ ή η ντομάτα;;

Αγαπημένα πρόσωπα, αγαπημένα μάτια

Χαμένη μέσα στους φακέλους του υπολογιστή μου έπεσα πάνω σε κάτι βίντεο που μου θύμισαν εποχές που έχουν φύγει ανεπιστρεπτί...
Μήπως πάσχω από νοσταλγικό σύνδρομο; (υπάρχει καταρχάς κάτι τέτοιο;)
Όταν έκλεισε το καφενείο της κυρά Ζωής ήταν σα να τέλειωσε και μια εποχή. (Τη θέση του έχει πάρει ένα υπερμοντέρνο μεζεδοπωλείο.) Μία εποχή που σημαδεύεται από πολύ συγκεκριμένα πρόσωπα με τα οποία δέθηκα μέσα σε πάρα πολύ σύντομο χρονικό διάστημα.
Νιώθω πολύ τυχερή που έζησα αυτή την εποχή γιατί στις μέρες μας που όλοι βγαίνουν να πάνε στα μπαράκια να πιούνε ένα ποτό, εμείς είχαμε το στέκι μας και ανάμεσα σε ανθρώπους κυριολεκτικά όλων των ηλικιών κάναμε τα δικά μας, τόσο προσωπικά γλέντια. Πώς είναι η στοχευμένη διαφήμιση; Εμείς είχαμε στοχευμένη διασκέδαση!
Θα ήθελα πάρα πολύ να ανεβάσω μερικά από αυτά τα βίντεο αλλά σέβομαι όλους όσους είναι μέσα και μπορεί να μη θέλουν χμμ δημοσιότητες!
Αλλά δε μπορώ να αντισταθώ και να μην ανεβάσω 2 αντιπροσωπευτικότατες φωτογραφίες...




Υ.Γ. Ώρες ώρες αποζητώ την αναβίωση όλων αυτών των στιγμών. Κάτι σαν την αναβίωση των Ελευσίνιων μυστηρίων, ένα πράμα. Αλλά βαθιά μέσα μου ξέρω ότι τα συναισθήματα που μοιραζόμασταν όλοι τότε δεν πρόκειται να επιστρέψουν...

Friday, October 9, 2009

Τουτ' οι μπάτσοι που 'ρθαν τώρα...

Από χτες τα Εξάρχεια έχουν πλημμυρίσει στα μπλε και τα χακί.
Κυκλοφορείς για να πας στις δουλειές σου και στο σπίτι σου και νιώθεις σαν να έχει κηρυχτεί πραξικόπημα.
Χτες το βράδυ κάνανε ντου στην πλατεία και άρχισαν να την πέφτουν στα πρεζάκια.
Τι ακριβώς θέλει να μας πει δηλαδή το κράτος; Ότι υποψιάζονται για τις χτεσινές μεσημεριανές φασαρίες τα πρεζάκια της πλατείας που δε μπορούν να πάρουν τα πόδια τους να πάνε 2 μέτρα πιο κάτω;
Επίσης πώς είναι δυνατόν για τα γεγονότα που έγιναν στις 2 το μεσημέρι να γίνονται σωματικοί έλεγχοι στη 01.00 το βράδυ;
Χτες το βράδυ από πού κι ως πού την έπεφταν ΜΕΣΑ στα μαγαζιά;
Και σήμερα; Τι ακριβώς κάνουν ΠΑΝΤΟΥ;
Μυρίζει πλέον τόσο έντονα χαφιεδοκατάσταση που μέχρι και ο πιο αδιάφορος και αναίσθητος πολίτης θα πρέπει να λάβει τα μέτρα του.
Από την άλλη, σκέφτομαι το πόσο διαφορετικό αντίκτυπο έχει αυτό το γεγονός σε μένα σε σχέση με αυτούς που μένουν στο Διόνυσο ή τη Γλυφάδα και περνάνε από το κέντρο μία φορά το μήνα και αν... Σιγουρα δε μπορούν να καταλάβουν το συναίσθημα του να είσαι περικυκλωμένους από μπάτσους και να υποψιάζεσαι και τους υπόλοιπους που κυκλοφορούν δίπλα σου με πολιτικά...


Από tvxs:

"Στην επιχείρηση, που πραγματοποιήθηκε από τις 23.45 έως τις 2.30, συμμετείχαν 400 αστυνομικοί από όλες τις υπηρεσίες. Ελέγχθηκαν συνολικά 203 άτομα, 16 αυτοκίνητα, 23 δίκυκλα και 26 καταστήματα. Όπως ανακοινώθηκε από τη ΓΑΔΑ οι επιχειρήσεις θα συνεχιστούν."

Thursday, October 8, 2009

Ευχάριστο διάλειμμα στο κέντρο της πόλης

Μικρές λεπτομέρειες μπορούν να σταθούν αφορμή για ένα ευχάριστο διάλειμμα από το θόρυβο, την κίνηση και το καυσαέριο...
Αν διαφωνείτε τότε θα πρέπει να αναθεωρήσετε πολλά πράγματα στη ζωή σας!

Καράβια βγήκαν στη στεριά:


Άφησα τα παιδιά να ζωγραφίσουν το αμάξι:


** Τις προάλλες δύο παιδιά παίζανε ρακέτες στον πεζόδρομο της Θεμιστοκλέους ανάμεσα στην Ακαδημίας και την Πανεπιστημίου. Το σουρεάλ δεν είναι αυτό. Το σουρεάλ είναι ότι εκείνη την ώρα περνούσε μία κοπέλα με το ποδήλατό της, τους δείχνει τη ρακέτα που είχε στη σχάρα και τους λέει:
- Έχω κι εγώ ρακέτα!
- Βγάλτην να παίξουμε τρεις, της απαντάνε!

Αντιπαραβολές

Θυμάστε που στο σχολείο, στη λογοτεχνία, κάναμε αντιπαραβολές έργων;
Όχι, ε; Ε, ήρθα να σας το θυμίσω εγώ.
Στο Πανεπιστήμιο το λένε συγκριτική λογοτεχνία.

Κατά τη γνώμη μου υπάρχουν μόνο δύο τραγουδοποιοί-ποιητές εν ζωή.
Ο Leonard και ο Θανάσης. Πολλοί μπορεί να αμφισβητήσετε το δεύτερο αλλα απλά θα σας γυρίσω την πλάτη.

Το πρώτο είναι για μία γυναίκα
Το δεύτερο για μία πεταλούδα

Leonard Cohen - Suzanne
Suzanne takes you down to her place near the river
You can hear the boats go by
You can spend the night beside her
And you know that she's half crazy
But that's why you want to be there
And she feeds you tea and oranges
That come all the way from China
And just when you mean to tell her
That you have no love to give her
Then she gets you on her wavelength
And she lets the river answer
That you've always been her lover
And you want to travel with her
And you want to travel blind
And you know that she will trust you
For you've touched her perfect body with your mind.
And Jesus was a sailor
When he walked upon the water
And he spent a long time watching
From his lonely wooden tower
And when he knew for certain
Only drowning men could see him
He said "All men will be sailors then
Until the sea shall free them"
But he himself was broken
Long before the sky would open
Forsaken, almost human
He sank beneath your wisdom like a stone
And you want to travel with him
And you want to travel blind
And you think maybe you'll trust him
For he's touched your perfect body with his mind.
Now Suzanne takes your hand
And she leads you to the river
She is wearing rags and feathers
From Salvation Army counters
And the sun pours down like honey
On our lady of the harbour
And she shows you where to look
Among the garbage and the flowers
There are heroes in the seaweed
There are children in the morning
They are leaning out for love
And they will lean that way forever
While Suzanne holds the mirror
And you want to travel with her
And you want to travel blind
And you know that you can trust her
For she's touched your perfect body with her mind.



Θανάσης Παπακωνσταντίνου-Sara

Κι όμως εσύ Sara
Δε φοβάσαι τα φρούτα του πάθους
Κυλά το δηλητήριο στο σώμα σου,Sara
Κι όπου να 'ναι σου χαρίζει τα μαύρα φτερά.
Ντύνεσαι νύχτα ανάλαφρη,Sara
Δεν ξέρω σε ποιους τόπους γυρνάς
Με τέσσερα φεγγάρια στην πλάτη σου,Sara
Τέσσερα γαλήνια ξέφωτα.
Το σκουλήκι της γνώσης ζήλεψε,Sara
Γόνιμη ομορφιά, ζιζάνιο
Φωλιάζει στη χλόη του στέρνου μου, Sara
Και περιμένει τα δώρα απ' το κυάνιο.
Μπορεί στα φεγγάρια των Σιου,Sara
Μπορεί και στον Σμόλικα,
Κάνει τις πέτρες να σκιρτάνε,Sara
Σπάζοντας τον άγνωστο κώδικα.